Ecele Beş Kala...3.Bölüm

Anılar       

Ecele Beş Kala...

       Annesini beklerken ders çalışmaya da fırsatı oldu. Sonunda onun, kapıyı tıklatarak içeri girdiğini görür görmez, yüreğinin üstüne çöken yükün hafiflediğini hissetti. Annesi sakince oturdu ve "Anlat bakalım, ne oldu? Çetin yine kızlarla ya da bir şekilde başını derde mi soktu, yoksa okuldan şikayet mi var?" "Yok anne, Çetin’in babasının dostu varmış, ikisini de öldüreceğini söyledi. Bu bir sır dedi bana. Bir şeyler yapıp onu vazgeçirmemiz lazım, ne olur yardım et anne" dedi. Annesi şoka girmişti. "Eray oğlum, şimdi yat ve uyumaya çalış, yarın olsun mutlaka bir çare bulacağız" dedi ve odadan başı öne düşmüş, üzgün bir halde çıktı.
      Asiye hanım, eşini uyandırmamaya özen göstererek yatağına girerken hâlâ duyduklarının şaşkınlığını üstünden atamamıştı. Demek Nimet Hanım şüphelerinde haklıydı… Şimdi bu deli oğlanı vazgeçirmek için nasıl bir yol bulmalıydı. Bunu düşünerek uyumaya çalıştı. Çetin onu çok severdi. Onunla konuşmak acaba çözüm getirir miydi?

      Tüm bunlar olurken Çetin, içkili olduğunu fark ettiği babasının kamçı darbelerinden olanca yarasını alıyordu. İçinden ‘Seni nasıl olsa öldüreceğim, son defa döv döv'diye geçirirken, bu defa canı iki türlü yandığı için duyanları dehşete düşürecek çığlıklar atıyordu ama babası asla vazgeçmiyordu. Komşulardan kapıya gelip Nimet hanıma "Günah ama nasıl bir acımasız insan bu…"  diyenler oldu. Nimet hanım ise ifadesiz bir şekilde bakıyordu onlara. Rahatsız ettikleri için özür dilemeyi bile akıl edemiyordu. Aslında Nimet Hanım evde sözü geçen ve eşinin ona fiske bile vurmadığı, titizliğiyle tüm ev ahalisini canlarından bezdirdiği halde, onun düzenine kayıtsız, şartsız uyulan tavizsiz bir kadındı. Babaları dört oğlana sürekli "Annenizden bir şikayet duymayacağım" derdi ve genellikle bakışları hep Çetin’e doğru dönmüş olurdu. 

      Dayak bir müddet daha devam etti, kamçıyı bırakıp çocuğun saçlarını kavradı; başını sabitleyip sert bir tokat attı. Çetin inanılmaz sinirlenmiş ve hırslanmıştı. İçinden 'Onu öldürür kaçarım' diyordu. 'Nasılsa annemin üç tane kız kardeşi, ağabeysi de var. Mutlaka sahip çıkarlar' Babası nihayet durdu. Neden bu kadar yükleniyordu Çetin’e, anlamak mümkün değildi. Kamçısını bıraktığı yerden alıp dolayarak salona doğru fırlattı. Söylenerek uzaklaşırken Çetin, annesinin ağlayan; bu acımasızlığa engel olmaktan korktuğu belli olan çaresiz bakışlarını gördü. Gözlerini ondan kaçırıp, aldığı yaralarına bakmak için banyoya doğru koştu. Beden eğitimi dersine girmeyi unutmalıydı. Çünkü pantolonunun altına bile ulaşan çiziklerin bazılarından kan süzülüyordu. "Lanet olsun" diyerek yatağına attı bitkin vücudunu. İçerden babasının annesine bağırma sesleri geliyordu. Eskiden annesine hiç böyle davrandığını görmemiş ve duymamıştı. Demek o kadının yüzünden böyleydi son zamanlarda. Küçük kardeşinin yanık yanık ağlamasıyla karıştı sesler. Adı Engin’di kardeşinin. Gidip onu öpmeyi istedi ama odasından kıpırdaması mümkün görünmüyordu. Annesi bile yanına gelip yaralarına bakmamıştı. Uyuyup sonsuzluğa geçmeyi diledi.

