Ölümün Kapısı

Tünel  

Ölümün Kapısı

Aklım arıza yapıyor; karman çorman oluyor, dengelemeye, onarmaya çalışıyorum. Ama zehrini boşaltmasına izin veriyorum. 


Ölüm bir kapı olsa, sıraya girsek orda
Yaşarkenki gibi rahatça
Bazen sızlansak önümüze geçenlere
İltimaslı mısınız desek
Saygılı olun desek, sıranıza razı gelin ya da
İçeri bir göz atsak sonra
Karşılasa bizi ama çekmese içine
Dinlensek hatta biraz orada
Çıkarken daha kapıdan, gördüklerimizi unutsak 

Neden bu kadar gizemlisin sen ölüm?
Senden ötesi var mı anlatsana
Aldığını bir kere bile şaşırıp da hiç vermedin ki geri
Kapıp da almaya gör içeri…
Tüm yaşamı yalancı çıkaran ölüm!
Tüm sevenleri söke söke ayıran
Zalimsin ölüm, acımasızsın…
Onca canı çıkmış cesetle mutlu musun bari?
Çürümüş etler, etlere tutunamayıp darmadağın kemikler
Hepsi bu mu yani?

Bu kadar mı basit insan olmak
Bu kadar mı boşuna acılarımız
Hep açsın sen can almaya
Sen nasıl bir kıyametsin ölüm?
Belli ki uzunca bir oyun bu Rabbim
Sonsuzluk var mı?
Bunu sezdir hiç olmazsa
Arkası var, bitmeyecek değil mi?
Ruhlarımıza ne olacak ölüm?
Onlar bari senden kurtulacak değil mi?

Ece Evren/Milas 08.08.2017

Bu kadar meçhule layık değiliz biz
İşleyen akıllarımız ve iyiden iyiye yalpalamaya başlamış duygularımızla
Neden bu işkence, niye reva görüldü ki bize?
Yaratılmasaydık demek gelmiyor hiç içimden
Güçlü hırsların, oyunların, yalanların içindeyken bile
Rahatı rakı-balık keyfinde keşfetmişlerin ötesinde
Biz varız, farkındalığı yüksek, hakikatle boğuşan ayık gözlerle
Ne çok zalimlik gördük, öldürüldük, sömürüldük

Nasıl akıl ersin ki bu gidişe, mantık saf dışı kalıyor her seferinde
Yaşam sürer mi böyle ya da nereye varır ki bu gidiş
Güncellenmeyen çok şey var, yoksa hiç gerek yok mu?
Bir yanı obez, bir yanı açlıkla sınanan dünya
Adalet ha? Gülelim beraberce isterseniz
Ahlaksız dünyanın yok oluşa hazırlanan gölgesinde…
İçindeki magma,biz bomba diyelim ona
Elbet patlayacak günün birinde
Hâlâ üstünde onca oyunlar dönen dönek dünya.
Ne kadar da güvensiziz.

Bir yığın tetikleyici kaç zamandır

Kapkara depresyon çöktü yine üzerime
Fırsatçı, yüzsüz, kendi evindeymişçesine
Ez, ez ne kadar gücün varsa o kadar yüklen
Bir tek öldüremiyorsun 
Çünkü eziyet için, canlı beden lazım sana
Kara perde çeksen de hayatla arama
Aklım ve ben, oyalanırız korkma

Gözlerimi açamıyorum her şey tehdit ediyor sanki
Bir masum sinek bile değmesin sakın bedenime
Yakınlarım karşımda işte, sanki düşman gibi bakıyorlar bana
Sen görünmüyorsun, onlar seni ben sanıyorlar
Huzursuzluk çıkarmak için hiç zorlanmıyorum
Her şey ve her hâl bozulabilir aslında
Sen bana, bense onlara zehrimizi kusuyoruz

Ne zamanki kalkarsın üstümden, çekersin perdeni
Ne hâlim kalır pişmanlığa, ne de hiçbir şeyi telafi
Tamamla yüreğimin üstünde hâkimiyetini
Sonra bırak git, bu kaçıncı vurgunundu kim bilir?




Ece Evren/Milas 08.08.17