Yoncalı Şalın Sihri 12.Bölüm

Mezarlık           

Yoncalı Şalın Sihri 12.Bölüm

Uzun süren hazırlıklar, Umut ve Ceyda’yı yorsa da çok mutluydular. Arada bir sahil kenarlarına gidip yürüyüşler yapıyorlardı. Yemek vakitlerinde Umut onu genellikle teyzesine götürüyordu. Ceyda ile çok kaynaşmışlardı, eniştesi hayran kalmıştı Ceyda’ya. 
-Kızım sen ne kadar kibarsın böyle… diyordu. Ceyda da onlara duyduğu yakınlıktan dolayı gülümseyerek bakıyordu ikisine de. Umut’un evlerine gittiklerinde ise annesi ve babası olmadıklarını öğrendiği halde saygısını esirgemiyordu onlardan. Lakin teyzesi, Umut’a gerçeği söylediğini nikâhtan önce Sedef’e anlatmayı kafasına koymuştu. Nasıl tepki verirse versin bunu göze almıştı. Doğru olan buydu zira…

      Umut işine dört elle sarılmıştı. Babası bir gün ona,  gitmesini ve nikâhtan sonra düzgünce işinin başında olmasını  önermişti. Teşekkür ediyordu sürekli  babasına. Herkesin böyle bir imkâna sahip olmayacağının bilinciyle şükretmeyi de  unutmuyordu. Ama üniversiteyi onları üzmeden bitirmişti. Takdir ederdi  bunu zaten  babası.
Ev alınmış ve özellikle Ceyda’nın zevkiyle döşenmesini istemişti Umut. Alışverişin her türlüsünde yanlarına  teyzesini de alıyorlardı. Ama Ceyda’nın beğenisi çok önemliydi onun için. Ceyda ise çekingenliğini bir türlü atamıyordu üzerinden. İlk ve tek yaşadığı şeyle yüzleşmek onu utandırıyordu. Umut anlıyor, üstüne varmadan cesaretlendirmeye çalışıyordu. Çok anlayışlı bir gençti, zekiydi üstelik.
      
      Alışverişlerde teyzesi onlara eşlik ederken çok mutlu görünüyordu. Kadının yüzüne can gelmişti. Umut’a gerçeği söylemenin, büyük bir yükten kurtulmanın ferahlığı da vardı. Bir de Sedef’e söylerse içi tamamen rahatlayacaktı. Hiçbir günahı yoktu, mecbur edilmişti evladından ayrılmaya. Makul karşılaması gerekiyordu, kendilerine aldığı ev dışında hiçbir yardım önerisinde bulunmadılar. Onu da gelir durumlarından dolayı kabul etmek zorunda kalmışlardı. 

      Annesinin ise, senelerdir onun çeyizini hazırladığından hiç mi hiç haberi yoktu Ceyda’nın. Yatak odasındaki büyük çeyiz sandığını merak ederdi sadece. Annesinin gülümseyerek çıkardığı her parça, onu heyecanlandırıyordu. Yanakları sıcacık oluyordu her defasında.
-Her şeyin hazır sayılır kızım. Ufak tefek eksikleri  de tamamlarız. Ben listeyi hazırladım…
-Bilmiyordum, benim için bu kadar hazırlık yaptığını hiç fark etmedim anne  dedi Ceyda. Teşekkür edip elini öptü bu defa annesinin. Sarıldılar ve bir süre öyle kaldılar.
Annesi biraz kendine geliyordu  sanki. Kardeşi öleli üç aya yaklaşmıştı. Ama oğlundan konuşmayı şiddetle reddediyor, o an yüzünü kapkara bir bulut sarıyordu sanki… Evde kardeşine ait ne varsa ihtiyaç sahiplerine dağıtılmış ve eve yeni bir düzen getirilmişti. Zamana ihtiyaç vardı. Nikâha ise on beş gün kadar kalmıştı. 

      Bir alışveriş dönüşü bu defa Ceyda’lara gittiler. Annesi biraz neşeliydi. Ceyda arada bir annesine sarılıp, kulağına “Sağ ol anne” diye fısıldadı. Babasının boynuna kollarını dolayıp “Babam benim…” diyerek öptü onu. Çok neşeyle olmasa da annesi onlara kendisinin yapabileceği şeyleri mutlaka bildirmelerini söylerken çok samimiydi. Nihayet çaylar da içildi. Ayrılma vakti gelmişti Umut için. Her konuda hassastı Umut. “İyi geceler” diyerek ayrıldı evden. Ceyda annesine hiçbir iş bırakmadan tertemiz yaptı ortalığı. İkisi de mutlu olarak ayrı yerlerde uyumak üzere yataklarındaydılar şimdi. Gece onları sardı gizemiyle.

      Son günlere yakındı. Ceyda Umut’tan, kendisini kardeşinin mezarlığına götürmesini  rica etti. Telaşla unutmaktan korkuyordu. Annesine de teklif ettiler ama annesi, “hayır” dercesine  başını yukarıya doğru sertçe kaldırdı, üstelemediler… Mezarlığa gittiklerinde gördüğü Ceyda’yı o kadar şaşırtmıştı ki… Bir kız vardı, mezarın ayakucuna oturmuş ve elinde bir dua kitabı, hem okuyor, hem de hıçkırarak ağlıyordu. Onu cenazede görmüştü. Ufak tefek sarışın, güzelce bir kızdı. Yaklaşamadı önce yanına. Dua okuması bitsin diye sakince bekledi. Yanında bir su şişesi vardı, büyükçeydi. Sanırım toprağını sulayacak diye düşündü. Kıpırdamaktan korkarak,  onun göremeyeceği bir yere  gizlendiler. 




Ece Evren 10.12.2018