Tek Kişilik Kalabalık 11. Bölüm

Veda

Sona geliyorduk.

Ve babamın sıra dışı ölümü…31 ekim 1968. 

Aslında her günümüzü sıkıntıyla geçirten babam o gün, yani 31.10.68 günü hakiki şoku yaşatmıştı bize... O sabah İstanbul’da Edebiyat Fakültesi'nde okuyan ablam ve polis memuru nişanlım onu hastaneye götürmek üzere beklerken, salonumuzdaki masanın etrafında bizimle birlikteydiler… Sohbet ederlerken, babamın, tuvalete traş olmak üzere geçtiğini buzlu camdan görmüştüm. Ben öyle her sohbete katılmaz, dinler fakat çok sıkı izlerdim etrafımı. İçim sıkıntılıydı. Konuşmalara katılmaya çalışıyordum ama aklım babamdaydı. Babam kör gururunun kurbanı olacak ve asla o kapıdan salona girmeyecekti. Düzelmeye çalışıp, başımızda durmayı beceremiyecekti. Bizi korkutma gücünü bulamayacak, ama neyle karşılaşacağını bilemediği ve içkiyle beynini uyuşturamayacağı için, o psikolojiyle karar bile denmiyecek şeyi uygulayacaktı. Zaman bayağı ilerlemiş ve sabrım tükenmişti. O zamanlar alafranga tuvalet falan yok, küçücük bir alaturka tuvalet vardı ve babam oradan çıkmakta çok gecikmişti. 

Hala hislerim çok kuvvetlidir.Sonraki senelerde eşim hasta ve evden hiç çıkmazken iki sokak ötede yalnız yaşayan kardeşimle hiç vakit geçirmek istememe rağmen birden zıplar gibi kalkıp eşime ’’Ben Yüksel’e gidiyorum teyzemle ‘'dedim. Misafirdi bizde teyzem. Koşar adımlarla kardeşimin evine geldik. Kapı bayağı geç açıldı. Bana aralık tuttuğu kapıdan’’İşime karışma!’’ dedi. Ne demek istediğini hemen anlamıştım. Onu teyzemin yanına oturtup, rol yeteneğimi devreye soktum.’’Ben Odhan’a (rahmetli oğlum)bir bakıp geliyorum, sonra oturalım kardeşim"dedim. Ama zaman zaman gözleri kayıyor, kontrol edemiyordu vücudunu. Hemen ablamı aradım telefonla, zira gerisini halledemezdim. Hastam vardı. Ablam, oğlu ve arkadaşları hastaneye kaldırdılar.Yüklü miktarda ağır ilaçlar içmişti. On beş gün solunum makinesine bağlı kaldı. Aylar geçti bana bir gün hırsla "Sen yaşat hadi beni, neden kurtardın?" deyiverince hayatın ne kadar zor olduğunu yine teyit ettim yüreğimin yangınında. 

Ona iyilik mi yapmıştım, kötülük mü bilemedim. Hayatı bitene kadar yalnız ve sorunlu yaşadı.

Dayanamayıp hırsla “Anne! babama baksana” dediğimi hatırlıyorum.Zavallı annem bizim tarafımıza çıkışı olan koridora yönelerek babama bakmaya gitti ve az sonra duyduğumuz çığlıkları asla unutmam… Resmen büyük bir faciayla karşılaşmıştı ve ben anladığım kadarından fazlasına tahammül edecek halde değildim. Arkamdaki odaya kaçıp, koltuğa ayaklarımı göğsüme çekip oturdum ve kulaklarımı sıkıca kapadım. Ne kadar bu halde kaldığımı bilemiyorum. Sonra konuşulanlardan o küçücük tuvalette babamın şah damarından fışkıran kanları durdurmaya çalışıyor ve son anlarında ismiyle ona seslenerek hakkını helal ettiğini haykırıyormuş annem. Traş olurken ustura kullanırdı babam… Adli bir vaka olduğu için tuvaletin incelenmesi süreci. 

Nişanlımın polis olması ve olaya şahit olması, babamı ablacığımla hastaneye götürmeleri ve akıp giden zaman. İşte o anlardan biri...Sabahçı olduğu için her şey olup bittikten sonra okuldan gelen en küçük kardeşimin soru dolu bakışları… Daha biz sorularımıza cevap bulamamışken. Sapsarı kıvırcık saçları, ela gözleriyle bana doğru bakışlarını sabitlemiş. Onu kucağıma alıp hıçkırarak ağlamam. Ne söylenirdi ki? Babam soruların cevaplarını da götürmüştü giderken. Bizi çaresizliklere boğup gitmişti. Ecelini beklemeliydi. En azından buna hakkımız vardı.

Ece Evren   17.07.2016