Ruh Kanseri 3. Bl.

Depresyon

Bildiğim kadarıyla depresyona girdiğimin on yedinci senesiydi. O, on yedi sene benimle yaşamanın mutluluk kutlamalarına hazırlanır ve  beni  yeniden yerden yere vuracağını sanıp bunun hayalleriyle sarhoş olmuşken, birden üstümde gördüğü  aşk denen o kalkan gibi setle burun buruna geliverir. Şaşırır..."Bu da nedir böyle? Ne güzel geçinip gidiyorduk! Aksilik, huysuzluk, krizler, nöbetler, ne güzel teslim olmuş ve kıvranıyordun...Benim bunlarla beslendiğimi bilirsin.Artık aç mı bırakacaksın beni?" der sanki...Çaresizce ben "Bırak beni, biraz değişikliğe ihtiyacım var, elbet yine bir yerlerde karşılaşırız. Hem biraz dinlenmiş olurum. Seninle doğmadım ben, sen git yaş günümü her neyse kendi kendine kutla!" der ve düşünce   mekanından  arkama bakmadan kaçtığımı sanırım.

Şimdi onun dilini oynatmadan   net  bir hissettirmeyle, bana attığı format sayesinde anladığım söylediklerine kulak kabartalım:

"Olamaz! daha etki alanımdan çıkamaz, mümkün değil. Ben onu  terk etmeyi hiç taahhüt etmedim ki. Anlaşmayı kuzu kuzu imzalamış ve bana sığınmıştı ya o günlerde. Ben onun ta hücrelerinin içine girip, kanının seyrini değiştirip, ateşler içinde fırınlamadım mı? O kadar kolay mı eskisi gibi olmak? Dünya kadar ilaç aldırdım ona, yine de beni bırakmadı. Ben bir insan ile mi  baş edemeyeceğim. Sevgilisini tanımaya çalışsın hele bir. O umduklarını kimsede bulamaz, arayamaz bile bu kuvvetsiz haliyle. Daha vaktim çooook!"

Söylenmeye devam ediyordu. Çünkü yerleştiği kişi  potansiyel adaylardan biriydi. Vazgeçemezdi ondan kolay kolay. Onu hiç zorlamamıştı. Düşüncelerinde ve ruhunda yer açarken, adeta  kendisi davet etmiş  gibiydi. Kendisine yerleşmesini sakince seyretmişti. Hatta umduğundan da genişçe bir yer açmıştı ona. "Onun çocukluğundan, travmalarından, tuhaf evliliğinden, hobilerini keşfetmesine bile fırsat  vermeyen fobilerinden, evlat, kardeş kayıplarından, dik duruşunun sahte olup sosyal fobiden kaynaklandığından, velhasıl her şeyinden haberim var. Bir aşk mı caydıracak beni? Peh! Ancak gülerim buna.Yerimi aşk denen bu saçma sapan şeye kaptırmam..."

Sıkı bir takiple izlemeye başladı sonra, suda boğulacağını, çıksa bile yaşayacağını sanan, ızgara olmaya gönüllü adayını. Üstelik az beklentili biriymiş  görüntüsü vermeye çalışıp, sevdiğini  sahiplenmeyi düşleyen, başka türlü sevmeyi tanımayan, çabuk bağlanan, balık tadında kurbanını. "Daha tanışmanın  başlarında, çok şey yaşamış  gibi aşkın heyecanlarına çoktan kaptırdı kendisini. Hüsrana uğrayacak bu kesin; ama asla uyarmam onu, çünkü bana dönmesi gecikir...Zaten gözü arkada kaldı fark ediyorum. ikide bir dönüp arkasında mıyım diye korkuyla da olsa bakıyor…"

         

Ece Evren