Biz De Yaşıyoruz Bu Dünyada... 3.Bl

 

Heyy! Ben De Varım Dünyada 

   HİKAYEMİN ARTIK ŞEKİLLENMEYE BAŞLIYACAĞI BÖLÜM İLE KARŞINIZDAYIM

Yazdığım tüm yazılarda önce kendimden bahsetme nedenim; CV'imden hiç çekincem olmadığındandır. Kendimi önemserim. Doğrularım vardır benim, yanlışlara da yerine göre hoşgörüm olur. Ama çok zorlanmadığım sürece... Kimin ne düşündüğünü umursarım. Fakat bu, bana yapılan her tavsiye, ya da ileri giderek eleştirilerin beni kızdıracağı bir limitim de vardır tabii. Aşağıda anlatacağım hikayemde limit aşımını ne kadar esnek  tuttuğumu ve sabrımın tüm ödünlerini verip, tüketme anımda ancak harekete geçtiğimi göreceksiniz. Bu bir 'İBRET HİKÂYESİ'dir.

Kaldığım yerden devam ediyorum.

Aslında  doktorum iç acısının diğer acıların çok üstünde olduğunu bilir, fakat bana net ve direktifler tadında uyarılar yapmak zorundadır. Ben de ancak böyle anlarım, O bunu da bilir. Yani kendime ancak sözünü dinleyeceğim bir otorite ararım .Dünya gerçeğini bir bilim adamından duyunca biraz içim ferahlar. Söz dinlerim, zira zorum kendimledir. "En azından bir sinir krizi geçirip hastaneye düştüğünüz kaydı yok, demek ki kendinizi kontrolde tutabilme yetiniz var." der, nadiren bir ilaç ekleyerek nazikçe yolcu eder...

Evime doğru yola çıkarım. İçimdeki fırtınaların soluğumu kesmeye çalıştığı halde, iki kişi olarak döndüğümü kimseye fark ettirmemeye çalışmanın garip zorluğuyla ve dişlerim hırstan kenetlenmiş olarak üstelik hayata yenilmek gerekliliğinin  isyanıyla... bkz <borderline kişilik bozukluğu> DÜNYAYA İKİ ÇİFT GÖZLE BAKARIM. Sadece benim için risk oluşturan, fakat öneme haiz farklılıkları çabucak tespit etmenin avantajıdır bu. İki bakış açımın da benzer düşüncede birleştiklerini  teyit ederek ETRAFIMDA OLANLARI DAHA NET, VELHASIL NE KADAR BOZUK OLDUKLARINI GÖRÜR VE BİR YEDEK KİŞİLİKTEN DESTEKLE, BELKİ BİRAZ DAHA TAHAMMÜL EDEBİLİRİM DÜŞÜNCESİYLE TESELLİ OLURUM. ÇÜNKÜ GÖRDÜKLERİME KAYITSIZ KALAMAM, BOŞ VEREMEM.

En azından arada kuytusunda dinleneceğim, bu yazılarımı yazacağım daha aklı başında ikinci bir kişilik. Ona iyi ki varsın diyorum. Hastalığımı kendim seçmedim...

Mevzuya döneyim. Tam üç sene oturup tüm bahçe katında olabilecek sorunlarla savaşmaya alışmışken, üstümüzdeki daire 600 bin dolara satışa çıktı. Bu arada ben menüsküsleri yırtık dizlerimle, kenarlarında bodur ve hastalanmış şimşir ağaçlarının kurtlarıyla mücadele ederek, ters eğimli taşları yokuşa tırmanır bir gayretle tazyikli suyla yıkayarak tam üç sene bahçeyi temiz tutmaya çalıştım. Torunum İngilizce eğitimi olan ve zor bir lisede okuduğu için kızım eski eşinin direktifleriyle ona odaklanmıştı. Tüme yakın ev işleri benim mesuliyetimdeydi. Akşam üzeri bedenim yorgunluktan yıkılana kadar çalışıyordum.

Bu arada torunumun sevdiği bir genç oldu. Bizim kurallarımız çerçevesinde görüşmesine izin veriyorduk. Zaten aynı okulda okuyorlardı. Özleme problemi yoktu. Has sevginin gerekenlerini, torunum benden (her ne kadar yapılarımız gereği birbirimizden uzak durmaya çalışsak da) belli ki öğrenmişti. Gerçi sevgi öğrenilmezdi ancak yaşanırdı ama torunum çok zekiydi. Gözlemlerime göre kurallarımıza ters giden bir şey yoktu. Kızım; torunumla babası ve benimle kızı arasında denge sağlayıcı ve bilgi aktarımcısıydı... Anlayışlı, kendisine güvenli; sosyal, etrafına saygılı, merhametini mantıkla dengeleyen bilinçli ve terbiyeli  bir evlattı.

Diğer iki evladımı da kaybettiğime göre sonuç: Ben hiç evlat kahrı çekmemiştim. Ama bunun avantajının keyfini bile çıkaramayacak kadar yaşadıklarımın mağduru ve ölümün benden aldıklarının meczubu gibi hissediyordum kendimi. Kaybettiklerim hayatımın en güzel yerlerinde olanlardı. Onlar bana yarılarını bırakıp ilahî emrin itaatinde bir bir kaydılar gözlerimin önünden. Onları bütünlemeyi, bu kayıplarla yüzleşmeyi, bende kalanları kaybederim endişesiyle gerçekleştirmeye çalışmadım bile. Yaşadıklarım yarım kalmıştı hep. İşte bundandır ki  bitmek tükenmek bilmeyen bir iç sıkıntım vardı. Evlat kahrı çekmemiş, fakat evlat acısı çekmiştim. Hem de iki kere...

  

Ece Evren 18.mart.21