Şikayetname 17.Bölüm

Çocuklar yani Melekler

Şikayetname 17.Bölüm

Utanmalıyız!
        
           Biz artık Türk Devleti olarak, vatandaşlar olarak, bu çiftlikten nasiplenen, yiyen içen, her türlü keyfini süren hangi ırktan olursa olsun fark etmez, değil mi ki, buralarda otluyoruz, minnet etmek yerine, bu durumuzun neden olduğuna kafa yormayıp, birlik oluşturamadığımız için utanmalıyız. Asıl bu memleketin -benim memleketim-demeyi, geleneklerimize bağlı kalarak, uygulayarak canı gönülden söyleyelim, söyleyin. Vatanın sevmeyi, bağlılığı unutan, kentlisi, köylüsü(onların affedilir yanı var da) zengini, fakiri, akıllısı, çakalı, safı, hele hele şarkıları dillerden düşmeyen, hayranı bol, “asla vatanı için böyle düşünmez, inanamam fikri bu olamaz!”dediğimiz sanatçısı,( o bilir kendisini de ben duyuramam), utanmalıyız. Yakın geçmiş sadık olmak zorunda olduğumuz, devraldığımız, üstünde keyfini sürüp, değil minnet duygusu, bize emanet edenlere bir fatihayı esirgemiş insanlarız.  Kurtuluş Savaşı bir kahramanlık destanıdır. 
          Kuşun her yöne dönebilen kafası gibi, döndürüp döndürüp, bir de yukarı doğru kafayı taaa Osmanlı’ya kadar uzatmanın ne âlemi var? Ütopik hayalleri, bunca şehit vermiş, daha “niye öldü benim çocuğum anlayamadım” diyen fakat kaderi bir kere bıçaklanmış, kolay kolay başını dertten kaldıramaz, geliri giderek düşmüş, serseme dönmüş, aklını yitirecek kadar dayatılan şeylerden kötü nasibini almış insanların üstünde kuramazsınız. Nedir, Allah’ın özel kulu musunuz, bu yaşıma geldim, böyle rezil bir idare, düzen daha da bozulsun diye çalışan, oy çoğunluğunu eline geçirmiş, onlara tabi olan konunun komşunun, hâliyle basit düşüncelerine benzer konuşma tarzı ve saçma sapan çıkışlarla siz memlekete ne yapmaya çalışıyorsunuz Allah aşkına? 
         Ülkelerin adlarını duyduğumuz zaman mutlaka yönetimi vs.net bir şeyler akla gelir söyleriz. Bizim için söylenecek tek özellik söyler misiniz bana? Siyasetçilerin oyunları, ego savaşları, menfaat çatışmaları, iyi niyeti olanı bezdirme, asla vatandaşına değil sahip çıkıp, haklarını korumak şöyle dursun, hatta küçük küçük tırtıklamak ve bunu yaparken öyle rahatça yapmak ki, ar ve hicap duygusunun eserine sahip olmamak. 
          Siz kaç kişi kahırdan, parasızlıktan ölüp gitti düşünüyor ve tahmin yürütebiliyor musunuz? Kaç kadının ahlakı zedelendi, kaçını kocası gebertti, fi tarihinde Adana’da peynir-ekmek gibi çocuklar satıldı, duydunuz mu? Peki bunu duyan sayın! milletin vekillerinin yüzlerine acımaya, insaf ve vicdana dair bir ufacık kırıntı ifade gördünüz mü?  Meclisteki kavgaları, o babasının malı gibi kendilerine zimmetli, hesabını er geç verecekleri koltuklarda kaykıla kaykıla oturup, nice milletin aleyhine olacak kararları, kolunu kaldırmak bile zahmetli gelip, sırıtarak icra ettiğini görüp kınamıyor muyuz? Biz hemen hiçbir şeyi kaçırmadan izliyoruz. 