       <O küçük kardeşi Engin, seneler sonra jandarma binbaşı olarak ve 1989 da Devlet Başkanı rahmetli Sayın Turgut Özal’ı koruma göreviyle, 05.05.89 da bir diğer binbaşı arkadaşı, eşleri ve sekiz yaşındaki sevgili kızıyla Dolphin marka helikopterle Dalaman'a doğru yola çıkmışlar. Kalktıktan az müddet sonra, Ankara Polatlı yakınlarında düşerek biri hariç hepsi şehit olacaklardı. O da annesinin yanmasın diye aşağı düşerken uzağa doğru fırlattığı tahmin edilen minik Tuğçe. Nihayet küçük kız olayın hemen ardından devlet tarafından yangı tedavisi görmesi için yurt dışına gönderildi. İngiltere’de bir hastane odasında hayatını kaybetti ve minik bir şehit oldu. Gazetelerde yanmış cesetleri ve dehşetli görüntüler vardı. Çetin diyaliz hastası olduğundan, doktorları ona söylenmesini sakıncalı buldular. Söyleyemedik. Bu olayı üç ay kadar sonra, hastalığı istikrarlı olup ilk defa arkadaşlarının yanına bıraktığımızda tesadüfen öğrenecekti. Çok zor ilerledi olanları ona anlattığımız anlar. Yakınları helikopterin neden düştüğü hakkında hiçbir zaman bilgi sahibi olamadılar.>

       Çetin, ertesi sabah uyandığında kendisini hiç iyi hissetmiyordu. Babası çoktan gitmiş olmalıydı. Annesi salondaydı. Ama evde bir misafir vardı, zira annesinin konuşmasını duymuştu. Banyo’ya yöneldiğinde annesinin "Dur Çetin, banyoda Asiye teyzen var."demesiyle irkildi. 'Ah Eray yaktın beni' diye düşündü. Neler konuştuklarını tahmin etmek güç değildi. O gün okula gitmedi. Gitmemesini zaten babası annesine söylemişti. Yoksa bu saate kadar annesi onu çoktan uyandırmıştı. Misafir bayağı önce gelmiş olmalıydı ki banyodan çıktığında kapının önünde gördü onları. Annesiyle vedalaşıp ona da "Allah'a ısmarladık Çetin" diyen Asiye teyzesinden özellikle gözlerini kaçırdı.

       Annesi uzun bir süre yatak odasında küçük kardeşini uyutmaya çalıştıktan sonra nihayet yanına geldi. "Çetin oğlum, ben küçük kardeşlerini alıp Remziye teyzene gidiyorum. Sen bana sakladığın tabancayı çıkarıp verir misin?" dedi. Bir yandan da ağlıyordu. Şaşırmadı Çetin. Eray’ın her şeyi öttüğünü anlamıştı zaten. Odasındaki halının kıvrımına sakladığı tabancayı alıp annesine uzattı. Zira annesinin onunla mücadele edecek gücü olmadığını görmüş ve çok üzülmüştü. Nimet hanım devam etti konuşmasına. "Ağabeyinle senin okullarınız var, Metin de küçük onu da yanımda götürüyorum. Tatil oluncaya kadar ev tutmuş olurum. Sizi ancak o zaman yanıma alacağım." Çetin annesinin bu girişimini yerinde buldu. 

       Annesi dediğini yaptı ve iki kardeşini alıp babasından habersizce yola çıktı. Babasıyla yalnız kalmak zor olacaktı. Ama tahmin ettiği gibi olmadı. Çünkü babası bayağı üzgündü. Eşi geri dönsün diye girişimlerde bulunduğunu, neredeyse saatlere varan akrabalarla konuşmalarını duydukça anlıyordu. Babası bir akşamüzeri eve geldikten bir saat kadar sonra "Ben İstanbul’a gidiyorum, bir iki gece yalnız kalacaksınız, ağabeyinin sözünden sakın çıkma!" dedi ve gitti.

      Üçüncü akşam da gelmedi, anlaşılan annesi dönmek istemiyordu. Nihayet ertesi günün geceye yakın saatlerinde kapı çaldı. Babası en küçük kardeşi Engin kucağında, annesi ve Metin ile dönmüşlerdi. Yüzleri gülüyordu, demek anlaşma sağlanmıştı. Babası, elinin kirini yıkayarak aklanacak fakat anne bu olayı yüreğinden belki de hiç atamayacaktı. Çetin belki de ileride, babasının yaptığının mislilerini yapacak, tepki gördüğünde ise, "Yüzyıllardır böyle gelmiş böyle gidiyor" diyecekti. Ama şu muhakkak ki annesine gösterdiği hassasiyeti hiçbir zaman, hiçbir kadına göstermeyecekti.

3.Bölüm sonu

Ece Evren/İstanbul 21.05.2017