Yaşam Denen Mucize

Evren     

Yaşam Denen Mucize

Zaman ile sınırlanmış alemleri düşündüğümüzde, ona oranla minicik  bir topa benzer gök cisminde karınca misali kaynayarak ve 'bazılarımız' ne yaptığımızı bilir bilmez bir halde yaşıyoruz. Kendimizi  öyle bir kaptırmışız ki dünyaya, hesapların görüleceğini düşünce olarak benimsediğimiz halde bu gerçeği bilinçaltımıza çöpmüşçesine itiyoruz. Ya da öyle bir yürekten söz vermişiz ki Yaradana bilinçsiz bir baş eğişle devam ediyoruz yaşantımıza. Ama buna son vermeli, tabiiyetimizi imanımızın gerektirdiklerini uygulayarak desteklemeli ve güçlendirmeliyiz. Allah muhakkak ki bizim bu büyük varoluş mucizesini anlamamız ve imanımızın tam olması için aklımız yettiğince gayret sarf etmemizi isterdi diye düşünenlerdenim.

Ama bunu irdeleyenlerimiz bence çok az. Bunu bir düşünce silsilesi oluşturarak yapabiliriz diye düşünürüm. Beynimizi, hayatın güzelliklerinden yola çıkararak ve birazcık da zorlayarak başlamalıyız. Zaten orada ezelde yüreklerimize yerleştirdiği imanın mührüyle 'Gerçek Kapısı’nı Yaradanımız bizlere hafifçe de olsa aralar gibi geliyor. Naçizane düşüncelerimle devam edeyim.

Öyle sonumuzu zindanlar kadar karanlık, her hatamızın günah olarak değerlendirildiği, içinde hakiki hoşgörüden, aftan eser olmayan, adeta yaşarken neredeyse sayıyla nefes alın dercesine  yazılan  eserler! Başvurup okuduklarımız, güvenilirlikleri onaylanmışlardan olmalı. Büyük bir insan güruhunun bu devirde bile hala  peşine takıldığı ezberlerine dayanarak bile olsa, tam tersi tarzda yaşayarak, doğruyu aramak şöyle dursun, yeni yanlışlar katarak hayatlarına 'büyük bir gaflet içinde ve başkalarının yaşamlarını da altüst ederek' devam etmelerinin sebebini düşünenler kimler peki?

Teknolojinin zirvesine doğru son hızla ilerlediği şu günlerde 'eskilerde gavur', şimdilerde 'yabancı' dediğimiz çalışkan, insan haklarına saygılı, belli normları oturtmuş, tüm doğayı ve hayvanlar âlemini gün gün, saat saat, hatta dakika dakika  takip edip araştıran, belgeseller hazırlayıp sunan, seyrederken hayret ve beğenilerimizin doruklara ulaştığı, aklını hakkıyla kullanabilen insanların gayretleriyle kabul ettiğimiz onayladığımız başarıları? Ve bazılarını taklit etmekten arlanmadığımız günümüzde en aptalımız, en meraksız ve kendinden geçmişimiz bile neredeyse zekâ patlaması yaşıyor bu sayede. Peki, camilerimizde  huşu içinde hocalarımızı dinleyen vatandaşlardan bazıları; hala riyakârca oturup, aklından belki hangi şeytanlıkları geçirirken, artık ezberlemiş olmaları gereken alt söylemleri bile vurdumduymazlığa teslim edip uygulamazken, az bir güncelleme ile uzayabilen vaazları  dinlemeyi neden  kullardan korkarak devam ettiriyorlar? Ya da uygulamıyorlar?

Allah’ın insanlara verdiği zamanı yararlı amellerle geçirmelerini istediği halde ve her şeyde ölçülü olmamızı, bazılarına bolca verdiği imkânların hesabının sorulacağını bildirmesine rağmen bu yüzyılda hâlâ aynı yanlışları sürdürmeleri gaflette olmalarının ispatı değil midir?  Bizlere verdiği, fakat bereketi gittikçe azalan kıymetli zamanı, nafile ibadetlerle geçirerek, bunu neredeyse gösteri haline dönüştürerek ve zaman sona doğru yol aldıkça daha da uzun tutarak Allah’a yaranacaklarını mı sanıyorlar? Buna inanıldığını zannetmek bile çok acı verir, doğruyu az da olsa fark edebilen her insana. Dünyanın amaçsız, tesadüfen ya da nizamsızca evrendeki yerini aldığını düşünebilir miyiz? Peki, kişilerin egolarını tatmin için yaratıldığına? Bir egoist tatmin olsun, bir sürü insan elinde oyuncak olsun diye yaratıldığına? Bir Birleşik Devletler ve gizli güçler tarafından bütün dünya devletlerin güdülmesi için yaratıldığına?

