Ayrılık, Çoktan Dayanmıştı Kapımıza…

Yalnız Kadın    

Ayrılık, Çoktandır Dayalı Kapımıza…

Şimdi çek gözlerini hayalimden yavaş yavaş
Benimkileri kovarken umursamadığın
Tam alışmış, hatta gerçek olduğuna inanmışken…
Şimdi onun arkasından koşmak da neyin nesi?
Bana, benim aynını çoktan yaşadığım 
Kendi acılarından bahsetme!
Kıvranasın diye, aylardır rol yaptım sadece…

Baksana, başarmışım…
Alıştın ve umutlandın değil mi?
Peki değişen neydi?
Değişen bendim, ben olmaktan çıktım çoktandır
İşte, ben de ayrılıyorken parçalara, 
Bu sesleri duyardım yüreğimden, inim inim inlerdi adeta…
Kalleşliği hak ettin sen, anlasana…

Biraz insan olmandı istediğim
Olsan günaha mı girerdin?
Nicelerine girmiştin

Çizgili sayfalar ya da kareli,
Ben satır aralarına sığınırdım
Göremedin…
Ondandır ben, düz ve bembeyaz sayfalara hiç yazamadım
Korktum, o lekesiz renkte boğuluyorum sandım…

Gidiyorum ben…
Sen aldanıp da yeni geldin ya…

Hemen dön istersen, alışıksın yaparsın
Sana “merhaba” demek öyle zor ki artık…
Aklım musallat oldu bugünlerde
Mantıkla, koyu koyu kaynatmış belli ki…
Gönlümün, kırdığın parçalarını yan yana dizmişler
Aralarında harç olup örecekler sanki…
Duygularım da nasiplerini almışlardı
Bir bir çarpıp sana, dörtlerce yanlara…
Kalbim mi? Yorgun, geri sayımda gibi, tekliyor
Namı diğer yürek yani, harcadıklarından o da…

Şu son hasret senesi kıydı sevgimize
Senin yarattığın
Daha ne beklersin ki bu yığıntıdan?
Acıyan yerlerim çok ama…
Ayrılığı çoktan dayamıştın sen zaten kapımıza
Ne açabildim o kapıyı, düşmesin üstüme diye
Ne de sokmaz ki artık, o seni içeriye…

Gel, dürüst ol “Birinin ömründen beş yılını çaldım!” de
“Susturdum, ittirdim ve parçaladım…” 
Yüreğin varsa eğer
Onlar için, beni harcadıklarına söyle
Bakarsın ayrılık salar kendini yerlere
Ve açılır birdenbire kapı yeniden…

Ya da git! 
Değer kat daha da, değer verdiklerine
Git artık, iyisi mi bırak; ayrılık tutunduğu yerde dayalı kalsın…

Ece Evren/ İstanbul   24.02.2018