Yoncalı Şalın Sihri 15.Bölüm

Nikâh           

Yoncalı Şalın Sihri 15.Bölüm

     Nihayet nikâh dairesindeydiler. Davetliler yerlerini almışlardı. Birazdan hayatlarını birleştireceklerdi. Nikâh memuru da geliyordu işte. Çağrıldıklarını duyunca Ceyda'nın kalbi bir kuşunki kadar hızlı atmaya başladı. Umut fark etti, onu yatıştırmak için "Sakin ol sevgilim " diye kerelerce fısıldıyordu. Hayatlarının en mutlu ve heyecanlı anlarını yaşıyorlardı ikisi de. Nikâh memurunun malum önsözleri söyleyip, 
-Hiç bir etki altında kalmadan, özgür iradenizle evlenmeyi kabul ediyor musunuz? sorusuna sıra gelmişti. Ceyda'ya sordu. 
Ceyda'nın dili tutulmuş gibiydi. Birden gözyaşları gülen yüzünü ıslattı ve soruya “ Eveeet ..." dedi sesi titreyerek. 
-Duyamadım ." dedi memur gülerek. Bu defa sesi güçlü çıktı 
-Evet, evet, evet... Aynı soruyu sabırsızlıkla bekleyen Umut memur sorar sormaz
haykırır gibi 
-Eveeeet! Kabul ediyorum, diye neredeyse bağırdı. Yakınlarının sevimli kahkahalarının ardından salon alkış sesleriyle çınladı. Umut duvağını hafifçe kaldırıp gelini alnından öptü. Evlenme cüzdanını Ceyda'ya uzatan memur, onlara ömür boyu mutluluklar diledi. Herkes onları tebrik etmek için sırayla bekliyordu. Çok, çok güzel bir gelin olmuştu Ceyda... Tebrikler esnasında sürekli "Akşam görüşmek üzere” denildi. Yavaş yavaş salonu terk ettiler. Umut ve Ceyda toplum önünde yaşamlarını birleştirmişlerdi. Umut utanmasa havalara zıplayacak gibiydi...

Nikâh  

     Allah’tan yemek çok nezih bir yerde veriliyordu. Umut'un bu konuda içi çok rahattı. Arada kalan zamanı Umut'un teyzesinde geçireceklerdi. Aperatifler hazırlamıştı teyzesi, arada bir onun annesi olduğunu hatırlıyor, duyduklarını zamanla hazmedeceğine inanıyordu. İyi ki annem bana karşı ilgisiz hâlâ. Belki bir gün teyzeme "Anne..." der kucaklarım diye düşünüyordu Umut... Herkes neşeliydi. Sedef hanım bile gülücükler dağıtıyor, gidip gelip Ceyda'yı, arada bir de Umut'a sarılıp öpüyordu. Belki seviniyordur gerçekten diye aklından geçiriyordu Umut. Yine de onu hiç böyle görmediği için samimiyetine inanamıyordu. Artık fark etmezdi. O sadece Ceyda ile gideceği balayını düşünüp seviniyordu. Çok güzel bir beldede tam on beş gün. Karısının güzelliğini günün her saatinde seyredebilecekti. Ceyda'yı çok mutlu etmek istiyordu, başka bir dileği yoktu artık.

    Salona gitme vakti gelmişti. Misafirlerden önce orada olmalılardı. Hepsi arabalarına aile fertlerinden bir kaçını almak üzere konuşuyorlardı. Sedef Hanımın en yakın arkadaşı, teyze ve enişte, Ceyda'nın annesi ve babası en sonunda iki arabaya yerleştiler. Neşeyle yola koyuldular. Mahallede önlerini kesen çocuklara Umut, hazırladığı zarflardan kalanları uzatırken çok mutlu gülüyordu. Adettendi. Adetlerimiz güzel ve anlamlıydı...

     Hayatını birleştirmek için karar veren çiftler, elbette mutlu olmak üzere yola çıkarlar. Ama bazen yolunda gitmeyen şeyler ya önceden, ya evlenmenin ardından gelen günlerde fark edilir ya da tam her şey oturdu derken. İyi niyetle başlayan bu kurum, her şey gibi tehlikelere açıktır. Ama sevgi ve saygının aşamayacağı terslik yoktur. Bir tek ecel tavizsizdir. 

Ece Evren