Varlığın da Yokluğun da Bir...

                                         

Yalnız İnsan          

Varlığın da Yokluğun da Bir...

Yokluğun öyle işlemiş ki içime

Varlığını fark etmiyorum bile...

Yanındayım, anladım ama duygularım... 

Gördüm, onlar kanlar içinde...

Paramparça olmuşlar, hayır gelmez artık

Onurları yok sayılmış duygularımdan

Uzanmaya çalıştım son bir gayretle sana...

Tutmak istemedin önce ve sonra

Çekme gücün, bendeki itme gücünü kuvvetlendirip

Olanca nefretiyle vurdu...

nasıl da büyümüş benden habersiz

Adeta yok etmekti niyeti seni

Duvardan duvara vurdu kerelerce ve acımasızca 

bense seyrettim sadece 

Acizliğin ölüme giden yolunun son durağında sen!

Aşkımın en tatlı  yerinde bana freni işaret ettin...

Ben frenlenmezdim, hızım kesilmezdi benim 

Ama seni ezerdim ancak onun serseri gücüyle...

Aşkıma layık değildin

Yoldaşım olamadın, yarılarında bıraktın hep yolların

Şu an olanca vurdumduymazlığının

Tepkiye uğramış yorgunluğunda 

Karşımda uzanıyorsun

Sen artık bir ceset bile değilsin benim gözümde...

Gömülürken, belki bir avuç toprak atarken üstüne 

ağlamak istediğimdin oysa

Saygıyla dâhil olurdum defnine 

ve artık 

Masum üzüntülerimle uğurlamayacağım seni asla...

Hastayken bile küstah ve muhtaçken müdanasız

Peki sen neydin ki benim için

ve kalan bendeki sen neredesin?

Ne işi var ki hayalinin burada?

Tasmanın ucu boşta kalmış bak, sahibini arar gibi...

Geç kalmadan

GİTMELİSİN!

  

Ece Evren/10.08.2015