'Sade ve Derin' Bir DEEPTONE Kitabı.

Sade ve Derin

SADE VE DERİN  < BİR  DEEP TONE KİTABI>

Deep'i okuyorum. Hayatımda ilk defa isteyerek ve merakla, çok kahramanlı olmadığına fazlaca sevindiğim bir kitabı  heyecanla okuyorum.

Deep konuşmuyor ancak hayata bakış açısını, bir konudan diğerine düzenli bir geçişle, aklıma gelebilecek  tüm soruları duymuşcasına anlatıyor.

İnsanlar olan bir evde bir sessiz köşe. Ben küçükken evimizin nüfusu kalabalıktı.  Ancak bu yaşımda sevgili kızım bana öyle bir köşe düzenledi. Şimdi balkonun en manzaralı yerindeki masamda, hayatımda hiç hissetmediğim kadar huzurla okuyor, bir yandan yazıyorum.

Kitabın adının neden Sade ve Derin olduğunu  anlamak üzereyim. Daha evvel okumaya başlamıştım ama bir türlü başladığım kitabı bitirme alışkanlığı  edinemediğim için hata ettiğimin farkındaydım. Kim bilir kaç kitaba böyle vefasızlık yapmıştım. Kaybeden bendim. Bazı soğumalar çocukluktan kalmadır. Dayatılan her şey o yaşımdan beri beni zorlar. Babamın ellerimize verip, üstelik zaman belirterek okumamızı istediği kitaplar sadece ablam tarafından iştahla karşılandı ve okundu. Biz de okumak zorundaydık. Ama hatırlarım, kitabın önce başından, hızlı ilerleyerek aralarından ve sonunda bulurdum kendimi.

Hele ki Sefiller…Babamın odasına gidip, okuyup bitirdiğimi sandığı  kitap hakkındaki sınav soruları başlamadan bir kaç gün evvelinden, ablama koşup yalvarırdım ana fikir, kahramanlar ve bir özet alıp mahkemeye çıkar gibi babamın odasının kapısını çalar girerdim sıram gelince. Tabii ki anlardı babam. İşte bu dayatma beni zorladı hep… Odasında çalışırdık geceleri. Ne edindiysem o günlerden kalmadır.

Bloğa başladıktan sonra bayağı kitap okudum. Felsefe ağırlıklıydı çoğu. 

İlk defa bir kitabı şevkle okudum… Sade-ce beni seyrediyordu yazar sanki, Derin bakışlarıyla.

Bitecek diye korkarak. Ruhumun ne kadar aç olduğunu hissettim. Özüm, onun genç, taze ve doygun kültürüyle yazdıklarını okudukça coşuyordu.Hem okuyup defterime notlar düşüyordum.

Deep'in  cümlelerinin her biri başlık niteliğindeydi. Yaşamın hiçbir kesitini atlamamıştı.

<Üzüntüleri kavanozlara koymak!.. Biraz yağ ve sirke ilâvesiyle.  Atmak değil, saklamak. > Depresyonun üstüne şirin peçete koymak. Bu nasıl bir güzelliktir? Beni yakından ilgilendirdiği için hayran oldum.

Şu gereksiz düşünceler ve duygulardan kurtulmak…Bu tatlı bakış açısının terapisiyle kolay olabilirdi. Keşke bu kadar gereksizce depolamasaydım dedim kendi kendime.

Depresyonun üstüne şirin bir peçete koymak.

Depresyon saklama kabı ve üstünde şirin bir peçete. Benimkine mantarlı kapak koysam yine uçururdu zannederim üstünden…

105. sayfaya geldiğimde yazar ancak bana kendisinden bir şeyler anlatıyordu sanki. Kulak kesildim. Dikkatle dinliyordum onu. Az tanımaya can atıyordum. Ama haddimi bilmeli, meraklı insanlar gibi davranmamalıydım.

<Sonbahar yaprakları düşmeden ruhumuzdaki bütün soluk yaprakları biz kendimiz dökelim.>

Kitabın son cümleleri insanların hayatı başaramamalarının bir küçük özeti gibiydi.

<Yoksa hayat bir konserve mi?

Açılmayı mı bekliyor?

Yoksa hayatın turşusunu kurup ileriye mi saklıyoruz?> Kitabın bittiğine üzüldüm. İçinde mutluydum.

Benim  için ise tren çoktan kaçmıştı… Ama çabaladığım bu yerde bir takım alternatifler arayarak amacıma ulaşamasam da yakınlaşırdım belki kim bilir?

Şu bir gerçektir ki  temel atılmadan hiçbir bina sağlam olmaz.

Seni okumak çok keyifliydi, bir o kadar da düşündürücüydü. Kalemine sağlık Deep ... Sitesi burada 

Not=
Sevgili Deep'in  kitaplarını internette, online satışlarda ,idefix'de, D&R'da ve  Kitap Yurdu sitesinde bulabilirsiniz.


Ece Evren   13.11.2016