Güneşe Hazır Değilim... 3.Bölüm

Bebek  

Güneşe Hazır Değilim... 

İyi ki Doğdun Yağmur

Her gün ve geceleri eve misafirler geliyor. Ne kadar çok akrabamız varmış bizim... Hiç uyuyamıyorum, ikide bir beni alıp onların yanına götürüyor babaanne, bari salondaki koltuğa yatırsın. Babamın arkadaşları da geliyor geceleri. Hep seviyorlar beni. Bir şeyler takıyorlar sağıma soluma. Babaanne alıyor onları bir yere koyuyor. Ne zaman yalnız kalırız ki biz? Annem, babam ve ben, sadece üçümüz olalım hep. 

Annem babaanneye “Kusura bakmayın.” dedi elini öptü dün gece. Babaanne “Kötülüğün için mi söyledik kızım?” dedi. Anladım ben, annem yine kızdı içinden.

Bugün yine geldi yaşlı teyzeler.  Bir tane çocuk vardı, elini hep gözüme değdirdi, çok korktum ben. Annem içerdeyken babaanne onlara fısıltıyla bir şeyler söyledi. Onlar “Aaaaa “ dediler. Beni doğduğumda ilk defa kucağına alan anneanne burada olsaydı keşke, annemi korurdu o, beni de korurdu. 

Yarın oldu, beni hepsi bir yere götürdüler, koluma bir şey batırdılar. Dünyaya geldiğimden beri annemle babamdan başka hiçbir şey hoşuma gitmedi. Aşıymış o, konuşurlarken duydum. Ben çok ağladım. Annem hep sarılıp öptü beni. Artık ben emzik emiyorum biliyor musunuz? Alıştım işte… Ağlayınca ağzıma veriyorlar hemen. Sanki ağlamayacağım. Kandırıyorum onları, biraz sonra emziği fırlatıp yine ağlıyorum. “Yaramaz kızım benim “diyor babam. Çok hoşuma gidiyor. “Mavişim” diyor bana. Neden acaba?
Babam sabahları erken kalkıyor ve yatağımın yanında, başından aşağı bir şey sıkıyor. Çok kötü kokuyor, ben nefes alamıyorum o zaman. Annem bir şey diyemiyor babama. Ben konuşamıyorum ki… Öksürüyorum sadece. Annem, babam odadan çıkınca hemen camları açıyor. Rahatlıyorum biraz.

Bize bu günlerde bir kadınla oğlu geliyor, hastaneye gelmişti o kadın kocasıyla. Amcammış o adam, o da çok gülüyor, sinir oluyorum. İşte o kadınla babaanne de fısıltıyla konuşup sonra hep gülüyorlar. Babaanne onlara çok iyi davranıyor. O erkek çocuk bana hiç rahat vermiyor, üstüme abanıyor, ağlıyorum, anlamıyorlar. Kadın babaanneye “Hiç ona benzemiyor “dedi, güldüler yine. Annem geldi işte, beni kucağına alır şimdi. Konuşamazlar öyle. Annem de oturdu. Babaanne biraz sonra” Sen çocukluğunda iyi beslenememişsin “ dedi, annem de ona öyle baktı kaldı. Bir yandan beni sıkıca kucaklayıp öptü. O çocuk yaklaşamaz bana artık. 

Onlar her gün geldiler bize. Annem babama “Artık sıkıldım” dedi bu gece. Babam da “İdare ediver artık “dedi. Aslında ben bu gelen kadının sesini tanıyordum. Ben annemin karnındayken hep gelirlerdi. Annem kendi kendine konuşuyor derdim bazen. Hep telefon açar saatlerce konuşurmuş bu teyze annemle. Anneanne söylemişti sonra. “Ne konuşuyor seninle bu kadar, ulaşamıyorum sana, babana bir şey olsa ben kimden bir şey isterim?  demişti.

Biliyor musunuz bugün anneanne geldi, o kadar sevindim ki Beni öptü, öptü, ona "Dede nerede?" demek isterdim. Anneme yatak odamızda bir şeyler anlattı. Dedem çok hastaymış. Anneanne çok kalamadan gidecekmiş. Gidene kadar beni kucağından bırakmadı. Ona hep güldüm. Babaanne ona dedeyi sordu. Konuştular biraz. Anneanne giderken ağladım ben...  

Ben büyüyorum galiba. Annemin sütü bitti. Mama veriyorlar artık hep. Yıkanmayı hiç sevmiyorum, nefes alamıyorum, çok ağlıyorum. Ne zormuş bebek olmak… Annem beni seve seve giydiriyor sonra. “Güzel kızım” diyor, ona gülüyorum çok seviniyor. Haaa, artık melekleri görmüyorum. Yeni doğduğumda hep görüyordum. Artık gittiler, onlar çok güzellerdi. Bizi koruyorlardı.

Ben dört aylık olmuşum. Bu sabah babaanne birdenbire “ Artık başının çaresine bakacaksın kızım” dedi. Annem ağlamaya başladı. “Ben size zaten söyledim anne, ben bakabilirim kızıma “ dedi. 
Akşam oldu, annem hâlâ üzgündü. Babam geldi, tam yemek yerlerken “Biz artık evimize gidelim oğlum “ dedi babaanne, “Kalın, neden gidiyorsunuz ki?”dedi babam. “Yağmur ele geldi artık, biz de dinlenelim.” dedi babaanne, adım Yağmur’muş… Ondan mı çok ağlıyordum ki ben?

Görüşürüz. Daha anlatacaklarım bitmedi.

Ece Evren/İstanbul     30/12/2017