Seni Sen Yapan Sevdiğin Şeyler - Mim Yazısı

Milas- Boğaziçi     

Seni Sen Yapan Sevdiğin Şeyler - Mim Yazısı

Aslında bu mimi artık yapmam herhalde demiştim. Sonra “Haydi Ece, çocukluğun gereği yok, mimlemeseler de bugünlerde akıllarına gelmemiştir”, alınganlık yapma, yakışıyor mu sana hiç? falan diye kendime söylendim. Feri Peri kızım, özelden davet etti ve ben sadece onun hatırını kırmamak adına yapıyorum. Onun mimi şurada 
Sevgili Ezgi başlatmış bu mimi. 
Onun yazısı da burada  

Maddelemeden yazacağım. Değineceğim hususların, insanların anlaşamama nedenlerinde, etkin rolü olduğuna inanıyorum. Benim deneyimlerim olacak yazdıklarım genelde ve sonuçlar ise elimde… Bazen yanlış yapmadığımız konusunda ısrarcı olabilir ve bunu dünyanın sonu olarak görebiliriz. İki kişi arasında olan her şey, yine o iki kişi arasında kalmalıdır. Nasıl kendiniz hakkında bir şey duymak sizi üzerse, o kişinin de bir şeyler duyduğunda üzüleceğini yok sayamazsınız.  Anlaşılmayı dileyen biri,  karşısındakini anlamaya da gayret göstermeli. Bir takım atışmalar, taşlar, çok kötü izlenim yaratıyor zira. Bir de sizi hakem yapmak isterlerse, hiçbir olayı ve akışını dinlemek istemezsiniz ve üstelik anlatılanlara  "Evet" ya da "Hayır" demek sizin için resmen çiledir... 

Beni ben yapan şeylerin başında; çok özverili, sadık, vefakâr ve paylaşımcı olmam gelir. Tek tek açayım şimdi. Özveri konusuna biraz torpil yapıp, daha çok işleyeyim. Özverili olmak gerekir mi, herkese ne kadar olunmalı ya da eğer yoksa kişilikte böyle bir özellik, zorlanarak yapılmaya çalışıldığında, nasıl görünür karşıdan vb. gibi. Öncelikle insan nasılsa öyle davranmalı, ödün vermemeli karakterinden. Bence her şey gibi özveri de dozunda olmalı. Zira her şeyin fazlası gibi, bu da dokunur hazımsız kişiliklere…

Evet, son derece safiyane olarak bakarken etrafıma (bu her kesim için geçerli) bir ışık aldığım kişi, benim özveri haneme kaydolmuş demektir. Bir hukuk oluşur haliyle aramızda, belki de ben böyle düşünürüm.  Balıklama inandığım günler geçti, zira sağlığım risk altına girdi bir aralar. Artık daha tedbirli davranmaya; üzmemek ve üzülmemek adına dikkat etsem de, herhangi hissettiğim bir hilede, onu karşımdakine hissettirmem; hafifçe kapanırım. Birinci fırsatı verme zamanıdır.  Sırf insan kaybetmemek ve haksızlık olmasın diye yaparım bunu. Sonra İzlerim. Bu defa doğallığını incelemeye alırım. Burada yazılarımızdan, yorumlarımızdan ve eğer irtibata geçmişsek sesinin tınısındaki niyet, istek ya da sıkılmayı anında hissederim. Hissettiklerimi bu defa uzunca düşünürüm. Bu insan(lar)ı görsem ne, görmesem ne olur;  nihayetinde sanalda tanıdığım kişi(ler)! demem. Böyle düşünmem asla… Kendimi kırdırma süreci için atarım önlerine. Aslında bu benim sempati duyduğum kişiyi daha iyi tanımak için yaptığım bir şeydir. Niyetim seveceğime inandığım kişinin samimiyetini anlamaktır. Değer inanın, bir insan kazanmak için, tüm bunlara değer… 

Zaten çoğunlukla tekrara düşen hallerdir bunlar…  Bir malzeme olsun yeter, neredeyse çok kişi topa girer, gizli ya da açık hükümler verilir. Tavrı değişir muhatapların, kulisler oluşabilir de, ruhumuz duymaz… Bu belki zorlu bir süreç olur ama sonuçta, en çok da salınmışlıktaki olası özensiz davranışları dikkatle izlerken karar alabilirim. 

Kişi ya da kişilerden, ancak böyle vazgeçebilirim. Bu yine sıkıntı verir, lakin içinde olduğum zamanki kargaşanın menfi etkileri kadar değil… Ben bazı şeylerin duygudaşlık ile gayet kolaylaşacağına inananlardanım. Birinin sıkıntısını dinlerken; beni ilgilendiren kısımlarını, her zaman önümde duran defterime not alırım. Anlattığı eğer ölçülüyse, makul bir sebepleyse ve (olmazsa olmaz kuralım) egosundan çıkışlı değilse; çok iyi bir dinleyici olur, teselli ederim. Ama örneğin, bahsettiği bir kişiyle olan sorunu ise ve beni geriyorsa yapacağım sadece kapımı kapatmaktır, gereken budur zira. Onu yalnız bırakırken ise, yine gereksiz bir burukluk hissederim. 

