Şikâyetname - 21.bl

Dünya Oyuncağı      

Şikâyetname 21.bl

İhanetin Bedeli-Son-

Onlar, gündüzlerin aydınlığını da flu görmeye başlamışlardı artık... Üç kez altı gün geçmişti. Allah'ın dünyayı altı günde yarattığına inanır Hristiyanlar. Üç dünyanın yoğunluğu kadar zor olmalıydı donuk kalmak; görmek, hissetmek ama hiçbir tepki verememek... 
Nihayet ertesi gün oldu. Vücutlarında minik titremeler başladı. Az geçmeden yerini sarsılmalar aldı. Hepsi oldukça sert bir şekilde oldukları yerlere yıkıldılar. Bu yeni hâl çok ürkütmüştü onları, bunca dehşetten sonra. Ardından kasılmalar başlamıştı, sara nöbetine benzer istemsiz hareketlerle vücutlar çözülüyordu. Kurulmuş oyuncaklara benziyorlardı. Hâlâ el ve kollarına hâkim değildiler. Etrafa bakmaya yeltenip, hareket ettiklerini fark ettilerse de, başlarını oynatmaktan çekiniyorlardı. Organları kırılacak gibi değişik bir korku yaşıyorlardı. Çözülüyorlardı anlaşılan ama çok zor olacağı kesindi. 

Arta kalmış düşünce yetileri, kendilerine ne olduğunu anlamaya yetmiyordu. Ağızlarını açmaya mecalleri, olsa bile niyetleri yoktu. Arada bir karşılaşan gözleri; cevapları onlarda olmayan sorularla doluydu. Ağır bir bitkinlik halindeydiler. Şimdi de bir uyuşma çökmüştü üzerlerine. Tüm vücutlarına elektrik verilmişti sanki. Günlerce açık kalmış göz kapakları sürekli düşüyordu. Açmaya kuvvetleri yetmiyor, bu da onları onca şeyin üstüne çok yoruyordu. Tüm insanoğlu yerlerde, solucanlar gibi kıvranıyorlardı. 

Hayvanlar yine oluk oluk çıkmışlardı yerlerinden. Onlara; varlıklarının nimet olduğu duyumsatılarak gönderilmişlerdi dünyaya. Tıpkı formatlandıkları gibi yaşarlar, rutinlerini aksatmazlardı. Beslenme, yuvalarını kurma ve üreme. Onlar da inkârcılardan değildiler. Sır diyebileceğimiz halleri vardı. Yaşadığım bir olayı geçeyim. Asude bir yerde balkonda oturmuş, bahçeye bakıyordum. Alt kattaydım, kuşlarla aynı seviyede yani. Onlarca serçe çimenlerin arasında kıpır kıpır yem arıyorlardı. Onları ürkütmeden seyretmeye başladım. Keşke videoya çekseydim dedim sonradan ama çok duyarlı olduklarından, en ufak bir kıpırdanmamda  mutlaka uçup giderlerdi. Derken onca kuş hareketsiz kesildi.  Tahminen üç-dört dakika başları yukarıda, öylece kaldılar. Hayretle ve hiçbir anı kaçırmadan seyrettim. Kim bilir nereye bakıp, ne görüyorlardı? Bu olan beni çok etkilemişti. Büyük bir kuvvet vardı ve ona sadece tabiat ve hayvanlar tabi oluyorlardı. İnsanoğlu ise asırlardır en büyük kötülükleri kendi cinsine yapmakla tatmin olmayıp, sadizmini ve sapıklığını hayvanlar üzerinde de uygulamıştır. Şeytanla işbirliği asırlardır sürdü ve sürecek de... Şükür, edenlerin çoğunun dillerinde bu beş harfte hapsolmuştu... 

Derken, daha yerde kıvranırlarken ve kalkmaya kuvvet bulamamışken yağmur önce seyrek damlalarla, giderek kuvvetle yağmaya başladı. Fakat bu yağmur, ilk defa onların hareketlenmesine yardımcı oldu. Kalkıp, yeniden yere düşseler de yine deniyorlardı. Sığınacak yer az, insanlar çoktu. Tüm olanlar, onların hareketlerinde bir engele neden olmadıysa da, akıllarındaki kocaman boşluk anlaşılır ve anlatılır gibi değildi. Nasıl ve neden bu haldeydiler? Hiçbiri bunu anlayamıyordu. 

Acaba terbiye olmuşlar mıydı? Bu dehşet dolu günleri yaşarken ettikleri tövbeler, onları yeniden günahlara bulaşmaktan uzak tutabilecek miydi?

Yeni bir sabah dünyayı kucaklıyordu işte... Uykudan uyanan insanların, belki saniyeler süren bu rüyası, hepsini çok etkilemişti. Anlatmalarını engelleyen bir şey vardı, bu nedenle -sadece kendilerinin gördüklerini zannettikleri- bu rüyayı hiç kimse, hiçbir zaman birbirine anlatamadı. Bir durgunluk hâkimdi dünyanın efendisi insanoğlunda. 
Dünya yeniden yaşamın sesleriyle çınlamaya başlamıştı. Arada bir dalan gözler, düşündüklerini konuşmalara dökemediler.    

Ey insan!.. Kötülük yapmaman için hep korkutulman mı gerek?
Bir Allah'ı düşünsen, aslında sana yetecek
Kırdın, döktün, öldürdün de, bak kızdırdın Rabbini
Bu ne ki? Daha ne dehşetli azaplar gelecek...

Dilerim dünya bir gün yaşanası bir hâle gelir...


Ece Evren/Halkalı 30.04.2018