Şikayetname 8. Bölüm...

Yaprak

Şikayetname 8. Bölüm...

Bugün  itibariyle hayatımın en zorlu sınavını veriyorum. Zira genç değilim, yön değiştirmek için önüme çıkma ihtimali olan yollar, çıkmaz sokaklarla  sonlanmış. Kurtuluşum için  tek yol var  o da geçit vermiyor. ’’Sen bu aracı , bu çetrefilli ve yalan dolu yollarda kullanmayı beceremezsin, ya da kabul etmelisin, bana güven! üstümden  geçemezsin. Bu yoldan ancak egoistler geçer!‘’diyor.’’Senin bundan başka yolun yok mu? olmalıydı, en azından manevra yeteneğin olmalıydı, bu yoldan sana geçit vermem ‘’diyor.

‘’Sevdiğime gideceğim, o kadar mı insafsızsın ?..’’diyorum.

’’O seninle  bu yola çıkmak istemiyor ki …’’diyor.

’’Nereden biliyorsun?’’ diyorum.

O ‘’Sevdiğin bu yoldan çok  geçti, ama hiç bu kadar dura kalka geçmemişti’’ diyor.

-‘’Gururlu ol, sen bence çok da uzakta olmayan kendi yoluna dön…’’ diyor.     Çaresizce ağlıyorum.Çünkü doğru söylüyor.

 Fermanlarını buyurmuştu zaten yolun başında. Kendinden bir nebze ödün vermeyen küstahlığıyla...Onca gururumu ayaklarının önüne sererek bile yaptığım şeyler  yetmedi. ’’Beni rahatsız eden hassasiyetini, huylarının çoğunu  içinden sök at. Benim istediğim gibi ol ‘’diyordu. Elim ayağıma dolaştı hep. Dikkat ettikçe onun istediği gibi olmaya  ben;  beynim, ruhum sancılar içinde kaldı. Kıvrandım, dayanamadım bazen. Bir türlü kendisine müdahaleye izin vermeyen bu insana  bir tarz belirleyemedim, kendim olmaktan çıkamazdım. Eski halimden kopan fırtınalardan, sadece o değil, ben bile ürktüm. Ben olmaktan çıkamadığım gibi içime yeni bir ‘Ben’ daha yerleştirdi. Şimdi  o  ‘Ben’ in  emri altında, hem kendimin, hem onun üstünden yakıp yıkarak geçiyorum. Ama hala bir türlü tatmin olamıyorum.

 En sonunda, herkesin  kurtuluşunu ararken  koştuğu gibi Allah’a koşup ‘’Neden Allah’ım? Bu insan neden beni böyle zorlu sınavlara sokuyor?’’ diyemiyorum elbette cevap alamıyacağımı bile bile ve aslında içimde var olan cevapları teyit etmekten korkarak. ‘O’na ulaşmanın  imkansız olduğunu bildiğim, ancak hissedebileceğim Allah... Biliyorum ki hep yanıbaşımızda. Onun varlığının içinde ağlamak istiyorum senelerce. Anlatılanlardan ve  kaynaklardan  ibaret  ve bunların  çıkışlarının ortak noktasının, kayıtsız şartsız varlığına inanmak olduğunu hissedebildiğim  kocaman bir iradenin  önünde diz çöküyorum…Zira göreceklerim   kadar  inanılmaz olamaz, olmamalı  tasavvurlarım. Bilemediğimiz fakat  şeytan kaynaklı şüphelerimizi, günahın geri dönülmez  yoluna sokmadan yok etmemiz gereken kocaman bir yaradan gerçekliği.

Günümüzde her şeye alet edilen  dinimizin  ve onun üzerinden ticaret yapılmasının şirkten öte olduğuna inanıyorum. Allah’ın tecellisi bütün  yarattıklarının  ve  her kuluna uygun  yazdıklarına izin verip  yaşatmışlıklarının  üstüne  damgasını vurana kadar alemlere görünmeyecek. Bunu ancak tahmin etmenin  ve ne zaman olacağını bilememenin  çaresizliğiyle kendim çıkmak istiyorum o yola. Ama beceremiyorum . Ona mecburi dönüşümüzde kavrayacağımız gerçekler ürkütüyor ben.  Sonunda onu hiç görememe ihtimalinden korkuyorum...

