Yoncalı Şalın Sihri 16.Bölüm

Düğün Salonu                

Yoncalı Şalın Sihri 16.Bölüm

      O gece mekânın ve davet sahiplerinin şanına yakışır bir gece idi. Balo tadındaydı. Ceyda prenses tavırlarıyla eşinin yanında masalara konuk oluyor, herkesin hayranlığını kazanıyordu. Önce hafif müzikle başlayan orkestra, ritmini zaman zaman arttırıyordu. Vakit ilerlemiş ve neredeyse sonlarına yaklaşırken, bir garson Umut’un yanına yaklaştı ve kulağına bir şeyler fısıldadı.  Umut, Ceyda ve ailesinden izin alarak, duyduğu şeyin telaşını duruşuna yansıtmamaya çalışarak dışarı doğru yöneldi.

     Bu gelen misafirler içeri alınmamıştı. Umut dış kapıya geldiğinde birden arkadaşlarını gördü. Ona çok ters bakıyorlardı. En serseri olanı, çirkin bir giriş yaptı

-Bu gece olmaz, uzak durun! dedi Umut. Emre bayağı sarhoştu.

-İçeriye girip dağıtmamızı ister misin Umut, niye bizi yoksaydın? Ya da salona girip âlemlerimizi mi anlatsam? Umut çileden çıkmış, yüzünü bir sıcaklık kaplamıştı. Sesler yükselmiş ve güvenlik müdahale etmek zorunda kalmıştı.

-Siz arkadaş mısınız da çağıracaktım, menfaat düşkünleri… diye bağırıyordu Umut. Serkeş arkadaşları kötü niyetlerini birleştirmiş ve en bıçkın olan Emre’yi elebaşı seçmiş gibiydiler. Aralarda sıkça tehditkâr sözler uçuşuyordu. 

   Güvenliğin tavrını sertleştirmesiyle geri adım atarlarken, bir yandan Emre “bedel Umut bedel!” diye bağırdı. Umut geçmişinden ilk defa bu kadar pişman olmuştu. Doğruydu bir iki gece madde almıştı ve zaten o geceleri tam hatırlamıyordu. Hemen bırakmış ve almamaya tövbe etmişti. Aklı, mantığı o tür şeyleri almayı ve sonra bilinçsizce sayılabilecek yaptıklarını hoş karşılamıyordu zaten ama olmuştu işte. En son olarak Emre şöyle bağırıyordu

-Umut, seni arayacağım sakın telefonumu açmazlık etme!”

     Umut perişan haldeydi. Salona  girmeden lavaboya gitti. Aslında yemekte çok az alkol almıştı, birden midesi bulandı kusmaya başladı. Sinirleri harap olmuştu. En azından  içeriden kimsenin merak edip dışarı çıkmadığına sevindi biraz. Bitkin bir haldeydi. Rezil olmuştu gecesi. 

Eline yüzüne bolca su vurup salona gitmek üzereyken görevli bir bey yaklaştı ona.

-Olur böyle şeyler Umut Bey, isterseniz polise haber verelim. Şahit oluruz, gördüklerimizi anlatırız. Sizin için şu an yapabileceğimiz bir şey var mı lütfen söyleyin, dedi. Umut kolonya istedi, yüzüne sürdü, görevliye teşekkür etti ve salona doğru yürümeye başladı. Sakin olmaya özen gösterdi. Teyzesi ve Ceyda onu merak eden iki kadın… İkisinin de soru dolu bakışları karşıladı onu. Gülümsemeye çalışarak

-Sorun yok, anlatırım sonra size, dedi. Gece, sona doğru yol alıyordu artık. Davetliler yavaş yavaş  güzel dileklerini sunuyor, gülen yüzlerle ayrılıyorlardı.

     Ceyda, Umut dışarıya çağrıldığında bir sıkıntı olduğunu hemen anlamıştı, güzel gözleri bulutlanmıştı ardından bakarken. Nikâh memurun o sözleri yankılandı kulağında “İyi günde, kötü günde… ” Umut’a destek olma zamanıydı işte. Kocasının koluna girdi, teyze ve eniştesinin arabalarına doğru yürürken birden üşüdüğünü hissetti. Umut bir şeyler arıyordu Ceyda’nın üstüne vermek için. Ceyda Umut’un teyzesine dönerek “Teyze sizdeki şalımı verebilir misiniz?” dedi. Teyzesi hemen çıkarıp onun omuzlarına özenle yerleştirdi. 

Yonca desenli şalıydı bu. Yanına almayı unutmamış, küçücük çantasına sığamayacağı için de teyzesinden çantasına koymasını rica etmişti. Umut şefkat dolu bakışlarıyla süzdü karısını. Arabaya binmesine yardımcı oldu. Arka koltuklar sırları saklarlardı. Gözyaşları sicim gibiydi. Onları şalıyla silmeye çalışıyor ve Umut onun hislerini anlıyordu. Yorgun başını Umut’un omzuna yasladı ve fısıldadı.

-Ne olur sana bir şey olmasın, dayanamam…

Ece Evren