Hedef Sona Odaklı

Hedef Sona Odaklı...

“Tam şakağıma dayamış ve basacakken tetiğe, aynı anda çalan telefona bu görevi kim verdi? ”hay lanet olası, cebi önceden kapatacaktım oysa…”Geciksin istemiyorum, aynı cesareti nasıl bulurum ben? Çalan telefonu cevapsız bırakamam ki şimdi… Gönlü kırılmasın kimsenin. Benden sonra üzülseniz de bilemem ki ben bunu, böyle biriyim işte… İçim acıdı bak, kimdin ki, neden aradın beni, bir şeye mi ihtiyacın vardı yoksa? Asıl katilim olabilir misin, bu duygulara gark edip beni, birazdan işleyeceğim fiilin müsebbibi sen misin? Niye aradın kahrolası? Başka zaman yok muydu? Az bekleseydin ya… Bakamıyorum da bir türlü telefona. Acaba o mudur diye… Bütün hayallerimi yıkan kız, “yaşamışsın, ölmüşsün, umurumda değil” diyen sevdiğim… Ben sensiz olamazdım, ne güzel sıkacaktım işte. Bir süre gerekecek aynı cesareti bulmam için…
Kapı çalıyor, onun parmaklarının sesi sanki; bir şeyden şüphelenmiş olmalı. Açamam kapıyı. Sensin işte, ne söyleyeceksin ki bana? Demin yapmaya tasallut ettiğimde tetiği çeken de sen olacaktın, çoktan yoktum ben, niye arıyorsun o zaman? Bu anlar bir defa yaşanır ancak. Öyle değerlenir. Ne bu, dizi çekimi mi? Bunun provası mı olur?

Güzel sözlerine kanarsam, yine beni aşağılayacaksın bir gün. Açamam o kapıyı, yüzüne bakamam, anla… Yapmam gerek, tutunacak dalım yok, kolay mı sanırsın bunu yapmak? Hele beklemenin ne acı olduğunu yaşamadan bilemezsin. Bilseydin yine de bekletir miydin? Ama beklettin işte, sensiz yaşayamayacağımı kerelerce söylemiştim. Sen de seviyordun, karşılıksız değildi aşkım. Ama beklettin. Sen hayatıma kast ettin, bir tek bunu bilirim. O kadar güzeldin ki, sen benim dünyam, yaşama sevincimdin. Bitti işte. Aslında düne kadar ne bitmiş, ne de insanca yaşanıyordu… Ne düşüneceğimi bilemedim hiç ben…
Senelerdir aynı evi paylaşıyor ve aynı yastığa baş koyuyormuş kadar alışmıştım sana. Uyanır uyanmaz konuşmaya başlar, aklımı karıştırırdın. Bu kez, dün dâhil üç gececik… Biraz daha kal diye yalvardım sana ”daha saat beş “ diyorum. Bir –iki- yiyecek hazırlıyorum. “Yok, gitmem gerek “ diyorsun. Kapının çarpma sesi beynimde dalga dalga uğultular oluşturuyor. Anlamak istemiyorum.  

Aramayı kesti bak… Bakamadım da, o muydu arayan diye. Kim arar ki beni o saatte? Yeniden bir umut yeşerttiğinin farkında olmadan o sülfü yaşamına doğru yola çıktı bile… Ama ben onu, yaşamın pisliklerinden, anlattığı; bir dünya insanın yüreğine yaptığı baskıdan kurtarırım sanmıştım. Şimdi ben işin tetik kısmına yeniden nasıl geçerim? Hey, beni sıradan bir aramanla bu; tek ve pis duyguda bloke eden kız. Gidiyorum işte. Çok etkileneceğini sanmıyorum…”

Bir kurşun sesiyle kapının çalması aynı saniyelerde oldu... Kız dehşetle irkildi.  Elinde bir yığın yiyecek torbaları vardı. Açmaya çalıştıysa da kapıyı, diğer taraftaki anahtar engel oluyordu. Telaş içinde yukarı gelen apartman görevlisine yalvarıyordu “Açın çabuk açın” sanki bir şey değişecekmiş gibi…

Ece Evren/07.07.2018