Yine Mim Gibi Bir Güzellik...

Mim Cevapları

Yine Mim Gibi Bir Güzellik...

Hepinizin güzel bir gecenin içinde olmanız dileğimle. 

Dreamella kızım ve sevgili D.Soygul beni yine mim gibi bir güzelliğe layık görmüşler... Kendilerine teşekkür ederek başlıyorum.

Mimlemek nasıl bir şeydir, başta pek anlayamasam da biraz takip edince tabii ki kavradım. Sorular bu defa çok ilginçti. Sırf bunlar için bile katılmak gerekir diye düşünüyorum. Artıları ise birbirimizi tanımak, eleştiriler almak. Tüm bunlar ise bizlerin başarı yolunda daha emin adımlarla  yürümemizi sağlayacaktır.

Haydi başlayalım o zamaaaan:))

1- Yakın çevrenizdeki insanlara bloğunuzdan söz ediyormusunuz?

Yakın çevremde kızım ve torunum haricinde pek bu tatlılığı anlayacak ve "Aman da ne hoş, hiç olmazsa boş kalmaktan, boş işlerden kurtulmuşsun, ne kadar güzel kutlarız seni..." diyecek biri yok. Yani o anlayışta biri. İnanır mısınız kitabımı bile merak etmediler. Duyarsızlık en yakınımıza kadar bulaşmış durumda. Ne yazık...Onun için de burada paylaşabileceğim, sadece kızım ve torunum beni destekledikler onları çok seviyorum.

2. Neden blog yazıyorsunuz?

Başlama nedenimi gereken yayınlarımda dürüstçe yazmışımdır. Şöyle başlar hikayem. Hep yazardım aslında, küçüklükten beri... Çeşitli konularda tepkilerimi yazarak verirdim. Onlar okumasa da ben rahatlardım. Bir çok konuda şiirler yazar bir kenarda bırakırdım onları. Eşim diyaliz hastası idi, sık sık hastahaneye yatırırdı doktorlar...Onu hiç bir zaman yalnız bırakmadım. İşte o günlerde daha çok yazardım.

On senelik bir hastalık döneminden sonra onu kaybettim.

O vefat ettikten on altı sene sonra olanlar oldu.

Geçmişte, Ege'nin bir şehrinde lisede okuyordum. Komşumuzun oğluydu. İkinci sınıf, fakat ayrı şubelerde okuyorduk. Bu delikanlı bana aşıktı. Tam kırk beş sene sonra beni arayıp bulduğunda, evlendiğim için bana çok kırıldığını ve hala beni sevdiğini anlattı bana. Aslında ben ona geçmişte hiç ümit vermemiştim, o da bana açılamamıştı.

Hayatım tek düzeydi ve ben bir de evlat kaybı yaşadığım için atlatamadığım, yüzleşemediğim travmalarımdan sonra kendimi sanki etraftan soyutlamış bir şekilde inzivaya çekmiş öylece yaşıyordum...

Ve ne yaşa, ne de başa bakmayan bir aşk başladı aramızda. O zaten beni unutamamıştı ve benim sevilmeye çok ihtiyacım vardı. İlk birinci sene bazı engellerden dolayı tüm üzüldüğüm, ya da mutlu olduklarımı anlattığım bir roman yazdım ve yayımlandı. Sırf romanımın tanıtımı için başladığım bloggerlıkta şimdi amacım tamamen değişti. Bloğuma, ismi biraz itici olsa da kitabımın adını verdim. Yazıyor, yazıyorum. Üç seneye varan arkadaşlığımızın mutlu sonla bitmesi tek umudum.

3. İlk yazınızla son yazınız arasında ne gibi farklar var?

Başta zaten sadece yarışmalardaki yazılarımı paylaşıyordum. Sonra bende, bloggerları izleme ve yorum yapma merakı başladı. Seviyorum yorum yapmayı ve diğer bloggerlardan çeşitli konularda bilgi almayı. Zamanla konularım da tarzım da değişti. Genellikle yaradılışımıza duyduğum merak ve ters giden her şeyin bende sıkıntı yarattığını farkettim. Bu konularda bir şeyler yazarsam belki rahatlarım dedim. Yorumlar olursa da bu konularda düşünceleri öğrenir, hem aydınlanır, hem de belki aydınlatabilirim fikri oturdu bende. Dilin kemiği yoktur derler ya, benim de yazarken bazen frenim tutmuyor farkındayım. Fakat ben buyum... Şiirlerimi ise evin sessizliğinde yazarım, gözüm yarı kapalıdır. Zira en duygulu olduğum zamanlar sabahın seheridir.

4. Blog yazmak normal yaşantınıza neler kattı?

İnanır mısınız kendimi çalışan bir kadın gibi hissettirdi. Çünkü ben evliliği dolu dolu yaşadım ve her yaşadığımın hakkını hep verdim. Hiç pişman olduğum şey olmadı hayatımda. Blog yazmak beni mutlu etti... Şimdi ise bloggerlığın hakkını vermeye çalışıyorum gücüm, düşüncelerim ve vaktim yettiğince... Görmesem bile sıcaklıklarını hissettiğim bir çok kızım ve değerli oğlum var artık. Kızdırdıklarım da oldu tabii. Her şeyin farkındayım.

5. Yakın arkadaşlarınıza blog yazmalarını önerir misiniz?

Bu soru beni hüzünlendirdi biraz. Zira oğlumu kaybettikten sonra ve eşimin hastalığı döneminde hepsi teker teker uzaklaştılar. Yani sizlerleyim. Ama olsalardı tavsiye ederdim.

6. Hangi kaynaklardan ilham alıyorsunuz?

Sadece sizlerden ve bir de iç dünyamdan.

7. Diğer blog sahipleri ile iyi iletişim kuruyor musunuz?

Hepsini ve hepinizi çok seviyorum. İyi ki varsınız. Kızdırdıkları mı da seviyorum. Zira sadece dostlar acı söylerler. Onlar da bir gün anlayacaklar, eminim.

8. Rahatsız olduğunuz konular var mı?

Oluyor tabii, yaradılış diye bir şey var. Birbirimizin her yazısını, ya da paylaşımını onun gözünden bakmaya çalışarak değerlendirirsek sorun kalmaz. Ya da uygun bir lisanla uyarmak en güzeli. Biz zaten hep söyleyemediğimiz şeylerden kaybetmedik mi?

İşte böyle... Ben vazifemi yaptım kızlarım. 

Ece Evren.