Hayatımın merkezine oturtmadığım ama bir şekilde duygularımızın kaynaştığı çok kişi tanıdım burada. Hatta size bir örnek vereyim, insan ilişkilerinde neyin en önemli olduğuna dair. Google+ da, tarzıma uygun, sevdiğim paylaşımları olan, birbiriyle ilintili iki topluluğun sahibi kardeşim var. Şimdi bana "Ece Evren’le Edebiyat ve Şiirleri” başlıklı bir kategori ekledi. Çok mutlu oldum tabii. Duycan Uzun kardeşime buradan sonsuz teşekkürlerimi iletiyorum…

Onu 2013 den beri tanırım. Edebiyata, şiire, çiçeğe, böceğe, ata, martılara, güvercinlerin o narin duruşlarına, velhasıl tüm doğaya hayran biridir. Bir süre hangoutstan bayağı bir zıtlaşmamız oldu. O da, ben de kırılmıştık birbirimize… Bir süre girdi araya,  tedavi süreci oldu onunla arkadaşlığımızın. Ben yaşça ondan büyüktüm, yazdıklarını kabul edemediğim için, aniden bir agresyon nöbetine girmiştim bile… Sonra düşününce, daha ılımlı soru ve cevaplarla, az yaralı atlatabilirdik bu sürtüşmeyi dedim içimden. 

Belli bir süre vicdanımla cebelleştim. Sert dilimden pişman olduğum için, barışmaya davet niteliğinde bir paylaşım yolladım grubuna.  Bu bir şiirdi. Eğer gönlünü almak istediğiniz birinde, bu da işlemezse, bence hiç üstüne gitmeyin derim.  Bu duygu yüklü, uzun süreler yöneticilik yapmış kardeşim hemen anladı. Ben onun hep “Nedensizce sevdiği Kraliçe ablasıydım” ve yaptığım her paylaşıma, eğer fark ettiyse mutlaka yorum yapar. Gönül almak insanlığa borcumuzdur. Biz aynı vatanın evlatlarıyız, belli bir kültür hâlâ görünürlerde yoksa, elimizden geldiğince oluşturmak zorundayız. Bir şeyleri ve birilerini uyandırmalıyız…

Beni, ben yapan şeylerde dış görünümüme dair başı çeken, asla makyajdan hazmetmediğimdir. Saçlarım artık kısa, onları parmaklarımla tararım, epeydir bu böyle... Sadece bizimkiler heves edip, fotoğraf çekme derdine düştüklerinde ya da bir vesikalık çekiminde, elimi kolumu zapt edenlerin zorla sürdükleri ruj, o güzel tadından dolayı mideme yol alır hemen. Kalan kızarıklık onlara yeter de artar bile, değil mi sizce de? 😏 

Aslında çok kaliteli yemek zevkim vardır. Hem babamın” Yemeniz, içmeniz, eğitim ihtiyaçlarınız haricinde, birbirinizin küçülen şeylerini giymeye itiraz etmeyeceksiniz!” sözü, pardon emrine“gık” bile diyemedik. Hince bir soru sormak geçmişti aklımdan ama soramamıştım tabii. Soru şuydu “Baba, topluma karışırken giyeceğimiz şeylerin bize özel ambalajlardan çıkmamasındaki sebep,  tamamen ekonomik durumdan ise eğer; çocuk sayısında ekonomiye gitmeyi neden düşünmediniz?” Hiç soramadığım bu soru, sorsam da sonucu değiştirmeyecek bir örnekti sadece… İçten içe bilenmeler…

İkinci özellik sadakatti, akla gelen ve bize nimet olan her şeye duyduğumuz bağlılık, minnet duyduğumuz şeylere ihanet etmemek yani. İhanetlerse çeşit çeşit… Hepimizin bildiği bu konuda, fazla yoruma gerek yok.

Vefa o kadar dalga geçilen bir kelime oldu ki, manası semt ismiyle açıklanır ve şimdilerde gülmelere vesile oldu. Vefa… Ahde vefa, aklıma ilk bu geldi.

