Hapşırık Tozu

Sağlık      

Hapşırık Tozu

Size belki ilk defa; kendi hastalığımın, tüm ajitasyonlarını içeren edebiyatını yapacağım. Mecburum, durum bu. Dükkanımı, hiç bu kadar sahipsiz bırakmamıştım. Aklım burada ama gözüm hep yatakta idi. Ben, bu hastalığın izin verip de, nadiren masada oturabildiğim anlarında, önümdeki bardağın içindeki suya attığım sandoz C vitaminin fışlama sesini dinleyecek ve vitamin kaçar endişesi ile bir an önce içecek bir kadın değildim. Ama insanız, oldum. Hayatımın, tarihi üçüncü gribine yakalandım.  Yatırıp dövseydi daha iyiydi… 

Bütün aktivitelerimizi onun izniyle, mümkünse suistimal etmeden ve sayesinde yapabildiğimiz sağlığımız bazen öyle intikam alır ki, “eğer düzelirseniz şükredip aynı ihmalleri yapmayın”, dercesine. Tehdit de edebilir, haklıdır. Aslında bu gibi hâllerde sessizlik, çok şey anlatandır. Bu yaşıma denk gelmesinde de hayır var diyorum, zira gelecek senelerde en zayıf yerimi bulup oradan da vurabilirdi. Şimdilik atlattık sayılır, atlatamadığımız vatanı manevi çökertme girişimlerine inat. 
Nerede hangi organım varmış, aşağı/yukarı bilsem de emin olmak adına, tüm vücut şemalarına bakıp hem bunu anlayıp, hem de yaptığı kazı çalışmalarını da tespit ettim. Daha evvel niye düşünememişim, elimi kolumu kıpırdattığıma hiçe yakın şükretmemişim? Tüm pişmanlıkları bir arada yaşadığıma göre, hastalığın hikmetini şiddetle teyit ettim. Gerçekten potansiyel tehditmiş bu grip illeti. Yani, hayatımın, sağlığım tarafından atılan üçüncü şamarını yemiş durumdayım. Minnettarım kendisine… Sağlığın en gıcık olduğu söz” Bana bir şey olmaz…” sözüdür. 
Belki Türkiye’min her yanı bu tehdidin tehlikesindedir ama yaşadığım yer hakkında hislerimi söylemekle yetinmeliyim. 

Artık İstanbul’un taşına, toprağına, havasına, suyuna, iki üç gün arayla tepede turlayan helikopterlerine, en başta ise, hin insanlarına asla güven yok. Aynı ateşte yanacaklar ama haberleri yokmuş gibi davranıyorlar…

Aklıma bir anım geldi. Onu anlatınca zaten helikopter esprisini anlayacaksınız. 
Eşim bekârlık senelerinde, çekirge çevikliğiyle her dalda çiçekler ararken; hem de ticaret olsun diye Almanya’ya işçi olarak çalışmaya gitmiş. Bilmem, hangi sebeple dönüşe geçtiğinde yanında bir yığın hapşırık tozu getirmiş. Bir müddet aileyle hasret giderdikten sonra, arkadaşlarıyla buluşup sinemaya gitmeye karar verirler. Tanınmış bir sinemaydı ama şu isim hafızası kusurum yüzünden bir türlü hatırlayamadım. Her neyse. Sinema salonu iki katlıdır ve önceden üst kata biletler alınır, normal vatandaş gibi vaktinde gidip seyir beklenir. Işıklar söner, filmden önce fragmanların ve reklam vs. gösterildiği esnada, aşağıya bakıyor görüntüsü vererek daha önce ağızlarını kestiği ambalajları aşağıya itina ile boşaltarak diğer köşede operasyonu tamamlar. Bakın bu adamdan sonra polis oldu, buna dikkatinizi çekerim. (her koyun kendi bacağından asılır, hiç acımam vallahi)

Geçer yerine oturur, hepsi tilki gibi sessizce gülerler. O sırada film ve hapşırıklar neredeyse aynı anda sahne alır. Bir kişinin muzırlığı, onca kişinin cezası olur. Bitmek bilmez hapşırıklar. Tabii toz yükselince üst katta kendileri de nasiplerini alırlar ama kahkahalarla gülerek hapşırırlar. Bu ve buna benzer salakça şeyler anlattığı zamanlarda onu hiç anlayamazdım. Ben oldukça ciddiydim, o ise benim aptalca ona gülmemi beklerdi. 

Gecekondu Camii

Bu yazıyı kaleme almadan yarım saat önce dışarıyı gören salondaki ikili divanda, gribin üşüme nöbetlerinden birini daha yaşarken, dışarıda bir görüntüye ilişti gözlerim. “Artık yeter “ diyeceğimiz bir tabloydu bu “çok abarttınız!” dedirten… 
Yaşadığımız bu iğrenç zamanlarda, şöyle veya böyle ölenleri bence Allah korumasına aldı diye düşünmekten alamıyorum kendimi. Acaba bizleri de korumaya alacak mı? Yoksa birden; yine onun hükmüyle sıra; onlardan korunmamız gerekenlere gelip, bu alternatifle önümüze güzel günler mi açacak? Tabii bunca terslikten olan mağduriyetimizin mükâfatını görmek isteriz, ikinci bilinmeyen zamana gitmeden önce…
Doktorum “full/time istirahat” dedi ama bu defa da vatanımın derdi uyutmuyor… Biraz dur be dünya, silkelen, at üstünden kokuşmuş düşünceleri… Sen bari eşlik etme bu ters adımlara. Aslında indirmeli bayrağı yarıya, öylece izlemeli başımızda dönenleri…
Hepinize sağlıklı günler ve hepimize vatanımızda huzur diliyorum. 



Ece Evren 20.03.2018