Oyuncular 2. Bl

Oyun mekanı

Oyuncular 2. Bl

Evet zaman geçtikçe seni tanımaya başladım oyun arkadaşım. Gerçekten sen iyi oyuncuydun. İki ayrı sahnede de aynı roldeydin. Bizim oyunumuza da kendini kaptırmaya başlamıştın. Fark edebiliyordum bunu. Sanırım hevesle atılmana rağmen, başta bir soğukluk hissetmiştin. Ama gide gele alışmıştın işte. Bu defa bukalemun dönemine girdin. Gittiğinde orada, geldiğinde burada mutluydun.

Yalnız, bir sorun vardı ki, katlanılır gibi değildi. Öteki dünyandaki, pardon... yani diğer oyundaki rol arkadaşının adıyla hitap ettin bana bir gün. Ezberin seni ele vermişti. Birden buz gibi bakışlarımla karşılaştın. Savunman, havada uçuşan deterjanlı su baloncukları gibi az bir uçup patlıyor ve yüzünü ıslatıyordu. Hiç taviz vermedim. Ve o gün, senin sahneni teke indirmeye ve bir müddet sonra senaryo tıkandı deyip oyundan kovmaya söz verdim içimden.

Ben artık gerçekten senaristtim. Aslında başta o kadar masum bir oyuncuydum ki... Hayatımdaki ilk oyunumda bu kadar zorlanmamıştım. Tüm öğrendiğim hamleleri sende uygulamak mümkün değildi. Zira zeminin kötüydü. Tanıdıkça dehşete düşüyordum. Oyunu bırakasım seni kovasım geliyordu lakin yapamıyordum. Kahretsindi...

Hep gülmemi, sana tabi olmamı bekliyordun. Senaryoya ve bana tersti. Bir şeyler yapmam gerekiyordu kadın zekasıyla. Yenilmek bana hiç yakışmazdı. Kinlenmeye başlamıştım.

Artık kendime gelmem ve yazılımın içeriğini sertleştirmem gerekiyordu. En içinden çıkılması ve anlaşılması zor tekstleri yazma sürecine girdim. Vakit çoktu. İlk hareket hep benden gelecek ve o ise zamanla benim istediğim insana dönüşüp mecbur kalacaktı gerektiği gibi oynamaya. Tekstten taştığı anlarda uyarmıyor, verdiği açıklardan bir kadından nasıl etkilendiğini, zaaflarını bir bir not alıyordum. Şimdi oyun daha az yıpratıcı ve eğlenceli olacaktı. Ama sadece benim için. Bakalım başarabilip, onurumu bir nebze olsun onarabilecek miydim? Hak etmiştin zira  bunu.

Ece EVREN