Bu Gece Başka Bir Gece...

Cami

Kalpten Kalbe Top. sahibi sevgili Duycan Uzun'un şiirlerinden birine bıraktığım yorum. Sizlerle de paylaşmak istedim...

Bu gece aslında buraya sığınmak istedim. Bu yazımı 'O beni daha iyi anlar.' düşüncesiyle ve gözyaşlarımla kaydediyorum. Şiirin ana fikri gibi üç kelimenin hayıflanmalarının peşine takıldım. 'Belki' ağabeyimi şu günlerde gücümü toplayıp bir kez daha görebilirdim... Ama 'Belki' dün gece itibariyle geçerliliğini yitirmişti.

'Keşke' ise buradaki yerini bir önceki cümleye teslim etti bile...

Hayatım boyunca "Neyse..."diyemedim benim anladığım manada. Örnek: "Neyse ki bundan da paçayı sıyırdım..." Ama kullanım yerlerine göre değişik algılamalarda ve tepkili söylemlerde de geçebilen bir kelime. Duycan kardeşimin neden kullandığını da bilirim. Birisi, ya da birilerinin laf anlamadığı hallerde kullanır. En yerinde olanıdır.

Bu gece yine ve yeniden bir yakınımı kaybetmenin yakıcı hüzünlerindeyim. Yorumumda buna dair esintiler olacak, olmalı... Buraya sığındım ben bu gece. Uzunca yazmak istiyorum. Zaten ben kısa süren hiç bir şeyi sevmem ki... Sevgilerim, sevildiklerim, yaşadığım güzellikler hep uzun olsun dilerdim.

Sevdiklerimi o kadar sevdim ki ben, onlardan önce ölmeyi isterdim. Ama olmadı. Zaten yanlıştı bu dilek. Gaflettendi. Nedense umutlarımı yaşatmak yerine, umutsuzluğa teslim ediyordum bir bir ve uzunca bir süredir. Üzen olmayı ben, ölme ihtimalimde onlara yüklemek istercesine, onların Vuslata giden yollarındaki mucizevi geçişlerine ne hakla karışmak istiyordum ki?

Hiç olur muydu? Yazılan yaşanacaktı. Sen seviyorsun ve sırf senin ihtiyacın var diye yaşamazdı ki onlar! İşte bu gece anlamakta zorlandığım tüm 'Şey' lerle 'Belki' lerden ve 'Keşke' lerden oluşan tüm yaşanmışlığımın aklımda kalan kesitlerine ait tüm 'Pişmanlık' ve 'İyi ki yapmışım' larım aklıma üşüşmüşken konuk oldum kardeşimin sayfasına...

Bu günü yaşarken o insanların son durağında, hiç bilemediğimiz bir 'Alem'e uğurlandığı son durakta tüm gözyaşlarımı adeta sevgili ağabeyimin toprağına akıttım ve döndüm. Ama gözüm arkamda kaldı. Ne tuhaf insanlarız diye düşünmeden edemedim. Bir gün, iki gün ve ardından gelen günler. Önce bu duruma alışıp, yavaaş yavaş vefalarımızın tükenmişliğiyle 'Belki' ummadığımız kadar yakın günlerde gün boyu aklımıza hiç gelmediğini fark edeceğiz.

Dünün bugüne yol almaya başladığı saatlerde bir telefon. Acı acı çalmıştı... O saatlerde çalan telefonlar öyle hissettirirdi zaten. Tanıdıklarım, dost sandıklarım uyuyorlardı. Oysa ben... Sevdiklerimin rüyalarını görecek kadar hassastım. Acıları acılarım olurdu. Onları dinlerken kendiminkiler anlaşılmasın diye köşe bucak hissettirmemeye çalışırdım.

Bugün desteğe ihtiyacım vardı. Yarın hiç önemi kalmazdı. Ama bu kadar ihtiyaç hissetmemiştim bir omuza... Başım sağolsun ve herkes sağolsun. Böyle günlerde Allah'ın tek ve gerçek dost olduğunu anlıyoruz. Çünkü biliyorsunuz ki bir gün önce canınızdan birini sonsuzluğuna aldı. Allah tüm ölmüşlerimize rahmet eylesin.

Bir yanlışın bütüne yakın doğruları silip süpüreceğini idrak ettiğim bu günde, insanoğlunun ve kızının her yaşta yanılgıya düşebileceğini daha iyi anladım Duycan kardeşim.

Kalemine sağlık diyorum. Düşünce ve esin deryanda beni konuk ettiğin için teşekkürler.  Sevgilerimle..

Ece Evren       17.01.2016   


Telefonun acı acı çaldığı dünden,tam bir gün sonra aynı saatler.