Dinle Doktor!

Doktor    

Dinle Doktor!

Terapisiz tedavi…

Bu sabah iyiceyim doktor… Neden sıkıntılı olduğumun %sini tahmin etmek kolay oluyor da, iyi olmamda ne etkili oluyor; eğer saptamışsam, unutma ihtimali olmasın diye acilen not alıyorum. Oralarda gezip, dolaşıp bu hâlimin, tam olmasa da sürekliliğini yakalamam lazım.  
Neden mi unutuyorum? Acaba neden unutuyorum? Önce benim söylediklerimi değerlendirmeden sen, bunu mu merak ettin şimdi? Lütfen bu soru sorma huyundan, en azından duruşumdan tüyo almadan bir vazgeç. Yüz km hızla giden birinin hızını on metreye düşüren ilaçları, sırf psikoterapiden kurtarayım diye dayarsanız olacağı budur. Lakin senin beni bu saçma sorularınla kızdırdıklarını hiç unutmayacağım. 

Bugün sana danışacağım şeyler var tabii. Son günlerde sen yine o ukala havana büründün, hissediyorum. Meraktan yarılsan da (ama nerdeeee?) sana sıkıntılarımdan bahsetmeyeceğim. Sen mutlulukları da dinlemeye uygun en son kişisin… 
Bir dakika doktor! Sana şunu net olarak söylemem gerekir ki, mutlulukla diğer sıkıntılı hâller arasında bayağı mesafe olsa da, ikisinden de etkilenmemin sonunda aynı rahatsızlığı hissediyorum. Sanki, sevdiğin herhangi bir şeyi nefsine kapılıp aşırı yemen ve sonra rahatsızlık hissetmen gibi. Anlatabildim mi doktor? Anlamış olmalısınız, zira sizin işiniz anlamak… Sevinçler, gülmeler, bir şeylerden zevk almalar uzun soluklu olmuyor ve düşüşüm; fonda hep olan, ses frekansına benzer, bir yükselip bir düşen ruh hâlimden çok daha kötü oluyor… Tavan yapıyor yani doktor… Aslında sen bunları zaten biliyorsun ama ben konuşmadan bende de olduğunu bilemezsin. Bilgin olsun diye söylüyorum sadece…

Aaaa, siz ben doktorumla diyalog halindeyim mi sandınız? Yok, o her daim gelmez, ben çağırdığımda gelir. 

Sen sus şimdi doktor! Sakın cevaplama beni. Dur doktor, ne olur dur! Tüm bilmişçe söylediğim sözleri geri aldım. Senden, kendim için değil ama önemli bir isteğim olacak. 
Gelmişken kızıma da bir bak. Hasta, daha doğrusu zorla hasta edildi… Bilmem ne terapisinden sonra çok tahammülsüz. O benim senelerce önünde ağlamalarımı, depresyon ataklarımdaki çılgınca hâllerimi çekti de, ben şımarık evlat gibi, onun beni en zayıf yerimden vurduğunu düşünecek kadar bencilmişim meğer. Başka türlü düşünmeme mani olan, böyle bir evladın, geçici olacağını bildiğimiz sıkıntılarına neden bu kadar üzülüyorum ve tahammülsüzüm ki? Haydi doktor söyle? Bir insan ömründe kaç hastaya bakabilir? Azamisi nedir yani? 

Bağırdım, çağırdım, geldim masama. Peki neden rahatlamadım ben? Üstelik arkamdan gözyaşlarına boğuldu, biliyorum. Onca ilaç içiyorum da niye bu kadar aksiyim hâlâ? Ayrıca buna iyi gelecek bir madde söyler misin? Geniş spektrumlu değil miydi ki bunlar, neden beni frenleyemiyorlar? Yoksa bu ilaçlarda da seçilmiş ailelerin parmakları mı var?
Ya doktor… Yeni öğrendim bunu, şok oldum. Ne tarz deliler varmış öyle, neymiş bütün insanlık yitip gidecek onlar sonsuza kadar yaşayacaklar dünyayı ele geçirip. Sen ne düşünüyorsun bu konuda? Bana biliyorsun da konuşmuyorsun gibi geliyor. 
Nedense senin samimi ve iyiliğimi düşünecek olmana ihtimal veremiyorum, o güveni vermedin bana. Ne? “Başka doktora git!” mi dedin?  Yok artık, bakkal mı bu, bana biraz duyarsızsın diye seni değiştireyim? 

En azından sen, kader gibi vurup, kaçmıyorsun. Bir el at ne olur… Ya beni ruhsuz bir yaratığa çevir ya da kızıma, şu şartlarda anlayacağı bir şeyler söyle. “Bu kadını kale alma; duyma, senin rahatsızlığına olan üzüntüsüne tepkisini acı acıyı keser misali, bilinçsizce ve üzüntüyü yine sana paslarmış gibi davranarak veriyor” de… “İki türlü de zarardasın ama zaten sen hep zarardaymışsın” deme sakın, o gururludur, iki gün sonra kendine gelir, eğer kırılırsa hesabını senden sorabilirim doktor. Aslında sen bu mesleği seçerken ne düşündün? Ömür boyu ruh sağlığım düzgün olur mu dedin? Diyemezsin, zira son gördüğümde hiç iyi değildin. Neden yani bu meslek?

Ya da dur! Ben iyisi mi, sağır ve dilsizi oynayayım. Bak bu bence iyi fikir… Yaşım da müsait buna… 

Ece Evren/Halkalı 30.03.2018