Martının Özgürlüğünde...

Martı              

Martının Özgürlüğünde...

Şiiri çok seviyorum. Beni hayattan alıp, hayal dünyasında yolculuğa katıyor, dinleniyorum. Doğa tedavi edicidir. Ona sığınmaya hep ihtiyaç duydum. İşte böyle bir yolculuğumu paylaşıyorum. Dilerim beni anlarsınız. Yürekleriniz hep ferah, hayalleriniz gerçek olsun.

Tüm şehitlerimizi rahmetle anıyor, Allah'ın rahmeti üzerlerinde olsun diyorum. Onlar bizim huzurumuz ve rahatımız için genç yaşlarda hayatlarından oldular. Onların hatıraları önünde saygıyla eğiliyorum. Ruh nefestir, onlar son nefeslerini bizim için verdiler. Vatanımızı sevelim, birlik olmaya çalışalım. Görmezden gelmeyelim. Vatan cumhurundur, hakkını verelim, hakkımızı bilelim. Tsunami dalgalarına kapılıp, çabasız ve gayretsiz, amaçsız yaşamayalım. 2017 yılı hepimiz ve en gereklisi vatanımız için hayırlı olsun. Hepinize sevgilerimi sunuyorum.

Martıyla Yolculuk

Deniz kenarındaydım, bir martı göründü birden
Art arda üstümde daireler çizerken. 

‘Gökyüzüne hayranım’ dedim ona bakarak
‘Bana da yer var mı?’ diye sordum ürkerek
Sen hiç benzemiyorsun atmacaya, şahine... 

Derken kızdı birden...
“Yo hayır! Benzetme hiçbirine…”
Sen hiç gördün mü söylediklerini? 
Vardır her yaratılanın mutlaka bir sebebi 
Hiç fark ettin mi 
Yarasanın yönsüz uçuşunu, baykuşun mat duruşunu?”

‘Görmüştüm, yarasadan ürküp, baykuşla bakışmıştım...
Hayvanların hikmetini inan ki anlamıştım.
Sen denize âşıksın, ayrılmazsın hiç ondan
Koca ormanda her hayvan, neden korkar ki aslandan?’

“Ya leyleğin valsini, seyrettin mi onları?
Göç ederlerken göklerde sıralı salınmalarını”

‘Kolay görülmez onlar yolculuk başlamadan...
Gözlerini göğe dikip, saatlerce bakmadan’

Martının kanatlarında gökyüzündeydim işte
Arada bir alçalıp, nasibini kapıyordu
Beslenmeleri böyle, doğanın kanunu buydu
Açıkta uçmak ise, beni korkutuyordu
Dönme telaşı sardı üstündeki ruhumu,

“Korkma " dedi, burası geldiğin yer gibi değil
Uçsuz bucaksız semanın en alçak katındasın
Nerede yaşıyorsan ancak orayı tanırsın
Burada hissettiklerini dönünce hatırlarsın
Aç algılarını sen, göklere bak sadece”

“Şunu bil ki kıyamet beklenenden çok önce...
Gözler yerinden uğrar onu birden görünce.

Bir de anlayın artık O’nun hikmetlerini
Önün, arkan, etrafın nice sırlarla dolu
Kötü gördüğün her şeyin selamet olur sonu
Vicdanını dinle sen, başka çözüm arama
Hayat geçici bir yol, sakın ola aldanma
Hesap günü yakın, artık anlasanıza!

Bazı kullar seçilmiş, tanımazsın onları...
Yardım için uzanır birden bire kolları
Alınan, verilenler asla boşa gitmedi
Allah bizi de inan, son günle müjdeledi...”

Ta ki martının; irtifa kaybında ben
Yüreğim çarpıyordu anladığım şeylerden
Ummadığım kadar sakin, aşağı doğru kaydı
Hiç korkutmadan beni kanadından sıyırdı
Toprağa değdim işte, huzur doldu içime
Önceden tanımadığım acayip bir güvenle  
Vücudum ağırlaştı, ürperdi tüm bedenim

Şu can, kan, kemik ve et külçesini
İşte o an anladım nasıl taşıdığımızı 
Can ruhla el ele, düşünce desteğiyle
Hafiflemiş vücudumun hissettim her hücresini
Eğer işlemeseydi aklım ve ortak olmasa beynim
Taşlaşmış bedenimin altında ezilirdim…

Uzaklaşırken çırpıp kanatlarını ahenkle
Denizi teğet geçip, hemen havalanıyordu
Doğanın hediyeleri, onlar ve zikirleri 
Perde perde yükselip, semayı sarıyordu
Kim bilir bizi belki, bunlar kurtarıyordu
Martı bilemezdi ki uçma mucizesini
Kanat çırpması sabit, sonu her canlı gibi
Zikri şükrüydü onun, asla sorgulamıyordu
Maneviyat âleminin farkındaydılar hepsi
İbadetleri ise küçük nefesleriydi

Bir yükten kurtulmuştum, hafifledim bir anda
Çok değişik hislerle dönüp baktım ardıma 
Denizleri, doğayı, toprakları, havayı 
Hoyratça tüketip sonu hazırlamadık mı?
Âlemlerin Rabbine bir tek tövbe yeter mi?
Bir martı kadar özgür, onun kadar inançlı
Neden dersiniz hayvanlar, kadere hep rızalı?
Tüm gerçekler bize anladım ki uzaktı 
İnsan olmak hem çok zor, hem de belki tuzaktı…



Ece Evren    10.12.2016