Şikayetname 1.Bölüm

Yaşam, Kader        

Şikayetname 1.Bölüm


YARADANIMDAN CEVAP BEKLEMİYORUM AKLI BAŞINDA OLAN HER İNSAN GİBİ... ZİRA ALAMAYACAĞIMI BİLİYORUM.

Ama yazmak zorundayım. Aklımda gittikçe biriken özgün düşüncelerimin fışkırmaya az kalan, eğer hürriyetlerini teslim edemezsem beynimin bir yerini tıkayıp orada adeta habis bir ura dönüşeceklerini anladığım bu günlerde bunu yapmak zorundayım. İnsan olduğumu ailemin içinde fark ettiğim zamanlardan, içinde sıkışmış hissettiğim bu güne kadar hiç de iyi şeyler yaşamadım. Tüm bunların bana nimet olarak dönüp dönmeyeceklerinden emin değilim. Burada kim bilir belki milyarlarca insanın içinden geçirdiği soruyu sormam gerekir: "Ayrıcalığım ne ki bunları çektim?" Zehir bile alsan dünyada, bedeli neyse veriyorsun. Kaderin size özel yazgısındansa durum, aldığın zararla kalıp ederini bu defa katlarıyla veriyorsun.

Peki, ben bunca bitmişliğimin ederini nasıl tahsil edecektim? İnsanların anlayışsızlığıyla bugünden sonra yaşamımın daha da çetin olacağını tahmin etmek güç değildi. Dünyada günde kim bilir kaçlarcası çeşitli şekillerde ölen sıfır yaş grubundan en azından ellisini göremeyen insanlar? Bombalarla ölenler, kafası kopartılanlar, toplu veya yarı canlı gömülenler ve onların "Ne oldu bize?"diye sorma hakları? İşkence çekenlerin, özürlülerin ve onlara bakanların ve bizzat kendilerinin çektikleri? Deliler, meczuplar? Bu haldeyken bir de işkenceye uğrayıp canlarının acıdığını hissedenler? Onların çektikleri acıların bedeli ya da nasıl mükâfatlandırılacakları? Bunları görüp seyrederken bile dayanamazken, içlerimizin bu acılardan gördüğü zararlar?

Birbirimize söylediğimiz bir tek kelimeyle yani "ŞÜKRET!"denmesiyle durur mu dürüst sorularımız? Durmalı mı? Bunları düşünüp; Allah’a ancak yüreğimizle sorunca KÂFİR mi oldum şüphesiyle korkup içimizi de mi susturmaya çalışmalıyız? Susmalı mıyız, ya da nereden almalıyız cevaplarımızı? Sahipsiz ve her türlü tehlikeye her an açık hissetmemiz niye? Bir eşya kadar değersiz miyiz ki garanti belgemiz bile yok. Kabir azabı var diyelim. Hani ruh yükselince, can bomboş yığından öte bir şey olmazdı? Zaten bunları yazan da söyleyen de bizim gibi kullardan başkası değil. Bazıları içlerinden "Bir de kertenkeleden korkuyorsun, toprağın altına nasıl gireceksin?" diyor. Daha buna benzer nice söylemler...

On gün önce, bir ameliyat geçirdiği için Ankara’ya ziyaretine gittiğim seksen küsur yaşındaki yengemin önce insan, sonra müslüman olduğumun farkındalığıyla; hayatımdaki bütün tersliklerle başa çıkıp asude ve etik bir hayat yaşadığım için beni takdir ettiğini zannederken, namaz kılmadığımdan dolayı bana "Kızarmış saça alnını değdirip değdirip çekecekler her namaz vaktinde."diyor. Allah sığınılacak limanın bizzat kendisi ise; namaz da ömrü boyunca hiç aksatmadan kılmış birini feyzlendirmeyip, üstelik kendini karar mercii sayarak söylediklerine referans olur mu, olabilir mi? Bu saçma sapan sözleri ağzına almaması gerekmez mi? İnanç  böyle bir aldanışa nasıl izin verir? Çocuk korkutur gibi söylemler niye? Nerede görmüş böyle bir işkenceyi de söylüyor eminmişçesine?

İmanın beş şartı dışında hiçbir ameli önemsemeyen bu insanların, bir de kişisel tatminler ve maddiyat endişesi  taşıyanlarından korkmaya benzer bir duygu hissetmemiz neden? Onları aklın kabul edemeyeceği bu saçmalıklarından dolayı ikaz etmekten bile imanın verdiği tevazuyla vazgeçerken biz ve bir tepkiyle karşılaşabiliriz korkusuyla susanlar büyük çoğunlukta. Allah’ın verdiği tüm dünya nimetlerinden hiç atlamadan yararlanırken, bir de imanın beş şartını yerine getirebilecek  dinginliğe sahipsen tamam işte, bir de at gözlüğünü  tak! Böyle yaşayanlara ne mutlu... Yıpranıp, her türlü belalarla karşılaşıp, yine de bu şartları yerine getirip reklam yapmayanlar ise, işte hakiki Müslümanlar. Allah insanı böyleleriyle karşılaştırsın, iman ettiğine pişman ettireceklerle değil...


Ece Evren   İstanbul  05.12.2015