Gün Aynı Doğmaz Her Yere…

Gün Aynı Doğmaz Her Yere…

Gün, erken başlar hastanelerde
Sanki mutluluğa çağırır gibi
Öyle umutla başlar herkes, her güne…

Gece, inleme sesleri karılır kimilerinin gözyaşlarıyla
Gün sabırsızca doğar, bazı hastaların yorgun ve uykusuz gözlerine
Nöbetler devralınmış, görevler başlamıştır
Değişmeyen hastalar ve varsa yakınlarıdır
Şanslıdır bazı hastalar ama hastalığa çare değil…
İki sandalye en rahat yatak gibi gelir, hastanın yanındakine

Gün, erken başlar hastanelerde
Kötü bir telaş olur bazen, acımasız olur kader birden…
Sabahı bekler ölüm, acı karışır bazı odalara

Bunalır, hastanın gözlerinden izin istersin, 
“Ne olur bir sigara molası…
Şimdilik sağlıklıyım ben”
Ama yeğdir ölmek, onu bu halde görmekten…

İzin verir o gözler, 
Sonra bir kâğıt bardakla çay, sigaran ve sen
O bahçe sana güllük gülistanlık gelir
Yeter ki biraz dinlenebilsen…
Birden içini bir telaş kaplar, hastan gelir aklına ve sen
Koşarak ve umutla dönersin mapusanene

Gün, erken başlar hastanelerde
Yanındaysan, varlığın parlar, hastanın gözlerinde
Elin boş, yüreğin yarayla dönmek de vardır serde…
Ne sevinçler ve ne acılar yaşanır o hastanelerde…

Ece Evren/Halkalı 29/06/2018