 |
| Ponçik |
Heyy! Ben De Varım Dünyada. 6.Bl.
Ponçik hariç, (Torunumun büyüttüğü) diğerleri balkondaki sığınaklarında duruyorlardı. Karşımızdaki kestirme yoldan hasbelkader geçenlerin ise dikkatlerini çekiyorlardı. Çocuklar sadece "Anne bak kediler ne tatlı" vb. gibi, ama mutlaka güzel sözler söylüyorlardı. Annelerinden onlara "Evet yavrum ." diyen de vardı, tuhaf ve duygusuzca bakanları da. Ama hakiki hayvan düşmanlarının, tam da üstümüzdeki katı satın alanlar olduğunu nerden bilebilirdik? Aslında torunumun eğitiminin hızlandığı günlerde, zamanlı zamansız saatlerde tüm evin sökülüp değiştirilecek yerleri, tepemizde demirden havan dövercesine tahammül etmesi güç gürültülerle gerçekleşti. Hadi dedik geçer, sonsuza kadar sürecek hali yok ya tadilatın! Tam bir buçuk ay sürdü. Kendi kendime düşünüyordum, 'Bir yaşlı bey, karısı; bir de bekâr kızı ne kadar rahatsızlık verirler ki?' Zira bir evvelki kiracı, topuklu pabuçlarıyla her dışarı çıkma hazırlığı yaparken bir saatten fazla raks ederdi adeta üstümüzde. O tiz seslerden bütün vücudum uyuşurdu. Vertigo hastası olduğum için sesten çok etkileniyordum.
Komşumuz evine yerleşmişti. Balkonumuzun etrafı da yapılıyordu bu arada. İşte o bey şimdi yapılan bahçe kapatılma işlemini mutlu mutlu seyrediyordu. Sanırsınız normal bir yaşlı bey ve de 'Ne güzel kapanıyor!, oturanlar da rahat eder, bizim de gözümüz gönlümüz açılır...' diye düşünüyor. Öyle olmayacaktı. O bahçe kapaması yapıldığı günden bu yazıyı yazdığım ana kadar bize haram edildi. Bir tuhaflıklar olduğunu sezmiştim. Bize doğru bakarak yapılan konuşmalardan ama herhalde kuruntu yapıyorum... diye düşünmüştüm.
Kediler çabuk büyüyorlardı. Hepsi birbirinden güzeldiler. Şimdiden hüzün kaplamıştı üçümüzün de içini. Onları ayırmak zor olacaktı. Balkonumuz tamamen kapatılınca onları orada biraz daha birlikte tutarız diyorduk. Bu arada apartman görevlimiz bizim yan kapımızdaki küçücük, daire demeye bin şahit isteyen bir buçuk odada eşi ve iki çocuğuyla oturuyorlardı. Terbiyeli insanlardı. Genç kızı üniversiteye gidiyordu ama küçük oğlunun bir kere bile sesini duymamıştık. Çok saygılı insanlardı. Maalesef emekli olup gittiler.
Yeniden görüşmek ümidiyle...
Ece Evren
Kediiiiiiii... :) :) :)
YanıtlaSil:))
SilHoşgeldin ve selam canım. Şehir dışında idim.Ancak yorumlara bakabildim.Tabii ki miminize hemen bakacağım ve katılırım. takip edeceğim sizi.Katılırım da seve seve.Sevgiler İNCİ MİSALİ (h)
YanıtlaSilAbla kusura bakma uzun bir aradan sonra ancak blog alemine geri dönebildim senin yazıalrını okumayı özlemişim eline sağlık... Ne yazık ki dünyada her çeşit insan var yapabileceğimiz pek bir şey yok bu konuda onların biraz empati yapmaları ve kendilerini bizim yerimize koymaları gerekiyor ... Bu arada bende çocukken bir ara kedi besledim kuzenimle beraber onu apartmanın kapıcı dairesinde beslerdik güzel günlerdi ama zavallı kedicik bizi pek sevmedi anlaşılan eline geçen ilk fırsatta kaçmıştı :)
YanıtlaSilMerhaba Süleyman kardeşim.Ben de şehir dışındayım zaman zaman giriyorum internete. Bildirimlerde profilini görünce sevindim.Teşekkürler ibret hikayemi okuduğun için.Yazıların için sitende eğer bir kayıt yeri varsa gmail ile ilgili hemen halledeceğim.Her paylaşımını görmek istiyorum. Şimdi sitene gelip bakacağım.Kediler...Her ne kadar alışsalar da eve, yine bir fırsat bulup kafalarına estiğinde, ya da her hangi bir nedenle kaçıp yok oluyorlar ortadan. Ben geçen senelerde (siyah, hikayemin bir bölümünde elinin altına kumanda yerleştirdiğimiz kedimizi) Yeşilköy sokaklarında ağlayarak aramıştım. Eve geldim ki kızım müjdeyi verdi, hanımefendi baş köşede yerleşmiş, öyle bakıyordu bana :). Ama çook üzülmüştüm.Fena alışıyor insan.Hayırlı akşamlar sağlıcakla kal.Ailene selamlar.Ece ablan :))
YanıtlaSilgerçekten ibret hikayesi :( diğer bloglardaki paylaşımlarda yorumlarınıza denk geldim çok kez ve inanılmaz samimi ve içten buldum nasıl naif dile getiriyorsunuz duygu ve düşüncelerinizi.. sevgi ve saygılarımı iletiyorum size..
YanıtlaSilGeç cevabımı mazur görün.İlginize sonsuz teşekkürler.Her gün bir yeni arkadaşımı tanımak çok çok güzel.Takip edeceğim.Sevgilerimle:)
SilBen de kedi dolu bir evde büyüdüm diyebilirim. O kadar çok kedimiz vardı ki bazen başkalarına verirdik. Kedi sevgisi bir başkadır, bilirim...
YanıtlaSilHoş gelmişsin kardeşim benim.Kedicikler değişik bir mutluluk kaynağı ve mutlu olmaya hep ihtiyacımız var.Sağol yorumun için :)
Sil