Gelin vefayı Hz. Mevlana'nın sözleriyle hatırlayıp, tekrarlayalım, ne dersiniz?
“… Vefa; dostluğun asaletine, bir dua sonrası verilen sözlere, hayallere ihanet katmamandır. Vefa; ötelerin sonsuz mükafatı karşısında, cehennemi hafife almaman, ulvi güzellikleri dünyaya satmamandır.” (Mevlana)

 “Vefa nedir, bilir misin? Vefa arkanda bıraktığını, giderken yaktığını yabana atmamandır. Vefa; dostluğun asaletine, bir dua sonrası verilen sözlere, hayallere ihanet katmamandır. Vefa; ötelerin sonsuz mükafatı karşısında, cehennemi hafife almaman, ulvi güzellikleri dünyaya satmamandır.” (Mevlana)

Vefalıyım ben, hem de çok. Kendimi çok sevemememin nedeni olarak, herkese kendimden çok önem vermemi görüyorum. Öyle olmalı. Ben; aslında benliğimin arkasında; ufacık, ürkek ve kırılgan bir çocuk gibi saklanıyorum ve beni oradan çekip çıkaracak, bunu yürekten isteyen kimse olmadı. Yani ben anlaşılmadım. En çok da buna üzülürüm zaman zaman… 

Bendeniz    

Burası; Allah’ın bu yaşımda bana ve yavrularıma sunduğu bir nimet. Satın alıp, bizi oturtan eski damadımdan Allah razı olsun. Nicedir bu nimete sahip olanların ise,  her gün havuz başında, yanlarından her ayrılanın arkasından gıybet etmelerine, saygısız davranışlarına rağmen, tüm güzelliklerin içinde; bu negatif şeyleri görmemeye çalışarak yazın burada kalıyoruz. Allah’ın herkese nasip etmesini diliyorum. İşte üstteki görseldeki yeri çok özledim. Bu kış bana; yavrumun hastalığı nedeniyle çok zor geçti. Orada bir gün deniz kenarına gidip gözyaşlarımı doya doya, hem de vatanım için akıtmak istiyorum. Bazı nedenlerden dolayı çok doluyum. 
Doğayı, çiçekleri, hayvanları, kuşları, Allah’ın yarattıklarından, ürkütücü olanlarından korkma ve tabana kuvvet kaçmanın dışında, her şeyi severim… Ahirete tüm yüreğimle inanırım. Kafamı karıştıran çok şeyler olsa da, bunları bilmeye kalsak, kaldırılabilir şeyler olmadığını düşünüyorum artık...  
Kalemleri seviyorum. Sabahın o sersemliğinde, uykumuzda- kim bilir hangi âlemlere gittiğimiz varsayımı ile ilk düşünce ürünlerimi kaydetmeyi seviyorum…

Geç kaldığımın farkındayım ama benim yapabileceğim hiçbir şey olmadığı için hayıflanmadığım yaşam aşkı bende çok yer edinemedi. Artık, sırf kızım ve torunum için de olsa, yaşamayı seviyorum. Bayağı inatçı ve gururluyum ama güzel bir söz beni anında yumuşatır. 

Değişmeyi hiç düşünmedim, gerekli olduğuna da inanmıyorum. Bir sözüm vardır ve doğrudur, "Neysem oyum". Gelişmek ise, sadece kitap okuma konusundaydı. Zaten altyapı hazırdı, katları sindire sindire çıkmayı hayal ediyorum. Ve en önemlisi azmimi seviyorum. Mesuliyet duygumu ve ev işi yapmakta çok tecrübeli olmamı seviyor, bunun için şükrediyorum. Yaşım yetmişe yaklaşmasına rağmen, hâlâ genç kız gibi atan kalbimi, heyecanlarımı seviyorum. Kıskançlığı sadece aşka hapsettiğim için, bunun beni daha enerjik yaptığını ve bende mal, mülk, güzellik, cazibe vb. kıskançlıklardan eser olmadığı için Allah’a şükrediyorum. 

Ben; en çok da şiir yazmayı, satırların arasından fırlayıp,  sizleri anladığımı söylemeyi, vatanımı yüceltmeyi, çocukları kucaklamayı, şehitlere ağlamayı, kayıplarımı anmayı ve bu yaşımda bana reva görülen ayrılığa isyanlarımı yazmayı çok seviyorum. 

Şimdi size bir sorum olacak. Yorum yapar da fikrinizi yazarsanız, hani okul biterken arkadaşlarınıza hatıra defterlerinize birkaç satırla sevginizi, onu hiç unutmayacağınızı yazarsınız ya, bunu hatırlayanlarınız çoktur. işte, sizden bunu rica ediyorum şimdi...

Sizce ben yaşamayı seviyor da farkında mı değilim? İki satırla da olsa fikriniz beni mutlu edecek ve hatıra olarak saklayacağım.  Hoşça ve mutlulukla kalın. Sevgilerim inananlara…

İki kişiyi mimlemek geldi içimden. Yazmayı seviyorlar...

https://halil-ben-halil.blogspot.com  ve 
https://emreebozkus.blogspot.com.tr

Ece Evren/Halkalı 06.03.2018