Hiçlik Korkusu 1. Bölüm

Gözyaşları

Hiçlik Korkusu 1. Bölüm

Bazen ya hiç yaratılmasaydık düşüncesi gelir aklıma. Dünya, velhasıl ALLAH ve tüm Kainat, kocaman bir boşluk bile olmasaydı! Bu düşünce beni hep ürkütmüştür. Yüreğim daralır, tüm başıma gelenlerin sebepsiz ve boşuna olmadığını düşünmeye çalışır ferahlarım... İyi ki yaratılmışız derim ve şükrederim. Bugüne gelene kadar beklediğim, beklemediğim bir çok olay yaşadım. Başımıza gelenler insan olduğumuzun bir göstergesiydi. Hatırladığımda onlardan bana derinde bir sızı fakat engin tecrübeler kaldığını görüyorum.

Bazı insanlar sizin şanssız ve kısmetsiz olduğunuzu söylemekten arlanmazlar, sanki onlara garanti verilmiştir. "Hayatınız güzellikler içinde geçecek, asla sıkıntı çekmeyeceksiniz" diye. Buna güler geçerim. Benim merak ettiğim, kaderin ve bizim olayların vuku bulmasında yüzde kaçar payımız olduğu, tedbir nereye kadar? Tabii bunlar mahşere kadar sır olarak kalacak, bunları düşünmek ve bir gün öğreneceğimi umut etmek dünyada istediğim bir çok şeyin olmasından daha çok mutlu edecek beni.

Ve ondan sonrası... Yazacak o kadar çok şeyim var ki. Bunların başında evliliğim ve hikayesi var. Şu an altmış üç yaşımdayım. Altı aydır biri var hayatımda ve onu sevmem için birçok neden. HAYAT DEVAM EDİYOR! sözü beni hep kızdırmıştır. Ben sevdiğim yakınlarımın çoğunu, en acı olanı ise iki evladımı kaybettiğim ve bir daha hiçbir güzelliği yaşayamam demişken; şu günlerde sanki beni kızdıran bu sözü onaylarcasına kaptırdım gidiyorum. Bunları kısaca aktarırken, kendimi gözleme ve eleştirme fırsatı da bulacağım. Tek bildiğim birisi tarafından sevildiğimden emin olduğum ve benimde onu bir çok özellikleriyle sevdiğim. Bu şansımı kullanmak istiyorum, çünkü hayat yaşanılır olur belki bunca sıkıntıdan sonra...

        

Eşimin ölümüyle, kızımın boşanması arasında tam üç sene vardı. Eşim hasta olduğu ve çok acı çektiğine birebir şahit olduğum, ona bakarken yıpranıp üstelik depresyon denen illet hastalığa tutulduğumdan olmalı sevinç ve üzüntülerimi ayırt edemez bir haldeydim. Hastahanede kötüleşip ruhunu teslim ettiği ana kadar gözlerimi ondan ayırmadım ve kolay can vermesi için dua ettim. Babamın öldüğü anlarda yakınlarımın hiç ummadığım zamanlardaki peş peşe ölümleri için aşılanmıştım adeta... Kocamın ölüme geçiş anına birebir şahit oldum. Canın çıkmak için ne kadar zorlandığını bilemezsiniz ve vücudun onu bırakmak istememesini de. Sadece bu kutsal anın dünya gözümüze ve anlayışımıza göre çok zor olduğunu düşünüp, bir an önce teslim olmasını dilemekten başka hiç bir şey yapamadım.

Kronik böbrek hastasıydı, haftada üç gün olmak üzere beş yıl dializ ve CAPD yöntemiyle de diğer beş yılı evde tedavi ile tamamlamışken, peritonit denen korkulan şey başımıza geldi. Onun çok fazla ızdırabı vardı ve benim içinse çok sıkıntılı bir süreç başlamıştı yine... On sene onun hastalığıyla yakından ilgilenmiş biri olarak yorgun ve yaşamasının ne ona ne bana hayırlı olamayacağını bilecek kadar hem hastalığı tanımış, hem de artık bitmek üzere olduğumun farkındaydım. Bu sefer uzun sürmedi. Kurtuluşu olmayan, yaşamı tıbbi desteklerle bir yere kadar uzatabilen bu hastalık, eşimi bu defa ölümün önüne atıvermişti. Otuz senelik evliliğimiz bir hastahane odasında sona ermişti. Onunla neler yaşadım, birbirimizde neleri yok ettik, neler kazandık, onları ayrı bir başlık altında topluyorum.

Ece Evren         

02.01.14 saat: 03.16