Şikayetname 28. Bölüm

Kadın                               

Biz Kaybettik...

Ne kadar zaman geçti değil mi? Sen de beş sene, ben diyeyim ki beklediğim ölçüde uzun. Değişmedik, üstelik bunu istemedik. Ne de vazgeçtik. Biz hep aynı bizdik. Egoisttik, kızmaya hep hazırdık, inatçıydık. 

Kırılan gururlarımızın çıtırtılarını duyduk zaman zaman. Ama acımadık hiç birbirimize. Aldığımız yaralara kaderin müdahalesi olamadı hiç. Bizi karşılaştırırken gösterdiği iyi niyet gibi görünen katkısından başka. Belki bir sinyaldi sadece, yaşanacakların başlaması adına yanlış bir çıkış emri. Sonrasında bir vefa duygusu sarıverdi ikimizi. İhanet edemedik bu duyguya. Başa gelen çekilecek dedik. 

Aslında kendimizi bile tam tanımıyorduk, tanıdık bir denizde yüzer gibiydik önceleri. Dalgalarımız şiddetle çarpıştı ama son güne kadar birbirleriyle anlaşıp aynı yöne doğru yol almadılar. Daha sert ve çift yönlü büyük dalgalar vurdu bizi. Yorulduk, hırpalandık. Sabit fikirlerimize hep sahip çıktık. İlk adım her zaman en değerlidir güzellik adına atılan. Karşı adım için ise çok düşünmek gerekir. Peki bu çetin kapışmalar niye? Hayata bakış açısı ve -yanlış olsa da-ardında çok kararlı olarak durduğumuz değerlerimizdi bence. Belki birimizin penceresinde tül vardı, diğeri kalın storlarla kaplıydı. Anlayamadık. Ad koyamadık. 

Kısaydı ömür, tüm bu çatışmaların ona ihanet olacağı kadar kısa. Tıkanmış hayatlar bir çıkış yolu ya da sahte aldanışlar ararken bile masumdur. Her başlangıç, bitişe giden yoldur aslında. Doğum ve ölüm gibi. İkisinin arasına sıkışmış insanoğlu. Hayatı zorlaştırmaya hakkımız yok. En iyisi yerlerimize dönmeli. 

Merhaba şiir, merhaba hayatın yorumları, merhaba cana can katan sevgiler. Hayat herkese adil davranmasa da her şeyi göze alıp, yeniden merhaba yaşam...

Ece Evren/23.05.2019