Aslında Erenler...

Mevlana Hz. Türbesi   

Aslında Erenler...

Ve aslında erenler, başta inanmadılar belki. Akıllarının durduğu; anlayıp görmeye en yakın bir halle hayran oldukları şeyin dehşetli güzelliğinden katılıp kalmaları. Anladıkları yüreklerinin üstünde bir yük oldu, kıyamete kadar taşıyacakları. Bildiklerinden mecburen süzerek insanlara yol göstermeleri.
  
Aslında tümünü anlatsalar da anlamazdı kimse onları. Anladıkları belki:
Allah'ın bölünmesiyle başladı yarattıkları, canından can buldular ruhları ve yazılanlar belli idi sayıları tekrar ve zamanı gelince bir bütünü oluşturacakları. Bir karınca bile eksik değildi bu sayıda, bir gök taşı bile fazla. Her şeye yetiyordu gücü yaratmak ve yazmak için; yoktu hiçbir araca ihtiyacı. Ama vardı Âlemleri yaratırken zorundalığı ve sonsuz sabrı. İmanın kaynağı oydu. Önce içlerimize nakşetti olacakları ve mecburen uyulacakları. Ne hissettilerse de insanoğlunun, uyduklarından ve uymak istemediklerindendi çırpınışları ve bu çırpınışlardan bile cezalandırılıp mükâfatlandırılacakları... Melekler vardı insanoğlunun olmalarından çok mutlu oldukları. Çok eminmişçesine anlatanları ve anlattıklarını, akıllarının isyanıyla reddedişleri... Her anladık sanmalarına rağmen yine de dünya’ya gönül vermişlikleri. Aldanışları, aldatışları, birbirlerinin hayatlarını zindana çevirmeleri... Sakatlıklar, kısırlıklar... Görüp inanmakta zorluk çekilenler... Görmeden görmüş gibi tüm güzellikleri tasvir edebilmeler…

Sonra, kısa yollara dönüşmüş gayretler, gittikçe daralan kısalan zamanlar. İnanmış ve seçilmiş sanıp kendini, hakiki iman sahiplerini sorgulayanlar, her an biraz daha yaklaşan kıyamet ve her şeyin bir rüya olma ihtimali... Çaresiz hissetmeler. Yokluk hiçlik bilinmezlik korkuları, boşuna çabalamaya benzer haller, nimetlerin zehre dönüşmeleri, hiçbir şeye sabredememeler. Boşuna yazılmamıştı hiç bir şey ve boşuna yaratılmamıştı var olan her şey. Nimetle belâ arasındaki ince çizgi, aklın zorlanmaları, nefsin  kovuluşu, saflığın yeniden doğuşu... Hakikatin  rücusuyla beyinde boşalmaya başlamış, tüm boşa harcanan zamanlara şahit olmuş yerler. Dizi dizi gelip hakiki yerlerine yerleşen gerçekler. Aklın şaşırmaması, yeni gelenleri geçmişten tanıması, biraz hazırlıksız yakalanması yine de imanla baş eğmesi... Kalan her yerini gerçekliğin kaplamasına az zaman kaldığını bilmesi, bundandır fazla endişelenmemesi. 

Yaratılış sırrını öğrenince  duyulan dehşet, dehşetin rahmetle yatıştırılması, rahatlama. Çekilenlerin nimetlere dönüşmesi. İnsanoğlunun yaratılmasındaki hikmet ve diğer tüm hikmetlerin açığa çıkması... Sezip, hala  inkâr etmenin pişmanlıkları, geriye hiçbir yol kalmaması, boşuna çabalamalar. İşte o zamanın bu boyutta sona ereceğinin habercisi, kulakların ezelden tanıdığı için ancak kaldırabilecekleri o muazzam ses. Hesap zamanı... Ortalık toz duman, günahların  ve sevapların bizzat işleyenler tarafından bir bir eksiksiz yazılımları. Alacaklar, verecekler kayıtta ve dökümde sarsılmaz nizam. İltimassız alışlar, alınması gereken hakların mecburî  verilişleri. Günahların  bedellerinin tahsilâtı... Üzüntü olmaması, iradenin yeniden  hâkim olması. 

Hakların hakiki manalarını anlayıp, yerlerine iadesinin mecburiyetini kabullenip hayıflanmanın manasızlığıyla yüzleşmeler. Zor gibi düşünülen şeylerin formülleşmiş seri çözülmeleri. Hayret duygusu ve tüm acıtan duyguların (türlü yaşanmışlıklardan) dünyaya has olduğunun ortaya çıkması... Huzur ve rahatlığın yavaş yavaş hakim olması, çözülen kendini salan bedenler, uçmayı ezelden tanıyan ruhların dansı. Nurlarına kavuşup hakiki yükselişleri…

Eğer bir yaşam varsa bundan ileri, bunun tadında ya daha da ileri, o yaşamla müjdeliyorsan bizleri, geçişi kolay olanlardan eyle yarabbi. 



Ece Evren / İstanbul   Kasım/2012