Ruh Kanseri 2. Bl.

Depresyon

ALINTIYLA  devam etmek istiyorum. Gerçek ilim, öncelikle insanın kendisini tanımasıyla başlar. İnsan ruh ve beden olarak çok karmaşık olan,  adeta sırlar yumağı görünümü arz eden, ayrıca kendisine verilen her bir duygusu da keşfe muhtaç hakikatlerle dolu olan harika bir varlıktır. Bediüzzaman’ın deyimi ile kâinatın küçük bir numunesi ve çekirdeği olan insanın, mahiyetinin anlaşılabilmesi oldukça güçtür.Bütün bütün anlaşılması da mümkün 

görünmüyor. İnsanlık tarihi boyunca ruh konusuna net bir açıklık getirilebilmiş değildir. Kur’ân’ın karşısında olan felsefenin ruh konusundaki bilgileri, canlıların hal ve davranış biçimlerinden yapılmış çıkarımlardan ibarettir.

Bediüzzaman ruhu tarif ederken, ‘haricî vücut giydirilmiş şuurlu bir kanun’ olarak belirtir. Diğer sabit ve daimî olan fıtrî kanunlar gibi, ruh dahi emir âleminden, irade sıfatından gelmiştir. Ruhu, Ezelî Kudretin, kıymetli bir mücevher kutusu gibi, hisseden ve algılayan çok güzel bir vücut giydirdiği, bir yerde duramayan, akıcı, şeffaf ve hoş bir cevher  olarak tanımlar. İmam Gazali ruh için;"Ruh cisim dahi değildir. Suyun kaba girmesi gibi bedene dışarıdan girmiş değildir! Cisim bölünebilir. Ruh ise cisim olmadığı gibi bölünebilir bir şey de değildir. Eğer ruh bölünebilseydi, onun bir parçasının bir şeyi bilip diğerinin bilmemesi mümkündü... Tek yerde iki zıddın olması çelişik bir fikirdir. Cüz kelimesi ruh için uygun değildir. Çünkü, cüz kül’e izâfet  demek olup, bu hususta ise ne kül, ne de cüz vardır.

Ruh bölünmez bir yapıdır. Ve yer de tutmaz” şeklinde bir tarif getirmektedir. <İşte ilim sahiplerinin anlatımıyla ruh bunlardan öte anlatılması güç olan bir kavramdır.>

İntiharı düşünürsünüz zaman zaman… Gerçekleştirmeye yeltendiğinizde olur. Ama başaramayıp aynı dünyaya açtığınızda gözünüzü, zavallı yakınlarınız sevinirler, iyi ki ölmediniz diye. Siz ise bilmem  kaça katlanan sıkıntılarınızla kaldığınız yerden sürüklenir gibi yaşamaya devam edersiniz... Meczup ve deliler ise kendilerine gülenlere en masum gülüşleriyle karşılık verir, iyi bir şey yaptıklarını sanırlar. Mutlaka onların çileden çıkıp saldırgan hallerini görmeyi hiç tercih etmezsiniz. O sakin gibi göründükleri anlar teneffüsleri ve dolum süreçleridir.

Akıllı hasta  olmak en zorudur. Ruhunuz sizin  güzel olan her şeyi görmemeniz, sakin olup insanlarla iyi ilişkilere girmemeniz  için aklınızı, mantığınızı devre dışı bırakır. Kendinize güvenmek gibi bir lüksünüz de yoktur artık.Tutunacak her dalınızı keser. İnsanların içine giremez, size bakan her gözden rahatsız olur, tüm dünya üstünüze yürüyormuş gibi hisseder, hemen orayı bir bahaneyle terk edip dışarıyı atarsınız kendinizi. Sonra da insanları, doğayı , düşüncesinden bile korksanız da, en azından onları görmenizi  engelleyen yalnızlığınızın içine kaçarsınız. Aslında kendiniz için en büyük tehdit unsuru sizsinizdir...

İşkenceyi bile tercih edersiniz o topluluğa girmektense. "Mantıklı ol, iyi düşün, pozitif ol, neden kendini bu kadar çok üzüyorsun?" kadar saçma gelen laflar yoktur, güya iyiliğiniz için size sık sık  söylenen...Size sevgiyle yaklaşıp sarılmak isteyen yakınınızı bile iter içinizdeki o menfi güç. Bunu yaparsınız ve yine yaralanırsınız. Çünkü yaşamı sevmiyorsunuzdur artık. Sizin(yani benim) kendinize göre bu duruma gelme nedeniniz, hem genetik, üstüne size ve tüm ailenize hayata ters bakmayı formatlamış, alkol paranoyasından en sonunda ustura ile intihar ettiğine şahit olduğunuz babanızdır. Böyle hasta doğmamıştınız belki, ama işte hastasınız. Bu gerçekle yaşamaya çalışmak çok zordur.

Ece Evren