Kutsa... Şiir

Kâbe-i Muazzama               

Kutsa...

Salkım saçak olmuş duygular
haklarına dilenci oldu sevgiler
kapından çevirip durma
al gönlüne, başını sıvazla
boşa mı gider sanırsın
koca evreni sarmış kollarıyla
nasıl döner sanırsın dünya
bu çarkın dişlisi ne sence?
ama bir bir koparmaktasın
koparsanda canlı hâlâ, eksilir  sanma
yaradılışının nedeni imanın kendisi

onar onu, bak çok şey düzelecek sonra
inan bana, önce kendinden başla
bulaştır sonra, sağına, soluna
hatta layık olmadığını sandıklarına
sana uzanmış o ufacık daldan başla
sev, sevmeye çalış, var özünde inan buna

Olamıyorsa dur, zorlama
Reddeder bazıları, o zaman
Bu kutsal duyguyu yıpratma
Bırak kendinden geçmiş ve iyilikleri tepmişleri
Hatta uzak dur onlardan enerjini sakla
Taşa, toprağa, o engin denizlere bak
Yaradan'ını
Güneşin aydınlığında
Gecelerin zifirinde kutsa
İçinde dinlendiğin
Sabahın da seherinde
senin için sunuldu dünya
esen çılgın rüzgarı, göklerden yağan mucizeyi kutsa 
unutma alemleri kutsa; kim bilir kaçlarca dünyanın birindesin
ayı dolunaylığında
ışık oyunlarıyla dansederken 
güneşten ödünç aldığı ay boyunca

aralarında boşluklar var dünyaların ve evrenin
ve binbir gezegenin
sebepli onlar,
kömür madenlerindeki yaşam alanları gibidir
boşuna değil hiçbir şey
o boşluklar direk olacak belki 
alemler savrulduğunda ve ta ki her şey tekrar durulana kadar
yepyeni bir doğuş başlayacak
taze temiz bir yaşam, tüm kirlerinden arınmış
onca gümbürtü bundan 
yenilenince evren, bambaşka dünyalar doğacak

Allah’ı bir kalıba sokmaya çalışma
Harcayamayacağın tek şey o aslında
İmanla oynama
Bırak yaftalamaları
Dini sınama, oyuncak etme onu
Dönüşü fena olacak gafile
Yeniden yazma Kuran’ı
Pis ellerinle dokunma ona
Sadece düşün ondaki sırları
İnsanca yaşa
Sözüm kendime ve sana…
Bir de şu rezil insanoğluna…

Ece Evren              28.02.2017