          Biz kimiz, kimlerden geldik? Yoksa atalarımız da mı kansızlardandı? Zira akla başka bir şey gelmiyor, o kadar karakteri oturmamış bir ülkeyiz işte... Bir yığın mülteciyi önce kişisel kararlarla içeri sokup, Türk erkeklerinin misafirperverliğine teslim edip, verecek başka şeyi olmayan zavallı kadınları hamile bıraktırıp, “kırma koleksiyonumuzu” bayağı kabartmaktayız. İdareyi insan olarak düşünelim, hepsi bir beyin demek çünkü, insansa eğer vatanına sahip çıkar. Bilhassa kadınına, çocuğuna, düşkününe, yaşlısına, dermanı zor dertlisine, fakirine, fukarasına sahip çıkar. Birbirine düşman ve yem etmez. Her gün, yetkinin o iki tarafa da bela getirebilecek gücüyle, bizleri şaşkına döndürecek uygulamaları ışık hızıyla almaz. Ya, biz aptal mıyız, neden kıpırdayamadan seyrediyoruz, okeylemiş gibi görünüyoruz sizce? Şeytanın hegemonyasından olmasın? Şeytan dinini inkâr etti, kendisi gibi dinsiz ve imansızlar ordusu var artık, gayet başarılı oldu, görmüyor musunuz? Nokta atışı yapıyor, korku imparatorluğu kurdu ama bunun sonu felâket olacak, bunu tahmin etmeyen de aptaldır.
            Ben altmış yedi yaşında, yaşını başını almış vatansever bir kadın olarak bu güne kadar gördüklerimi bilir, aklıma, öğrendiklerime ve adalet duyguma göre, her durumu insani, vicdani ve ahlaki yönünden anlar ve değerlendiririm. Siyasi görüşüm elbette vardır ama politikanın (sözcük anlamı yol, yöntem olmasına rağmen mecazi anlamı bence isteğini elde etmek için kandırmacadır) demokrasi için gerekliliğini inkâr edemeyiz. Halk ne kadar mutsuz ve ne yaptığını bilmez hâlde ve nereye çekersen oraya çabucak yöneliyorsa, bu başarısız bir idarenin eseridir. 
         Bir Diyanet, dine ihanet gibi oldu sanki. Şaka gibi, çocukları hedef aldı. Aslında bu devirde, insanımız Müslümanlığın ne demek olduğunu hâlâ anlayamadıysa pes diyorum. Allah ve kul arasında kalanı en makbulüdür. Gösteriş ziyandır. Uyulması gereken o kadar basit şeyler ki, dolambaçlı yollara sapıp inkârcı olmayın. Yorumların bile artık abes olduğu, az bir zekânın anlayacağı din konusu, maalesef başlara dert ve gerçekten Allah’a çok ayıp oldu. Susuyorsa nedeni var. Her dakika, konuşulan her lafta ve olur olmaz  her yerde Allah’ı ağzımıza almayalım. Onu ve dinimizi oyuncak etmeyelim. 

        Artık bu yüzyılda, hâlâ din adına keşif yapmış edasıyla saçma sapan konuşmalar yapmasın yetkililer, görevlerini suiistimal etmeleri hâlinde yüklenecekleri vebal büyüktür. Diyanet, saygı duyulan bir mevki değil midir? Harcamalarını asgaride tutmaya özen göstermeli iken, duyduğumuz o rakamın, kaç kişinin hayatını kurtarabileceğini, asıl Allah’a inancınız!!! nedeniyle sade bir görünüm vermeniz gerekmez mi? Arpası fazla gelmişler gibi sapıtmayın. İnsandan daha hızlı evrimini tamamlamış hayvanlar bile, sadece acıkınca yiyorlar. O, sekiz yaşında ancak beyninin gelişmeye ihtiyacı olan yavruların vücutlarını tasarrufunuza alıp, hedef göstermeyin. Sapık doldu ülkemiz. Hırsız, gaspçı, ahlaksız, namussuz ve vicdansız doldu. Onların güdülerini tahrik etmeyin. Utanın ve utanalım, zira sonumuz çok kötü olacak. Yazık etmeyelim inancımıza ve bize nimet şu vatana… 

         … 


Ece Evren 20.01.2018