İkinci Romanımdan Kesitler 5.Bölüm

Dalgalı deniz            

İkinci Romanımdan Kesitler 5.Bölüm

Dostoyevski'nin Yer Altından Notlar'ından
  
“Bununla beraber, anlayışın yalnız çokluğunun değil, kendisinin bile hastalık olduğuna dair güçlü bir inancım var. Bunda da ısrarlıyım” der Dostoyevski. Ne kadar doğru…

     Ve yine muhasebelerdesin, aynen benim her gün yaptığım ve neden yaptığımı hiçbir yakınıma daha anlatamadığım gibi. Aslında anlamadıkları için memnunum, benzerim biriyle uğraşamazdım. Düşüncelerin kalitelisini, herkese nasip etmez Allah. Aklın ve seni götürdüğü uzaklıkların, pek kimselerin erişemeyeceği yerler. Oralarda hâliyle karşına çıkacak nice saf, bozulmamış, keşfedilmemiş erimler var. Keşfedilseydi tüm bu yaşananların olmayacağı garantisi olurdu ama yok... Düşünce seyahatin bitmeyecek...

Yalan, en acı gerçektir...
Ölümün sahilindeyim. Hayli dalgalı deniz...
Yüzmeyi bilmem ben aslında...
O deniz,
Sanki içine çekmek ister gibi, sanki kucaklayıp beni teselli etmeye niyetli... Topraklar, hava, okyanuslar ve denizler; bizlere sürekli hizmette aslında. Sanki en büyük iyilik onlardan gelecek gibi... Hissediyorum bunu ama henüz erken... Belki bir gün, sen davet etmeden gelirim, kim bilir?

Amaçlı amaçsız; zorlanmalı, zorlanmasız yazabilmek, dışarı açılan tek penceresi dünyamın... Rızalarını aldım kırgın duygularımın. Nazlanmadılar, bana duyarsız olmaları imkânsızdı, bensiz yok olurlardı. Afişe olmaları onları rahatsız etse de; bana tabi olmak durumundaydılar. Ben fışkırırken, önüme bir set koyacak güçleri yoktu onların. Küçüklükten beri ukdeydi içimde yazmak, içimi dökmek. Mana kazandı artık yaşamım. Ama hâlâ mutsuzum. Eksik bir şeyler var hep, yıkık dökük mutsuz binamı onarmak için inanacağım bir umut gerek... 
İçimdeki çocuk ise epeydir uykuda. Rahatsız etmiyorum onu. Zira, ona layık değilim, çok yanlışlar yaptım ortalarda...
Eğer kendiliğinden uyanırsa ve masum duygularımı sunarsa bana, teselli olurum belki. Bu yaşta, bu zayıflıkları hoş görmemiştir mutlaka... Onca yalanı tepkisizce dinlediğim için bile bunu kaldıramaz o. Kırgındır bana...

Hani birisi, mutsuz giden hayatından kurtulamasa da çıkışlar aramış ve yalan giysisini mecburen geçirmiştir ya üzerine... Çırpınarak konuşur durur. Zor gelse de dinlersiniz. Aldanmayı seçersiniz. Kaybetmek istemez, nedenini de kendinize bile anlatamazsınız. 
Sizler
-Uzak dur mademki, dersiniz belki hadsizce.
-Kolay mı söküp atmak sevgiyi?

Azap çekmeye de alışılır Zira onun sürpriz ziyaretleri olur ve arsız bir misafir gibidir. Yine de ağırlarsınız. Misafirperverlik kanınızda vardır. 
İlişkilerde belki, çok da mesnetli olmayan garip bir heyecanla yapılan atakla, diğerini, her hangi bir sebeple hayatınıza dâhil etmek isterseniz, ardından gelecek manevi yükümlülüğü de göze almalısınız. Ben bu ilişkinin bekleme tarafındayım. Karar hakkımı muhafaza edeceğim. Ve son söz maalesef kırıcı ve dağıtıcı olacak. Hiç bir düzeltme formülü olamayacak. 
Tecrübeleriniz en kıymetli hazinelerinizdir. Onları kullanmaya çalışmanız bile, böyle bir şeyden bihaber kişinin engeline takılacaktır. Yani siz bir kör inadın tutsağı olacaksınız. Kazıması ise keskin bir bıçak gibi acı veren...

Siz, buna talip görünen duygularınızı; aralarında mıknatıs etkisi yaratıp, acıların önüne atarsanız, hiç hayıflanmayın. Artık teslim bayrağını çekmişsinizdir. Acılar, aralardaki güzelliklere de kör eder gözlerinizi, size hissettirmez. Ona böyle tutkun olmanız keyiflendirir. Bile bile ladestir...
Yarım kalan şeyleri sevmezsiniz. Hayatınızda bugüne kadar sadece ölümle olmuştur (bir manada) kayıplarınız. Siz, böylesine ancak baş eğersiniz. Zira ölümlere isyan olmaz, olsa da hiçbir işe yaramaz... Gözyaşlarınız kutsal ve acıtıcı bir kimyaya sahip değildirler. Ama dayatılmış ayrılıklarda?
Yanar gözleriniz, anlayamadığınız bir sıvı fışkırırken. Hiç mi hiç rahatlatmaz sizi ve ardı arkası kesilmez... Bazen hasrettir sebep, bazen aldatıldığınıza ve bazen de uzak tutulduğunuzu anlayınca yanar yüreğiniz, ağlarsınız. Gururunuz eşlik eder en çok da bu ağlamalara. Hâlbuki hiç gönüllü olmadığınız bir sonu belki de siz yazmak istersiniz, ölümlere gösterdiğiniz ama bu savaşa benzer aşkta işletmemeye direndiğiniz sabırsızlığınızla...
Acı ruhun azabıdır, zehridir. En acısı da nedir bilir misiniz? Sevginizin, layıkıyla umursanmadığınız bir yerde, kendiliğinden gibi görünen, çıtır çıtır ezilerek can vermesidir. 
Acı bile acır, sevginin düştüğü hâle…

Bir yanım hep eksik 
Hatıralarla yetinmiyor
Vuslat alırsa alır bizden, bu kederi ancak
Yaşayan ölüleriz artık biz...
Sevginde esareti
Olmayan cesareti
Söyle kim dar ediyor bize
Böyle kutsal sevgiyi?
Neden kaderime kattın
Bunca sene beklemeyi?


Ece Evren 20.08.18 Yaş günüm…