Heyy!.. Ben De Varım Dünyada 5. Bl.

Ponçiğimiz

MERHABA ARKADAŞLARIM. BUGÜN ÇANAKKALE'NİN KURTULUŞUNUN 101. YILI BURUK BİR GURURLA ANIYORUZ VE VATAN İÇİN CAN VERMİŞ TÜM ŞEHİTLERİMİZE ALLAH'TAN RAHMET DİLİYORUZ. RUHLARI ŞAD OLSUN.

Aslında hiç keyfim yok. Hikayem de iç açıcı değil, bire bir tarafımızdan yaşanmış bir ibret öyküsü. Fakat başladığım hiç bir şeyi yarım bırakmamaya çalışırım. O zaman devam ediyorum...

Eski damadım durumu uygun ve çok güzel bir mesleği olmasına rağmen bizi hep küçük evlerde oturtuyordu. Yavrucak eve yayılamıyor, yatak odasından çıkamıyordu. Dört yaşındayken ayrılmıştı anne ve babası. O zaman, boşandıklarını anlatma görevi bana verilmişti. Benim mücadeleci bir yapım olduğu için ilk aldatmada kızımın neden böyle gurur yaptığına biraz hak vermekle beraber çocuğu için, onun aile hakkı olduğu için bunu yapmamasını dilerdim. Şimdi ben dünya güzeli o masmavi soru dolu bakışlara ne gibi bir konuşma yapabilirdim ki? Kısa bir cümle söyledim. Anladığı kadarı bile gözlerinin rengini bulandırmaya yetmişti ve bana_ "Ama onlar hiç kavga etmezler ki..." dedi. Koptuğum andı.

Eşim hastaydı. On senelik bir hastane koşuşturmacasından sonra daha yeni kaybetmiştim onu. Onlar Yeşilköy’de yine bir bahçe katında oturuyorlardı. Artık beraber yaşayacaktık. Birbirimizden destek alarak ve sevgiyle. Başka bir semte taşıdı bizi hamimiz. Çocuğuna uzun bir hasret beklerken onu, bu geçiş dönemindeki aşağılanmalarımızdan söz edecek değilim. Yazıldı ve yaşanıyordu. Benim, torunumun baba sevgisinden uzak kalmasına gönlüm razı olamazdı. Kendime de eşim vefat ettiği ve yalnız kaldığım için aynı sitede ve evlerine yakın 1+1 ev tutup, hafta sonları kızımı yanıma alıp, eski damadımın bizim için tuttuğu evde torunumla kalmasını dayatarak kabul ettirdim. Ama yetmedi torunuma, gerçeği kabul edemiyordu bir türlü. Tam altı sene ’’Babam, babam..’’diye yan odada ağlarken ben bir duvar ötesinde sessizce akıtırdım gözyaşlarımı ve gözyaşlarıma katacak o kadar çok şeyim vardı ki aslında...

Hikayeme döneyim. Bu arada arka oda camımızda bir gariban kedi, yavrulamıştı. İnsanlıktan nasibi olan birinin dayanamayacağı bir görüntüydü. Aslında anneliğin doğuştan bahşedildiği bu masumlar, doğalarının gereği kim bilir kaç defa doğurmak zorunda kalıyorlardı? Ben ilkin tepki gösterdim. Fakat kızım ve torunum, onları belli bir aya gelene kadar demirli pencerenin etrafını büyük naylonlarla kaplayarak büyütmeye ve sonra da sahiplendirmeye karar verdiler. Aslında ben de kıyamıyordum, çok şirinlerdi. Aşk acısı çeken torunum içlerinden bir tanesini seçip, onu göğsünün üstüne yatırarak kokusuyla büyüttü haftalarca. Onu sevmenin tesellisi ve gözyaşlarıyla. Minicik güzel şey sevildiğini anlıyor ve sanki sakinliğiyle torunumun üzüntüsünü bir nebze hafifletiyordu. Bu toramanlar bizi çok neşelendiriyorlardı. Kardeş kardeşe yaptıkları oyunları seyretmek o kadar zevkliydi ki... Onları kızım çok güzel besledi ve anne sütünden nasiplerini aldılar. Hepsi son derece güzel olmuşlardı. İlkin birisini sahiplendirirken bile duyduğumuz üzüntüyü anlatamam. Bu kediciklerle manevi bir bağımız olmuştu. Ayrılmak çok zordu. Bakalım neler olacaktı?

 Ece Evren.