Müslüman olarak doğduğumuz için kredili olduğumuzu düşünmek gibi bir lükse sahip miyiz peki? Belki inancın sadece Müslümanlıktan geçtiğini sanan, neden yaratıldıklarının farkında bile olmayan, sadece işlerine geldiği için ve kendilerince hangi imtiyazlarından? yararlanarak aslında hiç zor olmayan kurallarına daha kendilerinin bile uymadıkları 'Müslümanlık'adı altında bir sürü hedef belirleyip, çoluk çocuk demeden insanları katletmelerini nasıl anlamalıyız? Hangi  inanca ve anlayışa sığdırmalıyız?

Hiç birimiz, hatta kafirimiz bile hayatının sonunda belki de sonsuzluğu kaybettiğini anlayarak, iş işten geçip kahrolsa bile hak ettiği gerçeği mutlaka görecek. Geri dönüşü olmayan cürümlere kadar uzanan yollar, telafisi hiç mümkün olmayan suçlar, bazen düşünüp vazgeçtiğimiz, bazen de hiç düşünmeden bir anda işlediğimiz suçlar...

Gayet zorlu geçmesi şart olacağını tahmin etmek güç olmayan son sınava giden bu yolda her gün, belki her an, her saniye değişik bir denenip, yanıltmacaların yorucu savaşını veriyoruz. Cinayetler işliyoruz, nimetleri inkâr ediyoruz, kafalar kesiyoruz asırlardır. En büyük günahları belki de önceden belirlenmiş günde asla önünü kesemediğimiz güdümüzden emir  alıp, o ruh haline girip, bazen de aynı acımasız insanlar güruhu halinde tam tekmil katliamlar yapıyoruz yine asırlardır. Tövbe etmenin bazı günahlara kar etmeyeceğini düşünemiyoruz. Hatta insan öldürmek o kadar doğallaştı ki günümüzde, birini kurşun yağmuruna tuttuktan sonra hala pişmanlıktan nasibini almamış, sırıtacak kadar yüzsüz ve sadist canilerle birlikte yaşıyoruz.

Beynimizin değil sonsuzluğu layıkıyla anlamaya çalışmak, hayal edecek bile kapasitesi yok. Bazen aldanmak zorundayız. Ama asla aldatılmadık. Gerçek sandığımızdan o kadar fazla yoğun ki, her birimiz baş rol oyuncularıyız sadece kendi hayatlarımızın da olsa. Hepimizin sahibi Allah’ın dilemesiyle ve meleklerin buna kayıtsız şartsız imanlarıyla, hem anlayıp kabul etmeleri ve sonunda hakikaten önümüzde secdeye vardıkları kadar Allah’ın değer verdiği kullarıyız.

Bizlere o hep tertemiz kalacak olan ve günahsızlıkla payelendirilip sonsuza kadar kutsal misyonları olan melekler neden secde ettiler? Düşündürücü değil mi sizce de? Takipteyiz, hatta bir nefesimiz bile atlanmadan. Kendi gözcümüz içimizde... Kendi çetelemizi kendimiz tutuyoruz, kendimizi yargılayacak kadar tarafsızız aslında. Her bir hatamızı tek tek ve yeterli  olmadığını düşündüğümüz iç dürüstlüğümüz ve içlerimize yerleştirilmiş ilk saf halimizle hiç atlamadan kaydediyoruz. Ezeldeki bütünlüğümüze dönene kadar bu böyle sürecek. Sabırsızız, belki de aslımıza bir an önce kavuşmak istiyor ruhlarımız. Yaşarken ne kadar ölümden korksak da, içimiz bir an önce kavuşmak istiyor tamamlayacağı o yere. Tüm tatminsizliğimiz ve huzursuzluğumuz gerçeğin yüreğimize ve hafızamıza damgalandığından ama bunun farkında olamamamızdan kaynaklanıyor.

İnsanlara çalıştırmalarına izin verildiği kısmıyla bile beyinlerinin nice icatlar, keşifler yapıldı kim bilir kaçıncı milattan beri. Peki, aklımızın çalıştırmamıza izin verilmeyen kısmı beyinlerimize boşuna mı yerleştirildi? Hiç sanmam. Önümüz arkamız sırlarla dolu…

Ece Evren / İstanbul / Yaşam Denen Mucize