Yoncalı Şalın Sihri 13.Bölüm

Dua eden kız  

Yoncalı Şalın Sihri 13.Bölüm

Duası bitmişti işte. Gözlerini baş örtüsü ile silmeye çabalıyordu. Çantasına uzandı. Bir torba çıkardı. İçinde minik bir çiçek fidanı vardı. Toprağın kenarına bırakıp elleriyle bir çukur açmaya çalıştı, açtı da. Fidanı yerleştirdi. Etraftaki topraklarla destekledi  ve  önce ona su döktü. Kalan suyu ise başucundan başlayarak eşitçe dağıttı. Artık Ceyda ile Umut bu ufacık ama kocaman yürekli kızın yanına yaklaştılar. Biraz ürktü onları görünce, hemen tanıdı  Ceyda’yı…
-Ceyda abla, çok üzgünüm. Unutamıyorum onu, çok sevmiştim ben… Gözyaşları karıştı sanki ikisinin. Aynı kişiyi sevmek, aynı yürekte atmak gibiydi.

Sevgi paylaştıkça çoğalır. O zaman acılar daha az yıkıcı olur. Sevdiklerinizin dertlerine ortak olun, onları bir nebze ferahlatın. Günü gelince bunun size neler kattığını mutlaka anlayacaksınız… 

Davetiyeler gereken yerlere ulaşmışlardı. Kimseyi gücendirmek istemiyorlardı. Umut’un ise en gücüne giden şey, anne ve baba adının yazıldığı yere teyzesinin ve eniştesinin adlarının yazılamamasıydı. Bu büyük ve acıtan yalan, onun hayatta ilk defa yaşayacağı günün belgelerinin kayıtlarındaki ve evlenme cüzdanındaki yeri haksızca işgal edecekti. Sedef nihayet nikâh günü yaklaştığı ve kendilerinin şanına halel gelmemesini garantiye almak için ne giyeceklerine dair konuşmak üzere, elinde birkaç  bir model  dergisiyle kardeşine geldi. Ablasının keyfi yoktu. Sedef şaşırdı…
-Ne o abla keyifsizsin?
-Sen nasılsın?  Vicdanın rahat mı, hiç uykun kaçmıyor mu, nasıl benim kardeşim oldun ki sen?  Asla anlayamayacağım… Sedefin yüzü bulutlanır, sinirli bir hal alır, tıpkı oyunda kaybetmeye başladığındakine benzer bir hal.
-Söyledim Sedef! Hem Umut’a hem de Ceyda’ya söyledim gerçeği! Bilmeleri hakkıydı. Zaten sen ne varsın, ne de yoksun. Ne fark eder ki?  Aniden ayağa kalkan Sedef dergileri ablasına doğru fırlattı. 
-Lanet olsun abla sana! dedi. Hızlıca ve hırsla hareket ediyordu. Sokak kapısını da  çarpıp terk etti ablasının evini...
Kadın çok etkilenmemişti, hazırlıklıydı böyle bir tepkiye. Biraz da o acı çeksin diye düşündü. Vicdanı kıpırdardı belki az da olsa…
Umut arkadaşlarını davet edip, etmeme konusunda ikilem yaşıyordu. 

     Sessizliklerini hayra yormuyordu. Aralarında en varlıklı olan Umut’tu, dolayısıyla onun desteğine sürekli ihtiyaç duyuyorlardı. Eli bir an telefona gitti, hemen vazgeçti. Onlar bir şeyler içmeden gelmezlerdi. Rezil olurum diyordu... Ama kafasını kurcalamıyor değildi. Olayı akışına bırakmak şu an için en uygun olandı.
Umut ile Ceyda’nın ayrı ayrı evlerinde, evlenecek çocukları olan ailelerin neşelerinden eser yoktu. Bunu beklemiyorlardı aslında. Ama gerçek buydu. En azından "şunu şöyle yapın, bu böyle olsa daha iyi olur "gibi tatsız söylemler  duymuyorlardı. Ceyda’nın annesi buruk bir sevinç yaşıyor, kızının evlenmesine dair sevinç gözyaşlarına, kim bilir belki oğlununkileri de katıyordu. Sık sık Umut’un teyzesini arıyor, yapılması gereken ve gözünden kaçabilecek şeyleri hatırlatmasını rica ediyordu. Kadın ona teşekkür ediyor, dinlenmesini ve bir an önce sağlığına kavuşması için dua ettiğini yineliyordu. Görünen şuydu ki, aileler uyum içindeydiler. İşler yolundaydı, Ceyda ve Umut bunun farkındaydılar.
İlerleyen günlerde  bakalım neler olacaktı?



Ece Evren 11.12.2018