Dayanamıyorum...

Domino Taşları     

Dayanamıyorum...

Vatanım. Hastalandın sen. Tutmuyor hiçbir yerin, düştü kolun, kanadın... Ayakta durman; yarım asırlık geçmişinden sana miras kalan erdeminden. İçin için yiyorsun kendini. Kurtulmak istiyorsun aslında senin böyle acımasızca belini bükenlerden. Atmak istiyorsun üstünden ham yükleri. Hiç olmamışından, izan sahibi olmayanından. Yaşlı ve genç bir yığın insan, gereken her onurlu atılımı yapmaya çalıştılar. Ne mi oldu? Kimileri canlarından oldular, kimileri hürriyetlerinden. Vatandaş böyle iğrenç, sustukça en şişireninden, insanı kendinden vazgeçirecek sessizlik mecburiyetinden çok sıkıldı artık. Allah aşkına, nedir bu hırs, bu çağda neyin peşinde koşuluyor böyle? Bu insanlar boşuna mı çırpınıyor, bu kadar şehidi niye veriyoruz? Hâlâ nasıl sakin olabiliyoruz? Sayılarla ifade edilebilecek ve nüfuz yetkisi ehli olmayanlar tarafından verilmiş, nihayetinde yollarda, yan hanemizde, sizin söylemlerinizin az değişik bir versiyonuyla dinlediğimiz, ne içimizin ne dışımızın kabullenemediği gücün temsilcilerisiniz. Onlarla boşuna konuşmak, bir de olanları seyir bize sunulan. Ha... bir de akıllarımızın isyanı.

_Açın hapishanelerin kapılarını artık!.. desek ne olur ki? Hürriyet yahu. Elinden alındığını düşünmek bile insanın yüreğine bir kaya gibi çökeninden... El insaf.

Karşıdan ve her yönden nasıl görünüyor bir bilseniz. Sizler insanları önce isyana, sonra sessizliğe mahkum edip, sonra dilsiz şeytana çevirdiniz. Yanlışı nasıl da savunuyorsunuz. Şu an muhatap sayılmayan, siyaset cahili olan birçoğumuzu bile, bir şeyler öğrenmeye, hatta kendi kendimize de olsa deli gibi konuşmaya mecbur bıraktınız. Peki; geçmişi zaferlerle dolu, kuvvetimizin korkusundan kaçanlara, denize döktüklerimizin ecdadına; bir örnek daha, Çin Seddi’ni yapanlara bizi utandıracakmısınız? Keşke savaşlar olmasaydı ama her milletin tarihi maalesef bunlarla anılıyor. 

Savaş kaçınılmaz bir çarpışmadır, haktır diyebiliriz. Ama iç savaş vatanı kökünden sarsar. Artık bizler; terbiyesizlerimiz küfürle, diğerlerimiz nefes tüketerek birbirimize ezber bozdurmaya çalışıyoruz. Bu arada ar diye bir şey kalmadı değil mi?  Yanına bizlerin onurlarımız, haysiyet ve şereflerimiz de sökülüp alınarak, geçmişe yol alan posta vagonlarına bindirildik, yok yok tıkıştırıldık. Ne kabul edebiliriz, ne de reddimizin bir hükmü yok artık. Kölelik mi dediniz? Haaa evet az kaldı!

Yorulduk birileri tarafından, hepimizin kaderi bu yönde aynıydı vatanımızda birlikte yaşamımızı sürdürürken. 

Tabii bazılarımız bunların doğal olduğunu söylerlerken içimiz onlara karşı çıkmak istedi, belki çıktık. Ama anlamadılar, anlayamazlardı... Tarih kanlı kalemiyle yazmaya devam ediyor... Keşke aynı gözler ve ruhla bakabilseydik vatanımızın geleceğine... 

Ece EVREN   10.01.2017