İkinci Romanımdan Kesitler 3.Bölüm

İkinci Romanımdan Kesitler 3.Bölüm

      Ne diyordum?  İnsanlar geçiyor önümden, yaşlısı genci. Keyifli oluyor çoğunlukla bu semtte yaşayanların genel havaları. Geçiyorlar;  ardı arkası (diğer semtlere göre seyrek de olsa da)kesilmeden, ayrı yönlerden gelip, bir yerlere akıp gidiyorlardı. Onların dünyalarını düşünürken,  kayboluyordum içlerinde. Birden geçmişim düşüp aklıma, hızla döndürüyorlar beni gerçeklerimin nöbetlerine.  Pek çıkamıyordum ki zaten, biraz soluk aldırsınlar istiyordum o kadar…

       Çok güzel kadınlar, genç kızlar geçiyor aralarda. Aman Allah’ım, gerçekten ne yakıcı güzellikte bazıları... Senin güzellere düşkünlüğün geliveriyor aklıma. Kıskanıyorum uzakta olduğun hâlde,  nasıl bakacağını biliyorum onlara hiç haberleri yokken. Ve bana sıkça anlattığın hayranlık hikâyelerin.  Yaşımın içinde kaybolmak istiyorum. Bende yerleşmiş kıskançlık duygularımı nasıl fişeklediğini hatırlıyorum. Bu güzelliklerin yaşadığın yerde de bolca olduğunu düşünürken, tam bir çöküşe teslim oluyorum. Kızım görünüyor ilerden, öyle güzel gülüyor ki bana bakıp… Ama ben zorlasam da kıvrılmıyor dudak kenarlarım, anlıyor, geçiştiriyor. “Daha ister misin oturmak, yoksa gel seninle çay, kahve ne istersen içelim. Sonra gideriz anne” diyor. Gözümdeki yaşları durduramıyorum, bana bakamıyor koluma giriyor ve gidiyoruz arabamıza doğru… Hâlâ düşünüyor ‘bu güzelliklerle başa çıkamam ben Allah’ım, yardım et bana…’ diye dua ediyorum. Yaşımın senin tarafından sürüklenip getirilen, en güvensiz dönemini yaşıyorum. 

       Bu hâlimin faili sen değilmişsin gibi pervasız duygularım; gururumu, onurumu ezip geçerek, seni unutmamakta hâlâ kararlı.  Haysiyetimi yok saydırıp, beni senin peşinden sürüklüyorlar. Hiç itiraz etmiyorum… Hayat anlamsız gelirken artık iyice, tüm yoğunluğuyla nefreti büyütüyor içimde. Acıtıyor bu kötü duygu. Çok acıtıyor… 

       Hayattaki en büyük şansıma gelince… İyi ki doğmuşum, iyi ki varım diyorum. Hayatımın bu devresini “UYANIŞ DEVRİM” olarak nitelendiriyorum. Ben hiç ama hiç boş yaşamadım. Allah iyi ki dertleri öne almış.  Düşünüyorum da bu yaşta çekilir şeyler değillerdi. Ama şimdi sıcacık bir ev, mutfağımda zevkle yaptığım ve beğenilerek yenen yemeklerim, masam, kitaplar ve bilgisayarımla ben. Ve beni tanıdıkları için değil, değerimi bildikleri için seven ve sayan kızım ve torunum. Ben mutluyum aslında. Geçmişimi kusuyorum. Rahatlıyorum. Sanıldığının aksine tüm günümü masa başında geçirmiyorum. Ben yerinde duramayan biriyim. Ayakta tasarlarım yazılarımın çoğunu ve dolaşarak önce aklıma yazarım o duygularımın sağanağı şiirlerimi. Bir de; kızsam, köpürsem de sevdiğim. Daha ne isterim? 

Ece Evren/14.07.2019