MİLADIM…

İçime Yolculuk

Kendimi Buldum…

Umut pek uğramazdı hayat satırlarıma 
Mutluluğun yolu düşüp, birden çıktı karşıma
Onun maskesiyle gelen, bu acı mıydı yoksa?
Ağzından bal damlıyor, ışıklar saçıyordu…
'Dur bakalım!’ dedim gönlüme ‘dur, heyecan yapma yine…’
Hayaller kurma hemen, üzülürsün bir bekle
Bir kendin harap olsan, inan beis değil de
Umursamıyor, sürüklüyorsun hep ardından beni de…’
“Peki…” dedi gönlüm, munisçe bir tavırla
Konuşuyordum hâlâ ‘yıkılmalarımızı unutma!
Her gece, kara çarşafını geçirirken başıma
Ne olur dur, sen artık yorumlama…’

Olanca ihtiyatla, izlemeye başladım
Bu tanımadığım sevinç, nedendir bulmalıydım
Dikkat kesildim hemen, bir anı kaçırmadım…
Ya bende yerleşecek ya da savuracaktım
Bu defa ve ilk defa, ılımlı gözle baktım
İliklerimde hissettim, şaşkın ve heyecanlıydım
Ne sabahı, ne akşamı sınamıyordu aklım
Hareler içindeydi, gülümsüyordu zaman
Anlamalıydım sonunda, takip ettim anbean
Umutluydum elbette, kaynağı bulacaktım

Düşüncelerim savrulmuyordu günlerdir dört bir yana
Gülmenin tadı vardı, senelerdir ilk defa
Karar vermek için, daha hayli erkendi
İçimle barış yapmak, bence çok gerekliydi

İzlemeliydim hâlimi, yürüyen zamanlarda
Ne olmuştu ki birden, bana bu geç yaşımda
“Ayağı çukurda” derler, müneccim kesilirler!
Hiç de öyle değildi, umut yaş tanımazdı
Onca çekilen kahır, mükafatsız kalmazdı
Açıklanır hiçbir şey, elle tutulur sebep? 
Yok, hayır dedim, bunu anlamam gerek… 

Sanırım dün geceydi, günlerdir uykusuzdum 
Günlerin yorgununda, sonunda teslim oldum
Bilmeceye benzeyen ilginç bir rüya gördüm
Onlarla dosttum ben, ne zaman rüya görsem
Hiç çıkmak istemezdim, bu gizemli alemden
Sabahında sersemlemiş, uyuklayan gözlerle 
Gün ışığı değmeden, dikkatli bir seyirle…
Rüyamı sırasıyla yazdım önbelleğime

Arafımda gibiydim, yoktum sanki bir yerde
İşte, nurlu bir ışık duruyordu karşımda…

Ruhumdu bu, dile gelmişti yine
“Hatırla!” dedi 
“ne yaşadın bir düşün, şu son zamanlarında?
‘Aslında sıradandır’ dedim ‘benim bütün günlerim’
Ev ahalisinin arasında, hayal gibi gezerim…
“Yok!” dedi, “rutinlerini bırak!
Ya bir bakış ya bir söz, lütfen bunu hatırla…”
Aslında anlatacak kayda değer değişim
İçime sordum hemen, somut cevabım yoktu

Rüyanın içindeydim, gerçeği yaşıyordum
Parçalarım karşımda, aynasız izliyordum
Ruhum ani atakla bir buluta dönüştü
Kaybolup gider diye içime korku düştü…
“Benim” dedi… “Senden ayrılmak değil niyetim”
“Biraz ferahı kucaklasan, hemen sana dönerim…”
Onlarca sene koştum, hiç bıkmadan ardından
Mutlu olmadan gitmem, çıkarma bunu aklından!”

İçim savaşıyordu. Ruhum özgürlük değil
Bende kalarak hem de, huzuru özlüyordu…
İsyanı yormadı hiç, haklıydı, yorulmuştu
Benden uzağa kaçmak, ya kalmak istiyordu
“Karar sende” dedi, “ben özgürüm aslında…
Böyle mutsuz yaşarsan, gözüm kalır ardımda…”
“Ne kendini, ne beni lütfen artık daraltma!”
“Hayat sana çok cömert, hiç umursamıyor
Manasız bir inatla, acıyı seçiyorsun!”
Sustum, gülümsedim, ona doğru uzanıp
‘Gel sarılayım’ dedim, benim özgür ruhuma

Dünyaya döndüm birden, son ses yankılanırken
Acılarımı gördüm, içimden kaçarlarken
Ne bir maske vardı, ne de hüzün yoktu ortalarda
Şaşkın bir hâldeyken ben, gezindim odalarda…
Buluştuğum ruhumla yeni güne karıştım
Gün sayfamın başına ’Miladım…’ diye yazdım


Ece EVREN/06.12.2017