Dodiş'e Mektup

 

Melekler Alemi'ne Selam Olsun...

Sana da selam olsun smokinli kızım. Öncelikle şunu yazmalıyım ki, iyi ki seni tanıdım. Çok keyifli anlar yaşadık seninle. Gözlerin rahatsızdı senin. O nedenle ağlamaklı bakardın. Çok güzeldin sen. Tüylerin gür ve uzundu. Hani parmakla gösterilecek kadar güzeldin. Sokaklara yakışmıyordun, tıpkı hemcinslerinin de hiç yakışmadığı gibi. Ama Allah sizleri özgür olun diye yaratmıştı. Bir yığın tehlikelerle karşı karşıyaydınız sokaklarda. Bir de sizlerden hiç hoşlanmayan insanlar vardı. Onlar rahat vermezlerdi size. Bazılarınızın çok ürkek olmaları bundandı...

Neyse, seninle ilk tanıştığımız günü hatırlarsın elbet. Sizler çok hisli hayvanlardınız çünkü. Bizlerden çok bilirdiniz gaibi. Sen de bazen gözlerini bir noktaya diker, uzun süre sessiz kalırdın.

Sekiz sene önceydi. O günlerde sevgili ablamı kaybetmiştim. O'nu toprağa verip evime döndüm. Çok bitkindim. Oturduğumuz apartmanın giriş kapısına gelmiştim ki seni fark ettim. Bana benim kedimmişsin gibi bakıyordun. O anda hissettiğim duygunun tarifi yoktu. Yeşilköy'de bir bahçe katında oturuyorduk. O güne kadar etrafta birçok kedi görmeme rağmen sana hiç rastlamamıştım.

Kapıyı açtım, yanımdan yürüyordun. Seni evimize davet ettim. Biraz çekinerek girdin.

Kızıma misafirimiz var dedim. Benim çok üzgün olduğumu bildiğinden olsa gerek soru sormadı. Çok usluydun. Sanki hep bizimle yaşarmış gibi pencerenin kenarındaki berjer koltuğumuzun üstüne kıvrıldın ve hemen uyudun. Seni nasıl beslerim diye düşündüm ve sonraki günler anladım ki tavuk seviyordun. Her gün sana tavuk eti haşlayıp veriyordum. Tok gözlüydün ve muhtemelen ev kedisi idin.

O gece evde çeşitli oyunlar yapıp bizi neşelendirdin. Ertesi sabah gözün dışarda idi. Ne yapacağımı şaşırdım ama senin alıştığın şeyler vardı. Bunlara engel olmamalıyım diye düşündüm. Koşarak gittin sen. 

Bense sana çoktan bağlanmıştım bile. Hep takip ettim etrafta mısın diye. Ama o gün hiç görünmedin. Sana Tahir ismini takmıştım kendimce. Erkek sanmışım demek. Dişi olduğunu öğrendim sonradan. Bazı günler hiç görünmedin. Seni öyle merak ettim ki o günlerde...

Ben ve kız kardeşim küçükken bahçemizdeki yavru kedileri yatak odamıza gizlice sokar, onlarla uyurduk. Ama ebeveynlerimiz bizi yakalayınca cezalandırmışlardı. İçimde ukdeydi ve ancak bu yaşımda nasip olmuştu bir kedi sahiplenmek. Seni çok sevmiştim. Bana gelmediğin günler nerelerdeydin o kadar merak ediyordum ki...Gidiyordun ama iki gün de geçse dönüp penceremizin önüne geldiğinde dünyalar benim oluyordu. Hemen içeri alıyordum seni. Öpüyordum doyasıya. 

Kucakta durmayı hiç sevmezdin. Karnın doyunca ilk gün oturduğun yere geçerdin hemen. O berjer koltuğu sana tahsis etmiştik.

O kadar çok anım var ki seninle paylaştığımız. Birbirimizi okuyorduk adeta. Sen de bana bağlanmıştın biliyordum.

Bir gün sen koltukta yatarken dışarıdan sana seslendiklerini duydum. Ses "Dodişşş kızım" diyordu. Baktığımda ve kime sesleniyorsunuz diye sorduğumda kadın cevaben "kedime sesleniyorum" dedi. Şok olmuştum. "Madem kediniz,  neden sokaklarda dolaşıyor?" dedim. O kadar üzüldüm ki senin başka bir sahibin olduğuna... Tatsız günler yaşadık. Dodiş'im sen bizden vazgeçemedin. Biz de senden tabii. Ben bahçe katında olduğum için sen gözümün önündeydin hep. Sonra sahiplerin Fransa'ya giderken seni bize emanet ettiler. Siz ona çok güzel bakıyorsunuz diyerek.

Bayağı zaman geçti döndüler. Anladık ki seni sırf sevmek için evlerine alıyorlardı. Ertesi gün yine bizim penceremizin önünde belirirdin. Sanki vazgeçecekmişsin gibi hemen alırdım içeri.

Yıllar geçiyordu. Arada bir kaybolduğunda yakınımızdaki sokaklarda telaşla arıyordum seni. Bazen tam ümidimi kesip döndüğümde karşımda görünce, içeri sokabilmek için türlü numaralar yapıyordum.

Seni aldığım günden sonra üst katımızda oturan hayvan sevmeyen komşumuzun aşırı tacizlerine uğradık. Ve sonuç: Evden taşınma kararı aldık. Seni bırakamazdım. Sahibinden çok zor izin aldık. Onlara bizi ziyarete gelip seni görebileceklerini söyledik. Bu defa üst katlardaydı evimiz. Senin için inziva günleri başlamış oldu. Bol bol uyuyordun. Sokaklar senin için tehlikeli olabilirdi artık. İyice yaşlanmıştın zaten.

Günler geçti bir veteriner kontrolünde sende böbrek yetmezliği olduğunu öğrendik. Seni hemen diyete soktuk.  Zayıflıyordun gitgide.  Dişlerinden bazıları çekildi. İyiye gitmiyordu halin. Kahroluyordum. 

Düşünüyor ve bazen de isyan ediyordum ki insanlarda olan tüm hastalıklar neden hayvanlarda da oluyordu? Bu bana haksızlık gibi geliyordu.

Dodiş'im seni sırf hava al diye yaşadığın son yaz yazlığımıza götürdük.  Mutlu oldun. İştahın açıldı. Yaz bitti ve döndük. Sen yine rahatsızlandın. Veteriner kliniğine aldı seni. Dua ediyordum senin için. Keşke elimden başka bir şey gelseydi.

Ve ben senden haber bekliyordum. İnatla bana bir şey söylemiyorlardı. Kızım ve torunumun gözlerindeki kızarıklığı fark etmiştim o gün. Bana çok zor söylediler senin melek olduğunu. Üzerimdeki bluzu kafama geçirip hıçkıra hıçkıra ağladım ve günlerce yasa boğuldum. Bir yanım yoktu sanki... Sen yoktun artık. Melekler alemindeydin bir yığın melekle birlikte. Seni, kızım ve torunum Yeşilköy'de neşeyle koşup oynadığın bahçemizdeki o ağacın dibine defnettiler. Sen o ağaca tırmanıp tepesinde otururdun güzel Dodiş'im. Huzurla koş cennet bahçelerinde. Seni o kadar çok özledim ki... Elbet kavuşacağız biliyorum.

Annen Ece Evren...