Şikayetname 24.Bölüm

Kale, Türk Bayrağı   

Şikayetname 24.Bölüm

Vicdanın Yükü

Aklım! Yeteri kadar tatil yapmadın mı? Yoksa gizleniyor, düşüncelerimle yazacaklarını kimsenin öğrenmesini istemiyor ya da çekiniyor musun? Bizlerin hiçbir çabamızın hiçbir şeyi düzeltemeyeceğinin umutsuzluğu mu kalemini korkutan? Yoksa sen anladın da her şeyi, kendin mi korkuyorsun? Bizi ve vatanımızı güvende hissetmiyor musun? Dürüstçe cevap ver. Ben vicdanıma hiçbir konuda yük olmadım bugüne kadar… 
Hayır, hiç güvende hissetmiyorum diyor aklım. Olanları anlamak ve bir yere oturtmak mümkün değil zaten. Üstelik hızına yetişmek en güç olanı… Bu hız, kötüye gidişin hızı. Bu hız uçurumun kenarına gidiyor sanki…
Benden kaçtığında uzun günler haberlere odaklandın, her işleyen akıl gibi anlamaya ve doğruluğunu sınava çekmeye çalıştın. Peki, hoşuna gitti mi olanlar? Bayrak yarışı telaşındaki gibi art arda gelen ani karar ve uygulamalar? İki dudak arası hükümler?

Tabii ki hayır, omuzların düştü, ki sen hep dik dururken. Gururlu ve onurlu yaşıyordun sen ve çokları. Yine sen ve onlar kendi vatanlarında yabancıymış gibi hissettiler. Birileri nasıl organize çalışıyorlardı, çalışkanlığı kıskandıracak şekilde, şaşırdın. Bizler nerede yanlış yaptık dedin. Başka sesler de çıkıyordu ama onları dinlemek zor geldi ve amaçlarının arkasında durmadın, hainlik yaptın. Böyle gelmiş böyle gider derken sen, ince hesaplar yapıldı Allah’ın üzerinden. Riyada yarışır gibiydiler. Her şeyi tüm çıplaklığıyla gördün. Adalet saraylarının hükmü bir dudakta düğümlenmişti. Bu nasıl korkunç bir egoydu ki böyle, hepimizi rüzgârının önüne kattı. Yetki santimi santimine kullanılıyordu, yangından mal kaçırır gibi. Yanlışları, olan doğrularını da silip süpürmüştü… İnsanlar hürriyetlerinden oldu. Merakın ve ilgin olmayan konular aklını taciz etti, çünkü evine kadar sızdı. Gözlerini kaçıramadın, dinlemekten kaçamadın, çünkü öyle yapsaydın vatanına ihanet olurdu. Sen alışmış olmalıydın ama hâlâ şaşırıyorsun. Bu belki de umudun ölmemesi demek. 
Hayata dair güzel şeyler yazmanın artık ne mümkünü var, ne de anlamı kalmadı. Dua ve beddua yapışık ikizler gibiler artık. Şimdi haydi ileri görüş bildirin. Geleceğimizi nasıl görüyorsunuz? Ben umutluyum. Yanlış bir gün kayaya çarpacak. Hilesiz, hurdasız yönetileceğimiz günler de gelecek. 

Aklım! Bazen görmezden, duymazdan gelmeye çalışıyorsun. Ama bu sana hiç yakışmıyor. Çünkü belki de en zorlu hesabı kendine vereceksin. Kaçışın yok. Hiçbir şey yapamasan da kınama, reddetme hakkın var. Her şeyi anlama mecburiyetin var. Vatanına, şehitlere verecek hesabın var. Hürriyetine, demokrasine sahip çıkma zorunluluğun var. Allah’a verecek hesabın var. Ucuz hesapların hayatları gasp etmesini yüreğinle reddetme gerekliliğin var. Kaçmak sana hiç yakışmıyor. Çözemesen de olanları, yürek gücünle itiraz etme görevin var.

Aklım! epeydir benden kaçıyor, beni adeta yok sayıyorsun. Düşüncelerimi ittiriyor, böyle yaparak sanki korkaklığını itiraf ediyorsun. Bitsin bu eza! Gel, yardımınla anladıklarımız iyice düşünüp, bir insanın evren kadar kıymetli olduğunu ispat edelim. Sesimizi arşa duyuralım. Böyle düşünen akıllarla orada buluşalım. Bunlar büyük oyunlar diyeceksin büyük ihtimalle. Peki biz bunun neresindeyiz sence? Tam da göbeğindeyiz. Baş edemeyiz diyeceksin belki. Hayır! Başarmak inanmaktan geçer. 

Zekâm! anladıklarım bana yeter. Bu durumda senin fazla mesai yapmanın hiç yararı yok. Dilerim emirin keseceği demirler giderek azalır. Vatanım layık olduğu şekilde idare edilir. Bizi bu kadar tasalandırmaya hiç kimsenin hakkı yoktur. Canım vatanıma tüm aşkımla...


Ece Evren 17.11.2018