Tek Kişilik Kalabalık 6. Bölüm

Aşk

Biriyle ilgilendiğimi annemden öğrendikten sonra babam, geceleri dosya okurken kafasına takılıp ya da kendince öyle gerektiği için gece 02-04 arası sessizce yatağıma yaklaşıp ve kerelerce  uyandırıp odasında nutuklar attı. Ama ben belki de o günlerden kalmadır, benden beklenenin hep tersini yaptım. İçim sürekli isyanlardaydı. Ablamla ağabeyim…Keşke yanımda olsalardı, onlara ihtiyacım vardı, en tatsız günlerimdi. Annem belki tarafsız olamayacağı için belki de  babamın korkusundan olmalı, oldukça uzak duruyordu benden… Babamın annemin üzerinde çok büyük baskısı vardı. En ufak bir hatamız hemen anneme fatura ediliyordu. O nedenle olsa gerek, anneciğim benim bir polis memuru ile ilgilendiğimi kimbilir ne zorlanarak babama söylemişti. Babamın, herhangi olabilecek bir terslikten  söz ederken bile hiddetli bir duruş sergileyen, olayın vukuunda ise mana verilemeyecek bir sessizliğe bürünen  yapısı vardı. 

Duyduğu şey  tabiî ki hiç hoşuna gitmemişti. Bu onun için bizim hayata açılışımız demekti ve sanırım hazırlıksız yakalanmıştı. Aslında gözden ırak, gönülden ırak sözünden gidersek bu dışarı açılım konusunda kurdeleyi çoktan kesmişlerdi ablam ve İstanbul’da, Galatasaray Lisesine giden abim…

Bende ise ne babamdan, ne de baş koyduğum bu yoldan ötürü korkudan eser yoktu. Babam akıllı adamdı, ama şimdi anlıyorum ki pedagojiden hiç anlamıyordu ya da işine gelmiyordu. Korkutarak caydırmak varken! 

Öğrendikten iki-üç gün sonraydı sanırım, beni odasına çağırdı. Belli ki kafasında, henüz bu genci  tanımadığı için iddiasız bir polis imajı vardı. İçtimai seviyeden, alıştığım veya gereken  ihtiyaçlarımın karşılanamayabileceğinden, polislerin hayatları ve bunun gibi şeylerden özet geçti. Ben suskundum, zaten söyleyebileceğim bir cevap ve verebileceğim söz de yoktu. Aslında akıl devrede bile değildi. Ben çocuktum, 16 yaşımdaydım, babamdan daha profesyonel bir davranış beklerdim şimdiki aklımla. Asosyaldi babam ve bir tek ben kardeşlerimin içinde hala insanlardan ürkerim. Bunu da o seneler ablamla ağabeyimin İstanbul’da okuyup babamın etkisinden kurtulmalarına, iki küçük kardeşimin ise babam öldüğünde küçük olup fazlaca etkisinde kalmamalarına bağlıyorum. Belki de onlar öyle, ben de böyleydim. Ben ortanca çocuktum ve tam da ortalıkta, odak noktasındaydım. 

Babam eskisi gibi anneme nutuklar atmıyordu, dövmüyordu da… Şimdi ektiklerini biçme zamanıydı galiba…Çiçek gibi kolay olsaydı çocuk yetiştirmek… Onca kararın altına imza atmaya da benzemiyordu. Biz onun öz çocuklarıydık, dosya değildik… Dosya olup okunmayı, anlaşılmayı tercih ederdim doğrusu. En marjinal çocuğu bendim, ötekilerin ne yapıp yapmayacakları belliydi. Ben körü körüne isyankardım, tepkilerimin nasıl olacağını ben bile kestiremiyordum. Neredeyse onu utandıracak her şeyi yapmak aklımdan geçiyordu. Bazı çok zararlı olmayanlarını yapmaya da kalkışıyordum. Bu gün hala içimde aynı isyan ve kızgınlığın hiç çıkmadığı yerden  gelen dürtülerle, neyle, kimle inatlaştığımı bilmeden yaptığım şeyler var. Kurtulmayı isteyemiyorum bile. Bana o an için dertlerimi  unutturuyorlar sanki…

O genç polisle yolda rastlaşmalarımızın dışında görüşemiyorduk. Başka türlüsü de ne aileme uyardı ne de o zamanki  toplum görüşüne. Üstelik de babamın görevi nedeniyle dikkat etmek zorunda olduğumuz çok şey vardı. Sayfalarca mektup yazıyorduk birbirimize. Ben kıskanç, küçük bir sevgiliydim. Kendimi tanımadığım bir boşluğa korkusuzca bırakmıştım. Sevgi ihtiyacı benim gözümü döndürmüştü sanki. Acaba diyorum annem neyse de  babam çabuk mu  pes etti? Ve sanki her şey benim isteklerim doğrultusunda olmaya başlamıştı. Cahil ama sevgisini dürüstçe belli eden bir babam olsun isterdim doğrusu. Böyle otorite bence aileden çok, büyük topluluklar içindir. Babam bizi korkutarak demeyeyim ama ürküterek işin kolayına kaçtı. Olaylarda da munis bir kadın olduğu ve bize yumuşak davrandığı için annemi suçladı hep. Sinirini kusmak içinse sudan sebepleri bile bahane edebiliyordu. Belli ki aklım tam devrede değildi, ama kendimi (güya) sağlama alma içgüdüm tıkır tıkır işliyordu. 

Bizleri layık olmadığımız bir felakete sürüklemek üzere olan babamın ölümüne çok üzüldüm diyemeyeceğim. O günü hiç aklıma getirmemeye çalışarak onun yokluğunun manevi rahatlığını ve kurtuluşun ne kadar büyük bir nimet olduğunu düşündüm hep. Aile içinde yaşamak mükemmeldir,  kardeşler... onlar anlatılmaz mutluluklardır. Annem ve babam, yapıları uymasa da, birbirlerine katlanıp, bizi hayata kavuşturdukları için onları rahmetle anıyorum. Beraberce yapabilecekleri tek ve en güzel şeyi yapmışlar….

Ece Evren        12.07.2016