  

Sanki içinde  yaşamış gibi anlatılan Ahiret, Cennet, Cehennem gibi  ve diğer mucizelerden söz ederlerken bile, bedellerini  yine onların ödeyeceklerini bildiğim veballerine rağmen, basit cümlelerin içinde gördükçe  tüm bunları isyan kaplıyor içimi. Erme ihtimaliniz olmadığına göre  hiçbir hakikati hafife alamazsınız diyorum. En baştan sorularla gelmişiz dünyaya. İyi ve doğruyu korumakken görevimiz, rezilliklerin doruklarında ’’Daha üstlerde de somuracak bir şeyler var mıdır acaba? ’’ diye  hastalıklı bir doymamışlıkla  hala arayış ve aldanış içinde yaşıyoruz..

Yaşamayı, oyalanmayı,  kendisine yetmeyi bilen insanları o kadar  büyütüyorum ki gözümde…Akıllı olmam  mutlu olmama izin vermiyor. Ve ben kullanmayı bilememenin  beceriksizliğinin utancıyla  kalakalmışken, altımda kıvranan  iradem  ve tüm değişken duygularım  daha çok  kırgınlar  işletemediğim  aklıma. Gerçekleri  eninde sonunda öğrenmek, elbet beni boşa giden tüm emeklerimden çok daha fazla yoracak, biliyorum. Ama bir şey yapamıyorum.

Bir gün daha, bir gün daha sevdiğimle geçsin, ne olur bitmesin ihtiyacım var dedikçe, daha da dibe vuruyorum. Yol bilmez, oyun bilmez serseri gibi, ruhumun dar ve kıvrımlı yollarında kaybolmaya gidiyorum. Hoşcakal dünya!..Hoşcakal herşey. Mecburi  istikamet   bu yolu gösteriyor. Bir tek egoistin kurbanı olmak da varmış  bunca yıllarımın sonunda…Kaybetmek tek ölümle olmazmış. Öğrenecekler de öğretecek birileri de varmış.. ne kadar cahil olsalar da…Kendi başlattığın  aşkı yaşama  hakkımı talan etmene dayanamıyorum.

Saat: Sondan bir evvelki…Dakika hep  koşarak kaçıyor belli olan   sona. Günler yol almış, bizden  daha çok farkındalıkla  dünya için duracaklarını  bildikleri sona doğru, yıllarınsa  aslında saniyeler gibi geçtiği söylenir inancımızca…Yeter ki her şey bir ‘Hiç’ ten ibaret olmasın  da…mutlaka bir gerçek olsun sonunda… İnsanoğlu görmek, dokunmak ister her şeye inanmak için sonsuz açlığıyla. Yaşadıklarımız, sevinçlerimiz, üzüntülerimiz kocaman bir ’Hiç’in içinde dönüp durmasın sahipsizce oradan oraya. Ruhlarımız azap içinde kalmasın kendi yarattığımız hiçliğin alaborasında…

 Aşkımın içine kafamı sokup dünyada olanları görmezden gelemiyorum. Her olanı değerlendiriyor, fert olarak ne yapabilirimin düşüncelerinde çaresiz kalıyorum…Ama tüm dünyada ve ülkemde olanların gözyaşlarını da bu umutsuz aşkım için döktüklerimin arasına katıyorum zaman zaman. Dünyayı yaşıyorum. Sanki ilk defa yaşar gibi canı yürekten ve  onca kırılmışlıklarımdan sonra. Bir aşk bulmacasına  dahil oldum, belki aldanacağımı bilerek aldım uzatılınca. Bu yaşımda belki mutlu olurum  umuduyla. Bu  ise  tıpkı dünyada olanların ve olacakların vehameti  gibi gittikçe zorlaşan  sanki çözümsüz bir bulmaca.

Sevgilerimle...

Ece Evren      05.09.2016