Dedektifin Hüsranı…

Üzgün Kadın   

Dedektifin Hüsranı…
           
        Suat Bey, acele ile kafeden içeri girerken, bir yandan saatine bakıyordu. Daha on beş dakika vardı. Şimdi kendisine uygun bir masa bulmalıydı. Kapıyı görmesi aslında gereksizdi. Buluşacağı kişi medyada bilinen bir yüz olduğu için, onun itibarını düşünmeliydi. Kendisi de tanınmış bir dedektifti. Sık sık aldatan eşlerle ilgili aranırdı ve sıkı bir çalışma ile bugüne kadar çözmediği olay yoktu. Aslında artık çok zor gelmeye başlamış ve bu işi bırakmayı düşünüyordu, zira kendisini röntgenci ve ispiyoncu gibi duyumsamaya başlamıştı. Nasılsa uygun bir iş bulurdu. Birikimi de vardı. “Bu son olsun…” diye söz verdi içinden. Çok gerilmeye başlamıştı zira. Arkadaş toplantılarında kendisine sürekli soru sorulmasından da bıkmıştı artık. Nihayet uygun bir yer bulup, oturdu.
         Aslı ise, kafeye yarım saat önce gelmişti. O da sözleştikleri saati bekliyor ama hiç tedirgin görünmüyordu. Siyah, uzun, gür ve kıvırcık saçlarını ortadan ayırmış; iki yandan yüzünü az da olsa saklamak düşüncesiyle elleriyle şekillendirirken, bir yandan da güneş gözlüğünü taktı. Kimse ile karşılaşmasın diye dua ediyordu sürekli. Fotoğraflanmamalıydı. Bütün planı suya düşerdi. 
Eşinin uzun süredir kendisini aldattığını düşünüyordu. Çok seviyorlardı birbirlerini. Aldatıldığından emin olduktan sonra, eşine belli etmeden, onu sorgulamadan, bu yasak ilişkinin gideceği en uç noktanın neresi olacağını merak ediyordu. Hiç kıskançlık yapmazdı ama ilk defa içinde kendisini huzursuz eden bu duygu kıskançlık olmalıydı. Masada önünde duran, dedektife vereceği dosyayı bir kere daha gözden geçirdi. Kendisinden istenen her şeyi özenle hazırlamıştı. Sanırım bu kadarı yeterdi, çok konuşmayı sevmezdi. O da gergindi. 
          Garsondan istediği şekersiz kahvesi de gelmişti nihayet, suyu bir defada içti. Kahvesinden bir yudum aldı ve telefonunda bir şeyler yazmaya başladı. Elini telefondan çektiği an, salonun diplerinden bir mesaj uyarı sesi geldi. Suat Bey heyecanla telefonuna baktı. Şöyle yazıyordu “Suat Bey, ben kafeden girince solda ilk sütunun arkasındaki masada arkam dönük olarak oturuyorum. Gelebilirsiniz…” Üstelik Suat Bey ile konuşmasını kayda alacaktı, zira bu aldatma şokundan sonra her şeyi unutuyordu. Onu da hazırlayıp, telefonu kararttı ve beklemeye başladı. İki dakika geçmedi ki, hafif dökük ve kır saçlı, zeki bakışlı, uzunca boylu, ürkekçe fakat çok kibar davranan bir bey karşısındaydı işte. Aslı kalkmaya yeltendi. Suat Bey” Lütfen” dedi ve Aslı bu ricaya uydu. “Ben Suat” dedi, Aslı da, “ismimi biliyorsunuz!” diyerek, cılız bir hareketle elini uzattı. Suat Bey, gayet yumuşak bir şekilde elini sıktı. Suat; Aslı ile ilk karşılaşmalarında, gözlerini kaldırarak ona baktığında, gözlüğün üst kısmından görünen kocaman siyah gözlerdeki hayal kırıklığını çoktan yakalamıştı. 

Bölüm Sonu.

Ece Evren/İstanbul 11.01.2018