Çocuklar Hep Masumdur...

Yeni doğan                                           

Çocuklar Hep Masumdur...
Zamanın birinde, bir ülkenin kenar köylerinin birinin, bakımsız evinde bir erkek çocuk doğar. Annesi ve babası çok sevinirler...
Doğar doğmaz kimseler duymasalar da, ülkedeki tüm bebekler deliler gibi ağlamaya, kurt ve köpekler ulumaya, baykuşlar o ürkünç sesleriyle ötmeye başlarlar. Horozlar bile, "vakit bildiğimiz vakit değil ama sanırız eşlik etmeliyiz" deyip, eşekler hazır fırsat çıkmışken deyip üst üste anırmaya, keçiler melemeye, kargalar uykularından çıkıp gaklamaya, kediler katkımız olsun diye miyavlamaya başlarlar. 

Evde mutluluk hakimdir. Erkek çocuk olması babayı gururlandırır. Ebe göbeğini keser, bebek o ana kadar hiç ağlamamış, bu durum ise hiçbirinin dikkatini çekmemiştir. Ebe banyosunu yaptırıp bu boylu poslu yavruyu anasının kucağına verir. Koca gelir odaya, "Hayırlı olsun hanım, bana bir oğlan verdin. Ona çok iyi bakacaksın. Bütün vazifen bu. Değişik bir çocuk o, yıldızı yüksek, hayat merdivenlerini dörder dörder çıkacak, ülkeyi sarsacak. Dedikleri olacak. Herkesi etkileyecek, kaderleriyle oynayacak..." "aman bey, ağzını hayra aç, duymadım say bu dediklerini, tövbe et çabuk..."

"En sonunda, sanki giderek yaklaşan hayvan sesleri aileyi müthiş tedirgin eder. "Hayırdır inşallah, Allahu Ekber" derler ve babası, bildiği bütün duaları okumaya başlar. 
Hatta tüm aile efradını çağırıp, yedisini, kırkını, yetmişini! o gece okutmaya karar verirler. Haber ulaşan akrabalar koşa koşa; ellerinde dua kitapları, başlarında yazmaları; erkekler fesleri, ellerinde tesbihleriyle gelirler. Bir "Allah, Allah..." sesidir ki, uğultu halinde kaplar evin içini. 
Yeni doğan bile; kırpıştırır gibi açmaya çalışıyordur gözlerini. Bebek hariç tüm bebek ve hayvanlar susmak bilmiyorlardır... Ne oluyordur ki böyle? 

Büyüklerden bir zat "Nefesi iyi bir hoca var tanıdığım, tez ona haber salalım" der. Zaten karı-koca kim ne derse yapacaktır, çok korkmuşlardır zira. Bu arada hayvanlar susmak bilmiyorlardır. Anneyle baba "yoksa çocuğumuza bir şey mi olacak?" diye göz yaşları dökmeye başlarlar. Bir kadın "Hemen abdestli biri sabinin kulağına isim okusun" der. Anne, "daha çocuğa banyosunu yaptırmadık bile, o kadar mı acele?" "Kadın bak, çocuğun tehlikede, adını koymak lazım" der. 

Yaşlıca zat, namaz abdesti alıp, yavrucağı kucağına alır, dönüp babaya "ne koyacan ismini? der. O da anaya sorar. Ölmesin diye Bincan koyarlar adını, çok can alsın diye değil. İçleri birazcık rahatlamıştır. Birileri duadaki ikramları hazırlar, diğerleri de harıl harıl dua okurlar. Anne ile oğlu; hayalete dönmüşler yorgunluktan, ayrı yerde yatıp dinlenmeleri uygunken, sırf bu sıra dışı olay yüzünden, orta yerdeki divanda uyur garipler...  

Çok uzun bir gecedir, herkes oturduğu koltuk ya da divanda uyur. Sabahın ilk ışıkları vurmaya başlarken, çocuğun hiç ağlamadığı düşer birinin aklına. Koşarak gider annenin yanına "Çocuk gece hiç ağlamadı mı?" der.  

1.Bölüm sonu

Ece Evren/Halkalı