Biz De Yaşıyoruz Bu Dünyada 10.Bl

Heyy! Ben De Varım Dünyada...10.Bl. hikâyemden

Artık kedileri alıp, izin verilen yere bırakma zamanıydı. Gözlerimizi yavrulardan kaçırmaya çalışıp kafeslerine yerleştirdik. Zira o kadar güzellerdi ki...O gece sağanak yağış sabaha kadar devam etti ve biz çıkmaya hazırlanırken hâlâ yağmur yağıyordu. Balkonumuzun sol kapısından çıkıp, hemen dibindeki büyükçe ağacın dallarıyla altını koruduğu yere kafesi yerleştirip, apartman içinden geçmekten çekindiğimiz için, dışarıdan alarak götürecektik. Ama biraz süre geçmesi gerekiyordu. Oyalanmak için yine bahçede oturmuş etrafa bakıyordum. Bir gölgenin hızla merdivenlerden aşağıya kaydığını gördüm ve hemen dışarı çıktım. Bahçe kapısını aceleyle açtığımda, üst kattaki yaşlı ama dinç adamı gördüm. Merdivenlerden bir garip hırsla kafese doğru hızla geliyordu. Tam saldıracak hamleyi yapıyordu ki "Durun beyefendi! Ne yaptığınızı sanıyorsunuz?" dedim. Bana "Bunları da, sizi de istemiyoruz, bırakın onları atacağım! " olanca sinirli haliyle... Ne kafesi elimden almasına izin verdim, ne de aslında lâyık olduğu cevapları. Sakin olmam gerektiğini düşünerek sadece anlamlı bakışlarla süzdüm onu. "Rahat olun biz onları ve annelerini zaten götürüyoruz." dedim. Ağlayarak içeri girdim. Bu insanlar gibi olmadığım için Allah’a binlerce kez şükrederek. Ondan sonraki günler ise daha da şiddeti artan olaylara gebeydi...

16.09.2015

Kedileri altı numaralı dairede oturan beyden kurtarmıştık. Fakat arabamızın arka koltuğuna yerleştirip yola çıktığımız andan itibaren ne kızım, ne de ben bir kelime konuşamıyor, gözlerimizi birbirimizden kaçırıyorduk... Sık sık arka koltuğa bakıp izliyordum onları. Annelerinin etrafında toplanmış süt emiyorlardı. Peki aç kalırsa anne, çocuklar ne olacaktı? Mutlaka onları bilinen zamanda terk edip, kendi ahvallerine bırakarak, tekrar güdülerinin esiri olacaktı. Bu hep böyle mi sürüp gidecekti? Peki bizler? Göz görmeyince gönül vefasızca katlanıp, sonunda bir gün hiç aklımıza gelmeyeceklerdi belki. Nasıl acımasız bir dünyaydı bu?

Bıraktığımız kediler aynı annenin ikinci doğurduklarıydı..

Şimdi üçü evimizde, birini sahiplendirmiştik. Mutlu mutlu yaşıyoruz onlarla...

Ece Evren